Boeken verslonden in april

De grootste klepper van deze maand was de bundel "Alle Verhalen" van Clarice Lispector, gelezen voor de leesclub van de Genkse bibliotheek. Lispector kan mooi schrijven, maar ik vind niet al haar verhalen goed. Soms zijn het echt heel grappige verhalen. Soms eindigen ze plots, alsof ze nog niet helemaal af zijn. Soms blijven ze duren, soms zijn het maar een paar pagina's. Deze verhalenbundel is veelzijdig en ik denk dat er voor elke lezer wel iets in zit.

Ter afwisseling las ik "War Horse" van Michael Morpurgo, maar ook vooral om te kijken of het boek al geschikt zou zijn voor mijn tienjarige zoon. Morpurgo schrijft een mooi jeugdboek dat voor kinderen een goede kennismaking is met een verschrikkelijke tijd uit onze geschiedenis: Joey die als jong paard door een boer wordt gekocht en moet leren ploegen, dan gerekruteerd wordt door het Britse leger als de oorlog uitbreekt, gevangen wordt door de Duitsers en voor hen moet werken, en uiteindelijk terug in een Brits veterinair ziekenhuis belandt.

 

"The Other Emily" van Dean Koontz is een terugkeer naar zijn gloriedagen en de verhalen met een paranormaal kantje genesteld in wetenschappelijke experimenten. Het is een mysterie dat je meteen vastgrijpt en niet loslaat. Misschien iets te veel science-fiction aan het einde, dus net niet goed genoeg om vijf sterren te verdienen.

Halverwege de maand begon ik in "Anne Frank - de biografie" van Melissa Müller, eens een non-fictie boek voor de verandering maar eentje dat wel best verhalend geschreven is. Ik kan me niet herinneren ooit het echte dagboek gelezen te hebben; ik heb wel een verfilming gezien. Maar ik vond het heel interessant om alle achtergrondinformatie te lezen, het hele stuk geschiedenis waarin de familie Frank leefde, maar het bleef allemaal moeilijk te vatten. Het boek is heel gedetailleerd over de stappen die elk lid van de familie onderneemt naarmate de toestand voor de joden in Duitsland verslechtert, zowel de familie van vader Otto Frank als die van moeder Edith Holländer. Het was eigenlijk te veel informatie. Gelukkig is het makkelijker te volgen zodra de familie onderduikt en het verhaal meer over Anne zelf gaat. Het verraste me om te ontdekken dat de vrouwen eigenlijk aan een ziekte zijn gestorven in de concentratiekampen.

Daarnaast las ik ook nog drie strips uit de reeks "De Legendariërs" en het jeugdboek "Corby Vloed en de Keizerin van de zeeën" van Paul Stewart en Chris Riddell, de makers van "De Klifkronieken".

Spelbespreking "She Sees Red"

* *
"She Sees Red" is een interactieve film zoals "Late Shift" waarbij je zelf keuzes moet maken op sleutelmomenten en het verhaal zo een andere kant laat opgaan.

De productie ziet er heel goed uit. De film op zich is van hoge kwaliteit, met goede acteurs, oog voor detail, goede camerastandpunten, fatsoenlijk geluid. Het spel is origineel een Russische productie, met ondertiteling, maar je kunt ook een gedubde Engelse versie kiezen.

Het verhaal is tweedelig. Het spel begint met een close-up van een man die gewurgd wordt. Er komt bloed uit zijn mond. Dan zie je dat er een potlood in zijn oor geramd is. De wurger laat de dode man los en komt recht. Dan komt je eerste keuze: laat je de man liggen, of ruim je het lichaam op?

De sfeer is heel anders dan bij "Late Shift", waar je meteen weet wie je bent, wat je filosofie is, hoe je zou kunnen reageren. In "She Sees Red" kom je pas op het einde te weten wie je eigenlijk bent, en de keuzes die je moet maken zijn vaak onvoorspelbaar, en soms doet het personage nog iets compleet anders dan wat je in gedachten had.

In het tweede deel van het verhaal staat de vrouw op de cover centraal. Zij komt de moord in de nachtclub onderzoeken. Haar stukken zijn puur vertellend. Ze bekijkt het bewijsmateriaal en volgt zo het spoor van de moordenaar. Het spel wisselt dus af tussen haar onderzoek, en in flashbacks de keuzes van de moordenaar.

