Recensie "Het Parfum" - Patrick Süskind

☆ ☆ ☆

Veertig jaar geleden kwam Het Parfum van Patrick Süskind uit. Ik denk dat ik dat op moment net leerde lezen. Maar dit boek, ondanks dat ik er al heel veel over gehoord heb, is nog nooit eerder in mijn handen gekomen. Nu ik het geschonken kreeg voor onze boekenruilkast, kon ik natuurlijk niet anders.

Jean-Baptiste Grenouille wordt geboren en meteen afgestoten. Hij heeft geen geur, zegt zijn moeder. En geuren zijn nu net waar het in dit boek rond draait. Grenouille groeit op in het 18e eeuwse Parijs en komt uiteindelijk terecht bij de parfumeur Baldini, die de recepten van zijn rivalen probeert te achterhalen. 

Grenouille blijkt een wonderkind dat parfums kan samenstellen zonder gebruik te maken van speciale apparatuur. Zo leert hij om geuren te destilleren. Maar dat is niet voldoende, want hij wil ook de geur van niet-destilleerbare voorwerpen "vangen". Baldini zegt dat hij dit in Grasse kan leren, dus vertrekt Grenouille.

Op dit punt in het verhaal moet ik eerlijk toegeven dat ik er wat genoeg van begon te krijgen. Alles draait om geuren, maar mijn eigen reukzin is niet zo goed ontwikkeld en de meeste beschrijvingen gingen volledig aan me voorbij. Daardoor begon het ook wat saai te worden. De moeilijke tangconstructies van hoofd- en bijzinnen brachten me ook regelmatig in de war. Gelukkig maakte het einde het allemaal goed. Ik vroeg me al de hele tijd af waar het naartoe zou gaan, maar Het Parfum heeft een heel gepaste climax.

Recensie "Steven Spielberg" - John Baxter

☆ ☆
In mijn tienerjaren las ik al eens een boek over de films van Steven Spielberg, te beginnen bij Duel en eindigend met Schindler's List. Het was geschreven door Douglas Brode en heel interessant om de inspiratie achter deze verhalen te ontdekken, hoe de films gemaakt werden, en hoe de link werd gelegd met Spielbergs persoonlijke leven. Ik zoek al lang naar een boek dat de meer recentere films van Spielberg behandelt, zonder veel succes.

Ik vond wel het boek Steven Spielberg van John Baxter. Het gaat over dezelfde reeks films, maar misschien zou ik toch wat nieuwe inzichten ontdekken. En inderdaad, dat was ook het geval. Maar het verraste me ook dat het boek niet echt over de films gaat. En om eerlijk te zijn ook niet echt over Spielberg. Het gaat over de filmbusiness, de pure zakelijke kant; de contracten, de samenwerkingen, de studio's, ...

De films zelf worden nauwelijks in detail besproken, uitgezonderd een korte samenvatting van hun algemene verhaallijn. En uitgezonderd zijn liefdesrelaties leren we ook niet veel over Spielberg zelf.

Behalve dat hij in dit boek als een totaal ander persoon naar voor komt dan hoe ik hem al die jaren zag. Hij komt heel onsympathiek over in hoe hij andere mensen behandelt. Hij wil gewoon de beste regisseur zijn zonder dat de films zelf hem al te veel kunnen schelen, zo blijkt het. Hij verbergt zich wat achter persoonlijkheidsstoornissen. Het was voor mij heel duidelijk dat John Baxter hem geen toffe mens vindt, en de schrijver brengt dat ook heel goed over.

Wat ik wel frappant vond, is hoe vroeg sommige ideeën - of beter gezegd onderhandelingen - voor films al aan het broeien waren, en hoe Spielberg al volop bezig is met werken aan zijn volgende of zelfs nog een latere film terwijl de opnames van de vorige nog bezig zijn.

Ik ben niet veel "kunst" tegengekomen in dit boek; het is een beschrijving van een koele, koude zakenwereld, en ik had veel meer diepgang verwacht. Ik wil nog steeds een boek lezen over alle Spielberg-films na Schindler's List, maar dan toch liever in de stijl van Douglas Brode...

Recensie graphic novel "Lord of the Flies" - Aimée de Jongh

 

☆ ☆ ☆ ☆

Het is al even geleden maar ik heb zowel het boek Lord of the Flies van William Golding gelezen als de film gezien. Zeventig jaar na het verschijnen van het boek bracht Aimée de Jongh de graphic novel uit. Ik las van haar al Dagen van Zand, een prachtig getekend verhaal over een fotograaf die als opdracht krijgt de miserie in de zogenaamde Dust Bowl in de staat Oklahoma vast te leggen. Ik verwachtte dus opnieuw een kwaliteitsvol boek.

Ik ontdekte het bestaan van deze versie doordat een tijdje geleden iemand online schreef over haar jongste dochter die het boek bang weggooide en er nachtmerries van kreeg. Volledig te begrijpen. Laat het duidelijk zijn dat een graphic novel geen luchtig stripverhaal is. Lord of the Flies bevat een paar vieze, paginagrote tekeningen, zoals een close-up van een dode piloot wiens gezicht vol vliegen hangt, en het afgesneden hoofd van een wild everzwijn dat plots begint te praten en één van de jongens in een soort koortsdroom achtervolgt en opslokt.

En wie het verhaal al kent, weet natuurlijk ook dat niet alle jongens het overleven. Daar draait het boek dan ook om: hoe niet alleen het dierlijk instinct het overneemt zodra alle vormen van beschaving wegvallen, maar ook hoe sommigen zonder remmingen vervallen in wreedheid en geweld, en daardoor nog erger worden dan de dieren.

Het was boeiend om Lord of the Flies op deze manier opnieuw te ontdekken, en vooral om in te zien hoe actueel het verhaal nog steeds is. Want oorlog en wreedheid zijn nog steeds van deze tijd, en het zal waarschijnlijk nooit anders zijn...

Recensie "Going Home in the Dark" - Dean Koontz

☆ ☆ ☆ 

Met Going Home in the Dark heeft Dean Koontz iets compleet anders geschreven. De verteller is een soort van verslaggever die rapporteert over zogezegd een waargebeurd verhaal. Maar hij adresseert de lezer regelmatig om iets uit te leggen; niet alleen inhoudelijk maar ook verhaaltechnisch, over de kunst van het romanschrijven, over de truukjes om lezers te blijven boeien. Dit komt best komiek over, maar ik kan me voorstellen dat niet iedereen het apprecieert. Een gewaagde keuze dus.

Qua verhaal is het best in orde. Drie vrienden keren terug naar het dorp uit hun jeugd om een vierde vriend te bezoeken die in coma is gevallen. Terwijl ze daar zijn, sterft hij, maar ze geloven er niets van. Voordat de begrafenisondernemer kan komen, gaan ze met zijn lichaam aan de haal, er rotsvast van overtuigd dat hij alleen maar in een diepere coma terecht is gekomen. Ondertussen worden ze belaagd door herinneringen uit hun jeugd die ze totaal vergeten waren, alsof iemand hen heeft gehersenspoeld. Ze stoten op een mysterie dat ze willen ontrafelen in het heden, terwijl de herinneringen in flashbackhoofdstukken komen.

Maar er ontbreekt toch wat meer diepgang en spanning. Koontz houdt het te luchtig, hij wil te fel grappig gevonden worden. Hoewel er gelijkenissen zijn, komt het totaal niet in de buurt van zijn klassieker Phantoms, en al helemáál niet met IT van Stephen King. Ik heb me best geamuseerd tijdens het lezen en had 'm ook snel uit, maar veel zal er niet van bijblijven.