Kom maar dichter

Ik vertrek op tijd naar huis, want ik moet nog weg vanavond. Jawel, ik. Ik die normaal nooit ver van zijn zetel te vinden is, neus in een boek of ogen op de TV gericht. De bibliotheek van Genk organiseert vanavond nog eens een interessant evenement, én dat op een avond dat Daan niet bij mij is. Geen babysit nodig dus, en mijn kaartje heb ik meteen gereserveerd van zodra de nieuwsbrief in mijn mailbox belandde.

"Wat kan ik er nu ooit te doen zijn 's avonds in een bibliotheek?" vraag je u misschien af. Wel, donderdag 28 januari is het Gedichtendag, dus op de vooravond daarvan brengt de bibliotheek niet alleen vier dichters samen, maar ook een tekenaar voor een visueel en een pianist voor een melodieus aspect.

Oké, het is geen vette party, geen groots concert van een wereldbekende artiest, zelfs geen avant première van de volgende Oscarwinnaar waarvan de cast en crew ons land met een bezoekje vereerd. Nee, het is gewoon een gezellige avond in de zeteltjes van het atrium in de bibliotheek, met wat sfeerverlichting en gelijkgestemde geesten. Niet zo'n volle zaal als toen Warre Borgmans kwam voordragen, maar het verbaast me toch steeds hoeveel geïnteresseerden er effectief komen opdagen voor zoiets als een gedichtenavond.

Ik ben zelf geen echte dichter, maar af en toe komen er toch wat mijmeringen uit mijn hoofd via mijn vingers op een blad papier te staan. Op een vorige editie van Gedichtendag mocht ik zelfs eigen werk voorlezen 's morgens in de inkomhal van het Provinciehuis aan de Singel, waar ik die dag toevallig moest zijn voor een vergadering, of een cursus, of weet ik veel wat het toen ook was. En vorige november kreeg ik zelfs - na slechts een jaar of zo aandringen - een poëtische column gepubliceerd in ons personeelsmagazine Proviant (waar toen weliswaar slechts twee mensen op reageerden; kléine teleurstelling, maar goed ...)

Vier dichters dus, allemaal gepubliceerd door uitgeverij Vrijdag. Maar de avond begint met Andries Voets die een stuk van Ravel brengt. Ik ken het niet, maar het doet me denken aan een film van Alfred Hitchcock; een dreigende sfeer, die best goed past bij deze sombere avond van regen en wind.

Gelukkig komt dan Mustafa Kör, ooit ook officiële stadsdichter van Genk, dus zijn aanwezigheid mocht zeker niet ontbreken. Hij neemt vanavond trouwens de rol van gastheer op zich, en praat de hele show aan elkaar. Dit is een man van vele talenten, en zijn gedichten barsten bijna open door een hete passie, een wild temperament. Dit zijn meer dan woorden, dit zijn acties gevangen op papier die niets anders willen dan ontsnappen en de wereld veroveren.

Bart Van der Straeten is de tweede, en zijn werk is van een heel ander kaliber. Korte stukken, soms nauwelijks vijf regels lang, die druipen van intellectualisme en waar ik persoonlijk het minste vat op krijg. Af en toe zit er wel een goed gevonden kwinkslag in, maar bij mij brengen zijn gedichten niet veel naar boven. Maar ja, een mens kan ook niet álles goed vinden, hé?

Sylvie Marie mag zich bewijzen als enige vrouw vanavond, en haar ken ik eigenlijk al een beetje. Vorig jaar, of misschien al twee jaar geleden, heb ik haar een partijtje poëziepingpong zien spelen met haar ook dichtende man David Troch, eveneens in de bibliotheek van Genk. David volg ik trouwens op Facebook, vooral zijn "De dingen waarmee ik opsta" zijn vaak geweldig. Sylvie's creaties vanavond zijn zacht en emotioneel, ze omarmen je als een fleece dekentje, dat af en toe toch ook plots van je af wordt gerukt, want hier en daar zit er toch ook een snuifje humor in.