In tegenstelling tot "Late Shift" zijn er bar weinig keuzes te maken, en de scènes tussen de keuzes duren verschrikkelijk lang, en ook in tegenstelling tot "Late Shift" zijn ze eigenlijk niet zo spannend. Mijn eerste spelbeurt duurde slechts 40 minuten, en ik had totaal geen idee wat er precies aan de hand was. Toen kwam de boodschap op het scherm dat je opnieuw kunt spelen, andere keuzes maken en zo het plot verder ontdekken. Gelukkig kun je scènes overslaan. In totaal liep ik vier keer doorheen het spel, voor een totale speeltijd van anderhalf uur.

Toen had ik er genoeg van. Ik had wel een beetje door hoe het nu precies allemaal in elkaar zat. Er zijn vast nog andere eindes te ontdekken, maar het boeide me niet meer zo fel om terug te gaan en andere keuzecombinaties uit te proberen. Mijn laatste spelbeurt vond ik een fatsoenlijk, afgerond einde, misschien met nog een paar vragen maar goed genoeg.

Review "The Other Emily" - Dean Koontz

* * * *
Dean Koontz is terug met een mysterie dat je meteen vastgrijpt en niet loslaat. Op de eerste dag las ik al meteen doorheen de eerste helft van "The Other Emily". Net zoals bij zijn twee vorige boeken, "Devoted" en "Elsewhere", keert Koontz terug naar zijn gloriedagen met verhalen met een paranormaal kantje genesteld in wetenschappelijke experimenten.

Op een dag ontmoet schrijver David Thorne een vrouw die het evenbeeld is van zijn gestorven vriendin Emily. David vermoedt dat Emily tien jaar geleden het slachtoffer werd van een seriemoordenaar, maar heeft er nog steeds geen bewijzen van. De nieuwe Emily stelt zich voor als Maddison Sutton en blijkt tal van geheimen te hebben. David gaat op zoek naar de waarheid.

Het verhaal lijkt wel op oude klassiekers zoals "Whispers", "The Key to Midnight", "The House of Thunder", maar geschreven in de stijl van zijn high-concept thrillers zoals "The Husband" en "The Good Guy". Het hele boek wordt verteld van uit een derdepersoonsperspectief, Davids standpunt. Geen enkel hoofdstuk lezen we vanuit het standpunt van een antagonist, wat bij Koontz anders wel vaak het geval is. Wat ik vooral tof vind, zijn de openingszinnen van bepaalde hoofdstukken. Koontz gebruikt hiervoor regelmatig beschrijvende zinnen zonder werkwoord, en vermeldt simpelweg het onderwerp in een bepaalde toestand of plaats. Deze techniek past hij al een aantal jaren toe.

Het hele boek door probeer je te doorgronden wie Maddison is, of ze nu echt ooit Emily was, of ze toch iemand anders is. David reist van de ene locatie naar de andere op zoek naar antwoorden. Het toffe is dat hij deze reis herhaalt, en bij elk tweede bezoek aan de locaties komen er nog meer vragen naar boven. De pagina's beginnen te minderen en je vraagt je af wat de oplossing kan zijn en hoe alles in zo weinig tijd nog uitgelegd kan worden. Koontz houdt het zeker spannend en onverwacht. David heeft een duidelijk plan en maakt voorbereidingen, zonder zijn intenties duidelijk te maken aan de lezer.

Dan komt het einde. Naar mijn smaak was het net iets te veel science-fiction. Het doet allemaal wat denken aan de goblins uit "Twilight Eyes" en de bodachs uit de Odd Thomas-reeks; alleen komen ze niet zo overweldigend over. De climax sputtert wat. Er zit best wat actie in maar het is niet groots genoeg. Het boek is dus net niet goed genoeg om vijf sterren te verdienen.

Spelbespreking "Gray Dawn"

* *
Ik snap niets van het verhaal van "Gray Dawn", een spel met eerstepersoons perspectief waarbij je voorwerpen moet zoeken en combineren om verder te gaan. Het staat vol religieuze en satanische symboliek, alles draait rond schuld, boetedoening en vergiffenis en gaat letterlijk over toegelaten worden tot de Hemel als je alles goed doet, of verbannen worden naar de Hel als je een steek laat vallen.

