Recensie "The King of Shadows" - Robert McCammon

* * * *
"The King of Shadows" van Robert McCammon is het achtste deel in de reeks over probleemoplosser Matthew Corbett. Hij noemt zich zo, omdat de term privédetective nog niet bekend was rond het jaar 1700. Na zeven andere boeken heeft Matthew al heel veel meegemaakt, en dit nieuwe deel bouwt verder op zijn eerdere avonturen en de vijanden die hij daar tegenkwam.

Het genre heet historische suspense. Matthew neemt afscheid van zijn geliefde Berry, die hij in het vorige boek heeft gered en die nu terug naar New York vaart. Zelf gaat hij aan boord van een schip richting Venetië, samen met professor Fell, die tot nu toe een beetje de Moriarty was in tegenstelling tot Matthews Holmes. Fell heeft een persoonlijke missie, maar al snel blijkt hij niet de grootste vijand te zijn. Want de reis verloopt uiteraard niet zonder problemen!

De groep belandt op een vulkanisch eiland in de buurt van Sardinië, waar het voor Matthew Corbett al snel duidelijk wordt dat de lokale bevolking niet werkelijk is wie ze blijken te zijn. Samen enkele geesten uit zijn verleden probeert Corbett de mysterieuze sluiers te ontwarren.

McCammon neemt in dit boek de tijd om zijn antagonisten een achtergrondverhaal te geven. Hij geeft hen een reden om te zijn wie ze zijn. Dit vind ik een grote meerwaarde, want het boek begon pas echt interessant te worden met de grote flashback naar de jeugd van Cardinal Black, het personage dat in het vorige boek de centrale slechterik was. Ik zeg wel eens vaker dat iedereen de held is in zijn eigen verhaal, ook de schurken, en Black is daar zeker een goed voorbeeld van. Ook nieuwkomer Maccabeus DeKay krijgt een ontstaansgeschiedenis mee, hoewel naar mijn persoonlijke smaak iets minder geslaagd.

Centraal in het boek staat de strijd tussen goed en kwaad, maar ook hoe die zaken niet altijd even zwart-wit zijn. Het mysterie van het eiland zorgt voor verdere spanning; het voelde een beetje als een combinatie van het vreemde eiland in "Life of Pi" en dat uit "The Wicker Man", maar McCammon geeft er toch nog een eigen draai aan.

Recensie "Wij houden van Tsjernobyl" - Svetlana Alexijevitsj

* * *

"Wij houden van Tsjernobyl" van Svetlana Alexievich ligt aan de basis van de televisieserie "Chernobyl". Letterlijk vertaald heet het boek eigenlijk "Stemmen van Tsjernobyl".

Het is een verzameling getuigenissen van overlevenden die er in 1986 en de jaren daarop bij waren. Het gaat om burgers, militair personeel, overheidspersoneel, familie van rampenbestrijders, wetenschappers, kinderen, ...

Het is het verhaal van Wit-Russen die ondanks alles houden van hun land, maar niet kunnen begrijpen hoe het allemaal zover is kunnen komen.

Wie de televisieserie gezien heeft, zal zeker verschillende verhalen herkennen: de zwangere vrouw van de brandweerman die als eerste ter plaatse was, en die zijn hele lijdensweg bij hem wil blijven; de soldaten die in de verlaten dorpen alle erf- en huisdieren moeten neerschieten; de grafietruimers op het dak van de reactor die er in een beurtrol maar enkele seconden mogen rondlopen; de mijnwerkers die moeten zorgen dat het grondwater niet vervuild geraakt.

Maar er wordt zoveel meer verteld in dit boek, en hoewel na verloop van tijd alle verhalen wat op elkaar beginnen te lijken, is dat net hun sterkte, want daardoor besef je pas dat het over de miserie van een heel volk gaat. De cijfers doen je hoofd duizelen, het zijn feiten waar iedereen zich bewust van zou moeten zijn. Als je het zou vergelijken met ons land, en naar het percentage van de bevolking kijkt dat getroffen zou zijn, dan spreken we over de provincies Limburg en Vlaams-Brabant samen. Dit is geen boek waar je blij van wordt, in tegendeel, maar een perfect boek om je kop uit het zand te halen.

Recensie "Duisterhuys" - Tom Thys (verhaal) en Leslie Saurus (illustraties)

* * * * *
"Duisterhuys", een samenwerking tussen Tom Thys en Leslie Saurus, is een jeugdboek dat ik normaal gezien niet had gelezen, was het niet dat mijn zoon lid is van De Leesjury en hij hier op een avond in overvloed over vertelde. Hij las het boek op vier dagen uit en hij was er zo enthousiast over, ik moest het wel zelf ter hand nemen.

Moussa is een jonge tiener die best al veel meegemaakt heeft. Wanneer hij een geheimzinnige videoboodschap ontvangt, besluit hij de afzender te helpen.

Hij komt terecht in Duisterhuys, waar hij geconfronteerd wordt met alle angsten en trauma's uit zijn jeugd, bijna in ware "Silent Hill" stijl. Inderdaad, dit is een griezelverhaal met een psychologisch kantje, met illustraties die niet zouden misstaan in een animatiefilm van Tim Burton, en met hier en daar een komische noot om het allemaal wat in balans te houden.

Moussa moet zijn angsten opnieuw onder ogen komen en die hoofdstukken in zijn leven letterlijk - maar ook zeker symbolisch - afsluiten.

Het is een jeugdverhaal maar er komen toch best een paar enge en vieze dingen in. Het is ook actueel, want Moussa wil eigenlijk in de voetsporen treden van enkele YouTubers die in verlaten gebouwen inbreken zoals ziekenhuizen en scholen. Hopelijk brengt dit boek niet meer kinderen op die ideeën!

Recensie "Bad Blood" - R.D. Nixon

* * * *

Het derde deel in de Clifford-Mackenzie misdaadreeks van R.D. Nixon, "Bad Blood" start met een passionele moord op het golfterrein. Twintig jaar later blijkt dat er een pak meer aan de hand is.

Nixon leidt ons van de ene intrige in de andere. De bekende personages uit de vorige twee boeken, "Crossfire" en "Fair Game", worden geconfronteerd met een nieuwe zaak die ook voor persoonlijke veranderingen in hun leven zal zorgen.

Wat mij betreft is het boek grotendeels opgebouwd uit twee verschillende stijlen. Ik ben vooral fan van de tweede stijl, waarbij we de actie van hoofdzakelijk één personage volgen, met frisse dialogen, als er al dialogen zijn. De eerste stijl, waaruit het merendeel van het boek bestaat, bevat net heel veel dialogen; discussies tussen de verschillende personages waarbij ze in feite brainstormen over wat er al dan niet gebeurd is in de zaak die ze onderzoeken. Ze opperen theorieën, toetsen deze bij elkaar af, maar persoonlijk vind ik dat dit het voor de lezer wel moeilijk maakt om hypotheses en wat echt gebeurd is van elkaar te onderscheiden, en om belangrijke details te onthouden. Maar voor amateur detectives die zelf ook graag proberen uit te zoeken hoe de vork precies in de steel zit, is dit natuurlijk ideaal; alsof ze echt mee aan tafel zitten om elementen af te vinken op de verdachtenlijst.

Nixon verrast ons met een aantal spannende plotwendingen die het boek echt het etiket van thriller geven. Dat zorgt voor welkome spanningsmomenten waarbij je goed kunt meeleven met de personages.