Max Temmerman is echter mijn favoriet. Hij schrijft in herkenbare spreektaal en zijn gedichten raken de nostalgische snaar. Op het eerste zicht speels, maar met een dieper gevoelig laagje. Zo beschrijft hij de terugkeer van een zoon naar het verkochte ouderlijk huis; of iemand die alle vorige versies van zichzelf beschrijft en wat ze allemaal doen gedurende heel zijn voorbije levensloop. Je zou zelf het hoofdpersonage in zijn verhalen kunnen zijn.

Terwijl deze dichters voordragen, schildert Randall Casaer vier doeken geïnspireerd door een woord of een beeld uit hun werk. Hij is blijkbaar bekend uit "De Slimste Mens" maar ik heb geen idee wie hij is, want die spelletjesshow heb ik eigenlijk nooit zo intensief gevolgd; ik wist niet eens dat ze daar een huistekenaar hadden. Hij lijkt nog het meest op de acteur Toby Stephens, die Captain Flint speelt in de TV-serie "Black Sails". In ieder geval, het resultaat mag er best wezen, en na afloop biedt hij zijn kunstwerken zelfs te koop aan.




Tussendoor brengt Andries Voets nog een stuk van Ravel, maar hij sluit af met een indrukwekkende Schubert, zonder bladmuziek en dus tien minuten gememoriseerde toetsaanslagen. Zo zorgt hij mee voor een geslaagde, ontspannen maar toch wel zeer culturele avond, waarvan de bibliotheek van Genk voor mijn part er nog een heleboel mag organiseren.

Winterwonderland

Een paar keer per jaar heeft deze jongen het nodig alles en iedereen eens achter te laten om alleen aan zichzelf te denken, eventjes terug een egoïstisch kind te worden en op avontuur te gaan om een stukje van de wereld te ontdekken. Dit jaar valt de eerste gelegenheid al heel vroeg. Ik ga al enkele zomers op rij met mijn familie op wandelvakantie in Oostenrijk. Mijn vader wil die streek al een tijdje eens in de winter aanschouwen. Mijn zus besluit dus dit jaar de locatie van haar wintersportvakantie te wijzigen. Zodoende vertrekken we om 1u zaterdagochtend op weg naar Ehrwald.

Het rijden gaat vlotjes - hoewel ik er niet veel van merk; deze jongen houdt z'n ogen niet open en slaapt in een toch wat ongemakkelijke positie op de achterbank verder tot ongeveer half acht. Rond 9u 's morgens steken we dan de grens tussen Duitsland en Oostenrijk over en aan de andere kant van de berg, vlak na de tunnel, staan we stil. Met nog geen 30 kilometer te gaan zitten we vast achter stilstaande bussen die hun sneeuwkettingen opleggen.

Maar uiteindelijk - drie uur later, weliswaar - geraken we in Ehrwald en kan de winterpret beginnen. Lang geleden dat ik nog zoveel sneeuw gezien heb. Hier ligt ruw geschat meer sneeuw dan we in België in de voorbije vijf jaar samengeteld hebben gehad! We wandelen met behulp van "sneeuwkettingen" onder onze schoenen, en het is net of we al onze bekende wandelroutes opnieuw voor de eerste keer doen. Het gebeurt regelmatig dat we niet met zekerheid kunnen zeggen waar we precies zijn; zo anders ziet het er nu uit.

Ook vinden we een nieuwe plek om 's avonds te gaan eten, want restaurant Alpenherz is ondertussen bijna met de grond gelijk gemaakt. En wat blijkt: in Mair's Landgasthof koken ze nog lekkerder - de Zugspitzburger mit Käse alleen is het al waard om hier op vakantie te komen - alleen zijn ze soms wat kwistig met hun pepermolen. Tussendoor slaan we ook aan het puzzelen: mijn zus heeft in de Grabbelton in Morkhoven twee puzzels op de kop getikt, eentje van Petra in Jordanië, en de andere van de piramiden in Gizeh. Ook neem ik voldoende tijd voor mezelf en mijn boeken ("A Feast for Crows" van George R. R. Martin doorheen de week, "Everything I Never Told You" van Celeste Ng tijdens mijn vrijdagse rustdag, en "The Last Summer of Us" van Maggie Harcourt tijdens de autorit naar huis; maar meer over deze boeken in een volgend blogbericht ...)

