Na een stomend strijkorkest

Ondanks het late uur die nacht, word ik toch redelijk op tijd wakker. En dat zelfs zonder een wekker te zetten. Er zit dus toch nog ergens een biologische klok in mij verborgen. Hoera. Volgens het weerbericht heb ik vandaag een date met de zon. Zij en ik op een terrasje ... En 't is nog goedkoop ook, want zij drinkt niks! Ik geniet graag van een cappuccino op zaterdagvoormiddag, een goed middel om volledig wakker te worden. Meestal met m'n boek erbij, lekker wat zitten lezen en af en toe wat people-watching.

Ik parkeer mijn auto langs het stadspark. Dat is dan altijd een fikse wandeling naar het stadsplein, maar dat vind ik niet erg; dat is zelfs fijn en een soort van kleine, ontspannende work-out. En tegelijk kan ik daar ook wat van de natuur genieten. Het park ziet er wat beregend uit: grote plassen langs de wandelwegen. Ja ja, de lente is in het land ... Ik denk terug aan de vorige keer dat ik hier was; toen was het nog winter, en zag het park er best mooi uit. Het gras lichtjes wit van de nachtvorst. Dunne, gestreepte laagjes ijs op de plassen regenwater. De eenden en ganzen op zoektocht naar eten, druk met elkaar communicerend als eentje een schat ontdekt. Hoe noem je het geluid dat een gans maakt? Zo wat toeterend, claxonnerend, een hees honk-honk! Misschien ken ik wel iemand die het juiste woord kent en meteen op dit blogbericht reageert ...

Dan door de shoppings van Genk, wat etalages bekijken. Maar het is nog vroeg en de meeste winkels zijn nog niet open. In Shopping 1 gaan een paar rolluiken omhoog als ik er voorbij loop. Hier zijn tenminste nog winkels om open te gaan. Want zo hip als ze Shopping 1 gemaakt hebben, zo armoedig ziet Shopping 2 er uit, met weer enkele lege ruimtes erbij, muren gestript van merknamen. En dan daar toch opeens de lekker geurende winkel van Koffie Maes, verschillende soorten bonen in gevlochten mandjes achter het glas, lonkend naar de voorbijgangers. Het staat hier echt niet op z'n plaats.

Weer buiten op het marktplein merk je dat de stad wel wakker is geworden maar nog niet de drukte van een normale zaterdag-winkeldag heeft bereikt. Dan naar de bib, die is nu nog gesloten, maar het aangrenzende café ontvangt al graag wat op het eerste zicht hun eerste klant van de dag is. Bar Bib, zo heet het nu, is al een goeie anderhalve maand open. En dat werd tijd, want daarvoor is het café bijna zes maanden dicht geweest. Ik ga aan de hoge tafeltjes tegen de achterste muur zitten en haal mijn boek boven. "Maya's Notebook" van Isabel Allende. Mooi geschreven, en ik hou er van hoe je beetje bij beetje meer over het hoofdpersonage en haar geschiedenis te weten komt.

Echt veel succes heeft het nieuwe café nog niet; ik blijf lang de enige klant, en zelfs tegen de middag aan loopt er nog meer personeel rond dan dat er gasten zijn. Daar moeten ze toch dringend eens iets op vinden. Na enkele cappuccino's besluit ik eens in de bib een kijkje te nemen. De beloofde zon is immers nog niet komen opdagen, hoewel het terras al klaar staat. Ik loop wat rond in de bibliotheek maar heb niets nodig. Mijn leesstapel thuis is al serieus gekrompen maar nog groot genoeg; na dit boek zijn er nog vier te gaan. Maar ik hou er van tussen de rekken te wandelen en andere mensen zien zoeken naar wat hun hartje begeert.

Weer buiten zie ik een aangename verrassing in de lucht. Technisch gesproken heeft de zon me uiteindelijk toch niet laten zitten, maar veel initiatief komt er toch niet van haar kant. Desondanks neem ik plaats op het terras met een glaasje wijn, en lees ik nog wat verder tot ik halverwege m'n boek ben. Binnen zie ik ondertussen toch wat meer beweging, en enkele mensen komen me op het terras vergezellen, maar even later zijn ze weer weg. 't Is niet echt frisjes, maar het mocht toch ietsje warmer zijn.

Dan maar terug naar huis, in de zetel met mijn boek verlicht door het daglicht dat nog een keer sterk genoeg is om door de ramen van de living te dringen. Maar ik voel dat ik genoeg gelezen heb vandaag. Ik leg het boek opzij en zet mijn laptop op mijn schoot. Tijd om even te spelen dat ik Michonne ben, in een computerspel van "The Walking Dead". Maar het ontspannen duurt niet lang, want mijn wasmachine met een lading handdoeken laat plots van zich horen. Handdoeken in de droogkast, vuile kleren in de machine, en het werk kan beginnen. Ik neem die ene strijkmand ter hand waar ik vorige keer geen goesting meer in had. Eerst lukt het niet goed, ik strijk er meer plooien in dan uit, maar het duurt niet lang en ik heb de techniek weer beet.  En zo wordt het toch nog een productieve avond, al strijkend voor de TV bij de film "Snowpiercer" en afleveringen van de series "The Walking Dead" en "Grimm".

Als ik bijna klaar ben, werp ik een blik in de keuken. Eigenlijk moest ik eens op zoek gaan naar een zakenpartner: iemand wiens strijk ik kan doen terwijl zij me terugbetalen door zich over mijn afwas te ontfermen. Iedereen heeft zijn sterke en zwakke punten, en dat kan dan toch makkelijk tot een win-win-situatie leiden, niet?

De dag is voorbij gevlogen. Morgen is het weer zondag, dan ga ik Daan halen en komen mijn ouders op bezoek. Vanavond op tijd naar bed dus, om goed uitgerust te zijn zodat ik me fris en monter met mijn zoontje kan bezig houden. Ik voorspel weer veel spelplezier met zijn nieuwe Captain America actiefiguur, gekregen van de Paashaas ... Nu Thor nog!