Ik ben Abraham Markus, een priester in een Roemeens dorp in het begin van de 20e eeuw. Ik heb een ingewikkelde relatie met Aleksandra. Ik denk dat we samen toch een kind adopteren uit het plaatselijke weeshuis waar ik help, een jongetje genaamd David.

Het spel begint in mijn kantoor, nadat David gestorven is. In totaal zijn er de laatste tijd zeven weeskinderen doodgegaan. Veel mensen geven mij de schuld, zeggen dat ik een moordenaar ben, de wolf in schaapskleren. Mijn geest wordt nu belaagd door hallucinaties en nachtmerries. David spreekt plots tot mij, ik moet hem helpen, ik moet de waarheid ontdekken, maar wat ik vermoed dat Satan is, werkt me tegen, soms in de vorm van David zelf, soms in de vorm van een konijn. Ik zoek mijn weg doorheen de echte wereld, maar soms word ik getransporteerd naar een droomwereld. Geen idee hoe dat werkt.

In ieder geval ontdek ik gaandeweg dat de kinderen gestorven zijn aan cholera, en dat David omgekomen is bij een auto-ongeluk: om een of andere reden kroop hij door het raam van mijn kantoor en rende de straat op net op het moment dat ik thuis kwam en hem aanreed.

Tegen het einde van het spel weet je niet meer wat echt is en wat niet. Zo ben ik de priester op Davids begrafenis, maar tegelijkertijd ligt zijn lichaam nog in mijn badkuip thuis. Het is verwarrend allemaal. De puzzels zijn simpel, maar in de droomwereld is het de bedoeling dat je zeven iconen zoekt, eentje voor elk gestorven kind. Maar de verhaallijn duwt je steeds verder en als je er eentje mist, ben je gedoemd tot de Hel. Je kunt niet terugkeren om ze alsnog te zoeken. Sommige vind je duidelijk zichtbaar op je weg, maar de meeste zijn goed verstopt. David zegt het ook wel dat je goed moet zoeken, maar soms ga je verder zonder er erg in te hebben, en dan is het te laat.

Grafisch is het spel soms geweldig, soms amateuristisch. De droomwereld is magnifiek weergegeven, maar als er plots een vulkaan oprijst, ziet die er heel nep uit. Als ik mijn huis verliet en later terug kwam, was mijn huis leeg en pas na enige tijd kwam al het meubilair tevoorschijn. Als ik dan pech had net in het midden van een tafel te staan, kwam ik vast te zitten.

Op een bepaald moment vind je een muziekdoos in de vorm van een hart. Als je die laat spelen, verander je de seizoenen. Dat moet je doen om obstakels op je pad te verwijderen. Maar bij een crypte is er een glitch: de deur wordt een beetje versperd door takken, maar je kunt er gewoon tussendoor manoeuvreren. In het volgende hoofdstuk moet je echter terug naar buiten, maar dat lukt niet, want je had het seizoen moeten veranderen toen je naar binnen wou, en nu kun je niet meer tussen de takken doorlopen. Gelukkig slaat elk hoofdstuk automatisch op, en in dit geval moet je er dus twee terugkeren. Het stomme is dat je pas laat doorhebt dat het een grafische fout is, nadat je vanalles hebt geprobeerd om een andere uitgang te zoeken.

Dit en al het godsdienstige maakt het maar een gemiddeld spel. De gameplay zelf is in orde en hield me toch zeven uur lang bezig, en de details in Roemeense architectuur en klederdracht in het jaar 1911 is formidabel.

Review "Alle Verhalen" - Clarice Lispector

* * *
Ik lees zelden verhalenbundels. Ik heb liever een boek met één lang verhaal waar je je volledig in kunt verliezen. "Alle Verhalen" van Clarice Lispector las ik voor de leesclub van de Genkse bibliotheek. Het boek van 600 pagina's bevat 85 van haar verhalen.

Lispector kan goed schrijven. Maar ik vind niet al haar verhalen goed. De beste vind ik die waar ze heel beschrijvend schrijft, bijvoorbeeld wanneer de ochtendzon de slaapkamer binnen dringt. Sommige verhalen zijn echter niet zo 'verhalend', het zijn eerder filosofische, vaak zweverige mijmeringen waarvan ik aan het einde niet goed weet waar ze precies over gingen. Kippen en eieren komen heel vaak terug in haar verhalen, en ook cola.