Het is veel te snel zaterdagochtend. We vertrekken om 9u en kunnen vlotjes rijden. Deze keer blijf ik wakker - het is dan ook overdag nu - en voor de laatste 300 kilometer neem ik het stuur over. Om 16u30 rijden we België binnen, en iets voor vijf sta ik terug in mijn appartement. Waar het bijna even koud is als in Oostenrijk, want de verwarming heeft hier een week lang uit gestaan. Ik schakel meteen alles terug in en hoop het snel weer warm te krijgen, koukleum die ik ben ...

Terug thuis heb ik opeens door dat ik een week lang geen TV heb gekeken. Ik heb nog een rustige avond in het vooruitzicht, dus ik lees de laatste 50 bladzijden in mijn boek en kijk dan een aflevering van "Wayward Pines", "Sleepy Hollow" en "Grimm". Nog een laatste toegelaten uitspatting, tot ik de volgende dag terug in mijn rol van papa stap. Daan is bij mij van zondagochtend tot woensdagochtend. Het vrije leventje wordt terug ingeruild voor dat van een volwassene vol verantwoordelijkheidsgevoel. Ahem.

Een verjaardag met Star Wars en Avengers

Ken je dat gevoel, waarbij je slaap eigenlijk volkomen nutteloos vindt? Wanneer je elke minuut vrije tijd optimaal wil benutten? Tegen beter weten in - want je beseft goed genoeg dat je morgenvroeg weer op tijd uit bed moet om je zoontje te gaan halen voor wat weer een intensieve dag ouderschap gaat worden - toch nog wakker wil blijven?

Na een zaalvoetbalmatch die mijn team gewonnen heeft, ondanks wat waarschijnlijk mijn slechtste spel ooit was, zou ik vermoeid in bed moeten duiken en meteen in slaap vallen. Wonder boven wonder blijven mijn ogen echter open en ik zie de klok van tien uur naar elf uur en zelfs tot middernacht gaan.

Uiteindelijk neemt het gezonde verstand, duidelijk in de minderheid, toch de bovenhand. Het licht gaat uit, deken tot aan mijn nek, knieën opgetrokken, hoofd omsingeld door kussens laat ik de slaap me overmannen. Allerlei gekke dromen passeren de revue. Maar ze zijn niet zo memorabel deze keer, en 's morgens ben ik ze al vergeten.

Daan is bij zijn oma blijven slapen. Ik ga hem daar wat vroeger halen dan wanneer ik hem in het weekend bij zijn mama ga halen; ik wil dat ze na zijn vertrek toch nog een beetje van hun normaal rustige zaterdagochtend kunnen genieten. En dan volgt een uur durende autorit naar Heist-op-den-Berg, waar we eindelijk - vijf dagen later - Daans verjaardag kunnen vieren.

We komen binnen bij mijn ouders en Daan merkt meteen het nieuwe cadeautje op dat onder de nog steeds flonkerende kerstboom ligt. Mijn ouders laten die boom graag lang staan, dat vinden ze gezellig. Vorig jaar hebben ze die pas in februari opgeruimd. Daan vraagt of hij het pakje al mag opendoen. Mijn zus en schoonbroer komen namiddag ook, maar we hebben al op voorhand afgesproken dat hij niet op hen hoeft te wachten om zijn cadeautjes uit te pakken, dus mijn ma geeft hem met plezier zijn eerste cadeautje. Het inpakpapier gaat er aan en daar duikt weliswaar een Darth Vader verkleedkostuum op. Daan wil het natuurlijk meteen aandoen, en het resultaat mag er zijn. Nu eigenlijk nog een zwarte trui en broek om het plaatje compleet te maken.

Daarna geef ik hem mijn eigen cadeautjes. Die liggen al bijna anderhalve maand verstopt in mijn slaapkamerkast. Daan doet uiteraard eerst het grootste pakje open: een doos met drie puzzels, elk 100 stukjes, van de Avengers. In de loop van de namiddag steken we ze ook in elkaar. Niet zo simpel, want het zijn van dat soort driedimensionale afbeeldingen waarvan de tekening beweegt naargelang hoe je de stukjes houdt. Maar uiteindelijk lukt het ons wel. Veel geduld heeft Daan echter niet, want zijn meeste aandacht gaat vandaag naar het laatste pakje: een actiefiguur van de Hulk. We hadden al een Spiderman en Iron Man, dus dit is een mooie toevoeging aan de collectie. Daan fantaseert al meteen over een toekomstige Thor en Captain America.


