Boeken verslonden in september

 

"Sucker Punch" van Laurell K. Hamilton is het 27e boek over Anita Blake, en het volgende staat alweer aangekondigd. Deze keer gelukkig niet louter meer van hetzelfde. Een ander type moordzaak, en meer interactie maar dan op een onverwachte manier met een bekend personage.

 

"The Midnight Library" van Matt Haig komt rechtstreeks in mijn top tien van 2020. Een feelgood boek over tweede kansen, over de vraag of het gras echt wel groener is aan de andere kant en wat de werkelijke betekenis is van het perfecte leven.

 

 

Het Testament" van John Grisham was een grote verrassing. Helemaal geen zwaar rechtzaakdrama maar een verhaal over mensen, puur en simpel. Grappig, avontuurlijk, met zeer weinig juridische praat. Een aangenaam boek.

Review "Het Testament" - John Grisham

* * * *

Het is vreemd. "Het Testament" van John Grisham zie ik regelmatig op plaatsen liggen. Op tweedehands boekenverkopen. In ruilbibliotheken. De cover is me al jaren gekend. Een man wiens gebogen hoofd zweeft boven een Zuid-Amerikaanse jungle. Het is geen geweldige cover. Heel nineties. Maar John Grisham is wel een geweldige schrijver. En ik kan me niet voorstellen dat iemand dit boek ooit weggeeft.

Na "The Chamber" is dit nog maar het tweede boek dat ik van Grisham lees. Bij zijn boeken denk je meteen aan rechtzaakverhalen. Saaie boel. Maar Grisham schrijft zeker niet saai. Grisham schrijft niet zomaar over advocaten, hoewel ze uiteraard een grote rol spelen. Grisham schrijft over mensen, en hij brengt ze perfect tot leven.

In "Het Testament" hopen drie ex-vrouwen en zes kinderen te profiteren van de dood van de pater familias. Hij ondertekend voor het oog van de camera en in het bijzijn van advocaten en psychiaters die hem geestelijk gezond verklaren de verdeling van zijn fortuin (elf miljard dollar!) onder zijn nakomelingen. Als de familie vertrekt, tovert hij plots een nieuw testament tevoorschijn waarin hij alles achterlaat aan een buitenechtelijke dochter. Hij ondertekent het en springt dan uit het raam. Maar dit testament mag op zijn verzoek pas ettelijke weken later bekend worden gemaakt, en ondertussen beginnen zijn erfgenamen het beloofde geld al uit te geven, onbewust dat ze er uiteindelijk niets van gaan krijgen.

De strijd gaat van start. Zijn advocaat gaat op zoek naar die onbekende dochter, die als zendelinge werkt in de jungles van Zuid-Amerika. Dit deel van het boek leest als een avonturenroman, met hevige stormen, neerstortende vliegtuigen, boottochten tussen de alligators en anaconda's. Daarnaast lezen we over de erfgenamen die het slechte nieuws te horen krijgen, en hun advocaten die het testament willen aanvechten, omdat zij natuurlijk een deel van de winst krijgen.

Je verveelt je geen moment bij dit boek. Het zijn korte hoofdstukken, de verhaallijn verspringt op de juiste momenten zodat het niet verveelt. Het is klare taal, eenvoudig en duidelijk. Niets van literaire waarde. Maar aangenaam om te lezen, en zeker niet het zware rechtzaakdrama dat je zou verwachten. Zelfs aan het einde, wanneer de getuigenverklaringen aan bod komen, is het spannend maar ook grappig. 

Spelbespreking "The Suicide of Rachel Foster"

* * * * *

Ik ben Nicole Wilson. Mijn gestorven vader heeft me een oud hotel nagelaten, het Timberline. Het is een verlaten hotel, en ik ben van plan het te verkopen. Dus reis ik naar Montana om inventaris op te maken zodat mijn advocaat de verkoop verder kan regelen. Ik ben niet van plan er lang te blijven. Een sneeuwstorm houdt me echter gevangen. Tijdens mijn verblijf ontdek ik dat er een groter verhaal zit achter de verdwijning en zelfmoord van een tienermeisje vele jaren geleden. Met de hulp van Irving, een FEMA-agent met wie ik contact hou via een draagbare telefoon, zoek ik naar de waarheid.

"The Suicide of Rachel Foster" doet heel fel denken aan het spel "Firewatch". Speltechnieken zijn ongeveer hetzelfde. Je wandelt rond in een bepaalde locatie, onderzoekt alles in een eerstepersoonsperspectief, krijgt bepaalde opdrachten die de tijd vooruit doen gaan zodra je ze hebt volbracht. In totaal spendeer je 9 dagen in het Timberline. Ik heb er iets meer dan 7 uur over gedaan om het spel uit te spelen (gespeeld in een weekend tijd, van 12 t.e.m. 14 september).

Dag 1 heb ik vooral gespendeerd om het hotel in kaart te brengen. Rachel heeft zelf een volledige plattegrond van het hotel, maar om één of andere technische reden werd die grafisch niet scherpgesteld in mijn spel. Ik moest dus een mentale plattegrond van deze fictieve wereld samenstellen. Het Timberline is een doolhof. Gelukkig blijven de meeste gastenkamers gesloten en hoef je ze niet allemaal te doorzoeken. Om dit te compenseren, zijn er hier en daar wel wat verborgen gangen te ontdekken.