Maar ik hou wel van haar schrijfstijl, en vooral van haar herhalingen. Hoe vaak lees je niet een zwaar literair boek waar de schrijver een gedachtegang onderbreekt met een bijzin tussen komma's of gedachtestreepjes, en als hij dan aan het einde terugkeert naar waar hij het eerst over had, je totaal geen idee meer hebt wat hij eigenlijk wou vertellen? Wel, Lispector doet dat ook, maar zij herhaalt dan telkens de laatste woorden voordat zij van de kern van haar zin afweek. Dat vind ik tof en iets wat iedereen zou moeten doen.

Soms zijn het echt heel grappige verhalen. Soms eindigen ze plots, alsof ze nog niet helemaal af zijn. Soms blijven ze duren, soms zijn het maar een paar pagina's. Deze verhalenbundel is veelzijdig en ik denk dat er voor elke lezer wel iets in zit. Na elk verhaal las ik eventjes in een ander boek (een naslagwerk met korte artikels) om het net gelezen verhaal achter me te laten voordat ik het volgende begon. Op die manier ging ik vlotjes door het boek. De bundel aan één stuk door lezen, zou toch vermoeiend geweest zijn.

Spelbespreking "Quest for Glory 3: Wages of War"

* * * *
In de jaren 90 was Sierra, naast Lucasfilm Games (later LucasArts Games) dé producent van point 'n click graphic adventure games. De reeks "Quest for Glory" was een favoriet bij mij. Het eerste spel "So You Want To Be A Hero?" speelde ik op een vrije namiddag uit. Het tweede spel, "Trial by Fire" vond ik het leukst. Ik was ooit al eens begonnen aan het derde spel, "Wages of War", maar om een of andere reden gaf ik dat op omdat ik het te onduidelijk vond wat nu precies de doelen zijn. Omdat iemand in de Facebookgroep van dit soort spellen het voor de eerste keer ging spelen (hij geeft regelmatig updates van zijn vooruitgang in de spellen) besloot ik mee te doen in een poging dit spel na al die jaren eindelijk eens uit te spelen.

Bij het begin van het spel kun je kiezen uit drie soorten personages: de Warrior of Vechter, de Wizard of Tovenaar of de Thief of Dief. Je keuze bepaalt de manier waarop je puzzels gaat moeten oplossen, maar tijdens de loop van het spel is het mogelijk om een soort hybride te ontwikkelen. Je kunt dus een vechtjas worden die toch af en toe magie gebruikt, bijvoorbeeld. Je personage heeft een hoop statistieken die je kunt verbeteren: hoe meer je dingen doet, hoe meer punten je ervoor ontwikkelt. Het toffe aan deze reeks is dat, wanneer je het eerste spel hebt uitgespeeld, je je personage kunt opslaan en importeren als je het volgende spel speelt. Zo behoudt je je statistieken en heb je meer het gevoel dat je één groot verhaal speelt.

In "Wages of War" reis je met een paar in het vorige spel gemaakte vrienden naar het op Afrika geïnspireerde land Tarna. Tarna is ook de hoofdstad, geregeerd door een liontaur-ras (zoiets als centaurs maar dan met leeuwen in plaats van paarden) die samenleven met gewone mensen. In de savanne woont de Simbani-stam, een redelijk primitief volk dat koeien houdt, en in de jungle heb je de Luipaardmensen, een volk dat magie gebruikt en op die manier van gedaante kunnen veranderen.

Waarom kom je nu naar Tarna? Omdat er oorlog op komst is. De Simbani beschuldigen de Luipaardmensen ervan dat ze hun Heilige Speer hebben gestolen. De liontaurs stuurden een vredesmissie, maar die werd halverwege overvallen en uitgemoord, waarbij het nichtje van de koning werd ontvoerd. Niet iedereen is echter overtuigd van de schuld van de Luidpaardmensen, en er is vermoeden van kwaad opzet door een derde, onbekende partij. Aan jou om uit te zoeken wat er precies aan de hand is, alle problemen op te lossen en vrede in het land te brengen.