Rond 15u arriveren mijn zus en schoonbroer, met weer een nieuw cadeautje. Er zitten twee gezelschapsspelletjes in: Stratego Junior met Disneyfiguren, en ook een Junior versie van Mens Erger Je Niet. De actiepoppen verdwijnen even aan de kant en Daan zet zich meteen klaar voor enkele spelletjes Stratego. Zelfs nadat hij het eerste spelletje gewonnen heeft, duur het niet lang tot we merken dat deze jongen niet tegen zijn verlies kan, of zelfs niet tegen een klein beetje tegenslag als hij nog lang niet verloren is en alles nog mogelijk is.

Daarna is het tijd om de verjaardagstaart te serveren, versierd met R2-D2 en C-3PO. Daan komt wel aan tafel om de kaarsjes uit te blazen, maar als de taart wordt aangesneden en over de borden wordt verdeeld, trekt Daan zich terug in de zetel. Hij zegt dat hij de feestjes en de taarten wat beu is. Niet te verwonderen, want hij zegt ook dat dit zijn tiende feestje is in een maand tijd. Tja, tel maar na: Sinterklaas, Kerstmis, Nieuwjaar, verjaardag, alles maal twee en sommige zelfs maal drie. Het is inderdaad te veel voor hem, maar wat doe je met twee aparte ouders en families die ook allemaal die speciale dagen met hem willen vieren?





Na de taart spelen we nog wat verder met de puzzels en actiefiguren. Terwijl Daan zijn tante uitdaagt voor een spelletje Stratego, wagen onze pa, mijn schoonbroer en ik ons nog eens aan de 260 stukjes tellende puzzel van de Tinkerbell-elfjes. Dan volgt het avondeten - vidée met kroketten - gevolgd door nog wat gekdoenerij van Daan in de zetel; hij begint luid en actief te worden, signalen dat hij eigenlijk stikkapot is en dadelijk in de auto naar huis snel in slaap zal vallen. Zo voorspeld, zo geschiedt, en na tien minuten op de baan hoor ik Daan niet meer. In de garage thuis krijg ik hem nauwelijks van de achterbank, en binnen kruipt hij meteen zijn bed in. Het is kwart voor negen. Morgenvroeg moet Daan op tijd op, want hij moet nog in bad voordat zijn mama hem komt halen en ze naar een show van Samson & Gert gaan kijken. Zelf droom ik al van een rustige zondag, met een Game of Thrones boek, een beetje TV, en ook stilletjes al eens nadenken over wat ik allemaal moet meepakken voor onze vakantie in Oostenrijk volgende week. Heb ik eigenlijk wel een dikke winterjas? Ik vrees er een beetje voor ...

Iron Man en Hulk bewonderen hun gepuzzelde evenbeelden. Spiderman is depressief omdat hij geen deel uitmaakt van dit Avengers-team ...

Boeken verslonden in december

Wat?! Slechts drie?! Komaan jongens, weten jullie wel hoe DIK "Inheritance" is? Bijna zoveel als drie van de vier boeken die ik november gelezen heb samen! Dus niet zagen, het verbaast me dat ik er eigenlijk nog twee andere bijgekregen heb deze maand.

"Ashley Bell" van Dean Koontz werd op 8 december gepubliceerd. Ik wist dus dat ik het boek ongeveer een week later pas in handen zou krijgen. Op 2 december ben ik daarom al beginnen lezen in "Inheritance" van Christopher Paolini, en toen de Koontz arriveerde, legde ik de dikkerd opzij.

Het eerste boek dat ik dus uitlas in december was "Ashley Bell". Daar heb ik deze maand al veel over geschreven in mijn blog. Voor wie het gemist heeft: Spanning en humor wisselen elkaar af. De flashbacks maakten me nieuwsgierig. De hoofdstuktitels, atypisch voor romans, zorgen voor een speelse, sprookjesachtige sfeer. Een combinatie van het paranormale in "The Face" en de menselijke verbondenheid van "From the Corner of His Eye", met halfweg enkele typische thrillerkenmerken. (Een gedetailleerdere bespreking vind je in mijn blogpost "Kerstboom bouwen met 'Ashley Bell' en lasagne".) Dit boek had ik op zes dagen uit en kreeg van mij 5 sterren en de eerste plaats in mijn top tien van 2015.

Daarna ging ik dus verder in "Inheritance" van Christopher Paolini, waar ik dus in totaal maar 19 dagen over gedaan heb. Het is een prachtig slot van de serie (de andere boeken zijn "Eragon", "Eldest" en "Brisingr") en het is misschien wel het beste boek van alle vier. Fantasy vergt meestal toch veel moeite om te lezen, met vreemde namen en plaatsen, vreemde talen en voorwerpen en tradities. Maar deze keer had ik er geen probleem mee, en ik ben dus werkelijk door de 1150 pagina's gevlógen. Op het einde was ik zelfs een beetje teleurgesteld dat het gedaan was. Als je alle "Lord of the Rings"-films op een rijtje kijkt - de extended editions, uiteraard - dan ben je op het einde blij en zit je Frodo zelfs aan te moedigen zodat ie z'n kont wat sneller op die fucking boot rept. Voor mij had er best nog een nieuw hoofdstuk aan deze boekenreeks mogen volgen, over de toekomst van de drakenrijders, maar vooral - ik blijf immers mezelf - om Eragon en Arya tóch nog een kans te geven hun leven samen door te brengen. Pff, een vrouw laten zitten voor "een hoger doel", wie doet dat nu?! Het is boek is zijn 4 sterren meer dan waard.


Met nog vijf dagen te gaan in 2015 had ik de keuze. Ofwel begon ik al aan het volgende boek in de "Game of Thrones"-reeks, "A Feast for Crows". Ofwel las ik nog snel een kort boekje, om mijn totaal gelezen boeken dit jaar van 52 naar 53 te brengen. Dat was niet de enige reden; na zo'n onderdompeling in een fantasiewereld, wou ik toch eerst iets simpeler voor ik de reis naar Westeros aanvatte. Dus koos ik "The Time Keeper" van Mitch Albom. Zoals de schrijver zelf zegt in zijn dankwoord: het is "een fictief fabeltje". En ja, met slechts 220 pagina's kun je het moeilijk een roman noemen, al is het ook meer dan een simpel kortverhaal. Ik moest eerder denken aan een metafysische aflevering van een science-fiction- of fantasyserie op TV, maar dan wel perfect in z'n uitvoering en krijgt daarom ook 4 sterren van mij. Alleen vraag ik me af waarom sommige zinnen in het vet staan. Ik deed er eigenlijk nog langer over dan verwacht: vier dagen, maar dat kwam vooral omdat Daan hier was die dagen.

2016 start ik dus in Westeros met "A Feast for Crows". Ik geef mezelf heel de maand januari voor dit boek van toch ook wel 850 pagina's. Over de vorige boeken in de reeks deed ik immers ook steeds vier weken. Maar ik heb nog een week vakantie in Oostenrijk in het vooruitzicht, dus misschien ga ik het nog sneller uitlezen dan verwacht.

Oudjaar onder "hoogspanning"

De ochtend van oudejaarsavond. Schandalig, ik weet het, maar ik geraak mijn bed niet uit. Ik voel me zoals prinses Anna op de ochtend van kroningsdag in de Disneyfilm "Frozen". Ik ben de vorige avond nochtans niet zo laat gaan slapen. Toch is het opeens half elf 's morgens; of moet ik al bijna zeggen, 's middags? Hoog tijd om op te staan. Maar veel heb ik niet gepland voor vandaag. Straks ga ik oudjaar vieren bij vrienden, en tot dan ga ik me rustig bezighouden met de gebruikelijke dingen.