Deze keer gebruikte ik een notitieboekje om mijn doelen in bij te houden, alsook een lijst van belangrijke personages. Dit werkte heel goed en het was altijd fijn om iets te kunnen afstrepen. Aan het einde heb ik maar één ding niet kunnen doen, omdat ik het gewoon niet ben tegengekomen. Het land Tarna is een grote open wereld van vier "schermen" naast elkaar waarin je heen en weer kunt reizen en vanalles kunt doen. Eigenlijk is het de bedoeling dat je sterk genoeg wordt voor het finalegevecht, én de nodige attributen verzameld om dat gevecht effectief te kunnen winnen. Er zit een dag-en-nacht-cyclus in het spel, je personage kan moe worden en honger krijgen, dus je moet ook regelmatig eten en slapen. De beste strategie is om alles goed te bekijken en met iedereen te praten. Als je goed oplet, weet je precies wat je moet doen en waar je moet zijn. Je zult pas verder kunnen in het verhaal als je aan alle vereisten hebt voldaan.

Het laatste deel van het spel is plots héél lineair. Je wordt bijna letterlijk aan de hand meegenomen door verschillende personages, en dan is het aan jou om gepast te reageren. Als Tovenaar moest ik een magisch duel winnen, en dat had toch tal van pogingen nodig. Daarna ging het in rechte lijn naar de finale, die best makkelijk was in vergelijking met de vorige twee spellen. Uiteindelijk heb ik veel tijd verloren met heen en weer reizen in de eerste helft van het spel. Als je achteraf ziet wat je eigenlijk precies moet doen, zou je bij een tweede keer alles efficiënter kunnen plannen. Zo was ik aan het einde door al mijn voedsel heen, en had mijn personage de hele tijd knagende honger. "Wages of War" is niet zo uitgebreid als "Trial by Fire" en daardoor ook best makkelijker. Het spel houdt een totaalscore bij, het maximum is 500 punten en ik behaalde er 404.

Review "War Horse" - Michael Morpurgo

* * * * *
Ik was op zoek naar een toegankelijk boek voor mijn zoontje over de Eerste Wereldoorlog. Hij toonde interesse in de loopgraven tijdens ons Valentijnsweekend in Veurne, en hij vertelde ook al over de geschiedenislessen op school. Ik dacht meteen aan "War Horse". Ik heb de film van Spielberg gezien (ik heb bijna álle films van Spielberg gezien) en ook de theatervoorstelling in Antwerpen die me heel erg raakte. Ik wist dat het verhaal op een boek gebaseerd is, dus leek me dat een goede optie. Uiteraard besloot ik het eerst zelf te lezen, om te bepalen of het geschikt was voor mijn tienjarige.

Michael Morpurgo heeft best veel jeugdboeken geschreven, vaak over de oorlog en ook vaak met dieren in een belangrijke rol. "War Horse" is geschreven vanuit het standpunt van het paard zelf, Joey. Dat is in het begin wel even wennen, en ik moest mezelf er regelmatig aan herinneren dat de verteller niet de mens was die op dat moment in Joey's gezelschap vertoefde.

Joey vertelt aan de lezer ook alles wat de mensen tegen elkaar zeggen, of dit nu Engels, Frans of Duits is. Een logisch gevolg is dat je als lezer denkt dat hij ook alles verstaat. Maar Morpurgo creëert daar toch wat afstand. Joey geeft nooit commentaar op wat de mensen zeggen, hij reageert alleen op de toon van hun stem en uiteraard op hun daden.

Een nadeel van eerst de film en het theaterstuk gezien te hebben, is dat je het hele boek meteen in beeld omzet in je hoofd. Er zijn wel degelijk wat verschillen, maar het betreft louter details die eigenlijk niet zo belangrijk zijn, aangepaste beelden die visueel sterker overkomen op het scherm of het podium. Het boek was op dit moment ook minder aangrijpend bij mij. Maar het verhaal staat er zeker: Joey die als jong paard door een boer wordt gekocht en moet leren ploegen, dan gerekruteerd wordt door het Britse leger als de oorlog uitbreekt, gevangen wordt door de Duitsers en voor hen moet werken, en uiteindelijk terug in een Brits veterinair ziekenhuis belandt. Joey vertelt over de oorlog in hoeverre hij alles begrijpt. Hij geeft heel objectieve beschrijvingen van alle ellende die de mensen overkomt. Alleen zijn eigen ervaringen met weer en wind, met verlies en verwondingen zijn gekleurd. Voor de rest laat hij de mensen die commentaar geven netjes aan het woord.

Morpurgo schrijft een mooi jeugdboek dat voor kinderen een goede kennismaking is met een verschrikkelijke tijd uit onze geschiedenis. Ik hoop dat mijn zoontje hem wil lezen en ben benieuwd wat hij ervan vindt.