Eerst "Marnie" van Hitchcock maar eens uitkijken. Daar was ik gisteren al aan begonnen, maar heb het niet volgehouden. Niet zo'n boeiende film, om eerlijk te zijn. Alleen heeft het hoofdpersonage, Marnie, blijkbaar ooit een trauma opgelopen waardoor ze bang is van onweer en van de kleur rood. Dat mysterie maakt de film nog deels interessant, maar voor de rest is het eigenlijk best saai. Een vrouw die als secretaresse bij een bedrijf gaat werken tot ze doorheeft hoe ze de kluis open krijgt en dan met al het cash geld aan de haal gaat, tot een of andere bedrijfsleider haar plannetjes in de smiezen krijgt maar tegelijk ook verliefd op haar wordt en haar zowel van haar trauma als kleptomanie wil genezen. Hoewel steeds duidelijk is dat zij niets van hem wil weten, waardoor ook hij in mijn ogen een beetje stalkerig en psychopatisch overkomt.

Gelukkig heb ik daarna een veel leukere film klaar staan. "De Prinses en de Kikker" van Disney, de Vlaamse versie deze keer, en die valt best wel mee. Een tof verhaaltje met swingende muziek (hoewel de Nederlandstalige liedjesteksten niet echt in New Orleans passen) en mooie beelden. Dit was trouwens de laatste Disneyfilm die met de hand werd getekend; daarna zijn ze volledig op CGI overgeschakeld. Het verbaast me hoe het einde (het extra sterretje aan de hemel) me toch nog emotioneel weet te raken. Diep vanbinnen (of misschien toch niet zó diep) ben ik echt nog een kind.

Tussendoor lees ik ook nog wat in "A Feast for Crows", en om half 5 vertrek ik naar mijn vrienden. Ik neem nog een flesje bubbels mee; toch een kleine bijdrage leveren als de anderen voor het avondeten zorgen. Iets na vijf kom ik aan, en we zetten ons nog wat in de zetel terwijl we op het andere koppel wachten. Het wordt een fijne avond met heel lekker eten (alleen zijn ze de op voorhand klaargemaakte groentjes vergeten mee te brengen) en ook een (door een familielid) zelf gemaakt dessert. Als de kinderen naar bed zijn, kiezen we een gezelschapsspel uit. Ik ken de spellen niet, en geef mijn voorkeur gebaseerd op een snelle blik op de omschrijving en spelhandleidingen. De anderen gaan ermee akkoord, dus spelen we een rondje "Hoogspanning", wat ongeveer drie uur duurt. Ik ben blij met mijn keuze, dit is mijn type spel en vind ik net zo leuk als bijvoorbeeld "Ticket to Ride" en "Carcassonne". Ik ben eigenlijk niet voor die ingewikkelde gezelschapspelletjes waarin je handel moeten voeren, strategieën moet bepalen (die typische kenmerken kwamen hier ook wel aan bod, maar toch in iets mindere mate), etc. Maar mijn vrienden zijn daar wel verzot op, dus ik ben blij een spel gevonden te hebben waar ik ook van kan genieten. Het komt er op neer om energiecentrales te kopen, die van grondstoffen te voorzien, en dan steden als klanten te "veroveren". Voor iemand die zich totaal niet met de energiemarkt bezig houdt, vind ik het toch een leuk concept met een spannend spelverloop.

Om middernacht pauzeren we even om buiten naar het vuurwerk te kijken en de fles bubbels open te kraken. Maar van het vuurwerk horen we meer dan we zien, en het is best koud buiten dus trekken we snel terug naar binnen om het spel verder te zetten. Om half 2 is het afgelopen, met een gedeelde eerste plaats voor mijn vrienden. Zelf ben ik er in geslaagd op die manier toch de tweede plaats te veroveren. Iedereen gaat slapen, en voor mij is er ook een bed beschikbaar, maar ik ben nog niet zo moe (natuurlijk niet, met dat uitslapen die ochtend ...), en ik heb ook niet veel gedronken dus ik rij maar naar huis. Dat maakt het 's morgens iets makkelijker en rustiger, wanneer ik Daan moet gaan halen. Ik sta er van te kijken hoeveel verkeer er op dit uur nog, of al, is. Om kwart na 2 ben ik thuis en laat ik me in m'n bed vallen.

En zo is het nieuwe jaar begonnen. Ik hoop dat iedereen zich net als wij geamuseerd heeft, en ook hoop ik de kans te krijgen jullie binnenkort ook persoonlijk het allerbeste toe te wensen.

Maak er een geweldig 2016 van!