Rondlopen in het Timberline voelt een beetje als rondlopen in de Overlook Hotel uit "The Shining". Aan de ene kant is het best rustgevend, maar aan de andere kant zit je op het puntje van je stoel omdat je elk moment verwacht iets uit een duister hoekje te zien springen. Jump scares zijn er gelukkig niet in dit spel, uitgezonderd één moment waarop Irving je opeens toespreekt terwijl je net een kamer hebt gecheckt op de aanwezigheid van een geest. Je hoort constant vreemde geluiden. Krakend hout, fluitende wind, soms zelfs gefluister en voetstappen. Op een bepaald moment vind je een richtmicrofoon en ga je als echte spokenjager in de achtervolging.

Ik speelde eerst met de muis en pijltjestoetsen, maar schakelde na verloop van tijd over op de controller. Dit maakte het draaien van de camera om een andere richting op te lopen veel makkelijker, hoewel de draaisnelheid nu plots veel lager lag dan met de muis. Zelfs na de gevoeligheid helemaal open te draaien, hoewel het toen best doenbaar was.

Als je een bepaalde taak hebt volbracht, of een bepaalde locatie in het hotel op een specifiek moment hebt bezocht (ook al ben je er al eerder geweest), eindigt de dag en start je de volgende. Soms was dat balen, omdat ik vaak nog verder wou exploreren. Er is zoveel te zien in dit hotel, zoveel voorwerpen te bekijken, ook al zijn ze niet allemaal nuttig. En opgeraapte voorwerpen blijven wazig in beeld door hetzelfde technisch mankementje als bij de plattegrond. Qua verhaal is het spel heel lineair. Je wordt echt aan je handje vastgehouden en geleid naar waar je moet zijn. Maar de setting is zo gedetailleerd, en de mogelijkheid om vrij rond te lopen zo uitnodigend, dat lineaire is helemaal niet zo erg. Het spel vertelt een verhaal, en een verhaal heeft nu eenmaal een begin, midden en einde.

Spelbespreking "Yesterday" & "Yesterday: Origins"

* * * * 

In 2001 was het de voorlaatste keer dat ik speciaal naar een winkel reed om een graphic adventure game voor op de computer te kopen. De tijd van de spelletjesgiganten LucasArts en Sierra was vervlogen. En hier kwam Pendulo Studios, een Spaanse ontwikkelaar die "Runaway" uitbracht. Dat spel heeft sindsdien twee sequels gekregen, die ik nog niet gespeeld heb. Maar ondertussen hebben ze ook andere titels ontwikkeld.

In 2012 kwamen ze met "Yesterday", het verhaal van een onsterfelijke man met geheugenverlies. Telkens hij sterft, vergeet hij wie hij was. Hoe oud hij op dat moment ook is, hij komt dan terug met de leeftijd waarop hij in een heel ver verleden een alchemisch gemaakte drank dronk. Dit spel hield me nog geen 5 uur bezig. De puzzels zijn heel logisch en je weet bijna meteen wat je moet doen. Soms is het even goed nadenken, wat uitproberen, en gebruik maken van de sensor die hotspots in kamers aanduidt met interessante voorwerpen die je met het blote oog niet meteen kunt waarnemen. Maar in tegenstelling tot het vorige spel dat ik speelde, "Broken Sword 4", bleef ik hier nooit te lang vast zitten met uiteindelijk de nood aan een walkthrough. Ik speelde het van 3 t.e.m. 5 augustus (ontspanning tijdens mijn schrijfweek).

In 2016 kwam het vervolg, "Yesterday: Origins". Hetzelfde niveau van puzzels, dezelfde manier van spelen, maar een veel interessanter verhaal. We gaan verder waar het vorige spel eindigde, met de introductie van een nieuwe slechterik. En John Yesterday, het hoofdpersonage, gaat hier ook op zoek naar zijn oorsprong. We keren terug naar de Middeleeuwen, in een setting die heel fel doet denken aan "De Naam van de Roos". De verhaallijnen wisselen elkaar wat af. Je zou dus kunnen zeggen dat dit verhaal tegelijkertijd een prequel als een sequel is. Het spel duurt veel langer, en hield me iets meer dan 10 uur bezig. Ik begon eraan op 5 augustus en speelde het pas op 11 september uit.

Het enige nadeel aan het spel is de bediening. Je moet vaak voorwerpen en mensen van dichterbij bekijken, en hier laat de muis het soms afweten. Camerarotatie vertraagt soms willekeurig. En de inventarisbalk verschijnt en verdwijnt ook heel wispelturig. Ik heb geprobeerd het spel met een controller te spelen, maar dat maakte het nog erger. Met de muis kun je veel preciezer richten, dus ben ik daar weer op overgeschakeld.

Pluspunt aan "Yesterday: Origins" is de toevoeging van een tweede speelbaar personage in de vorm van Pauline Petit. Beide personages wisselen elkaar af in de verhaallijn, hoewel je het meeste met John Yesterday speelt. En soms moet je ook handmatig wisselen tussen de twee om bepaalde puzzels op te lossen. Maar wat mij betreft, mochten er langere sequenties zijn met Pauline. Ik vond haar veel leuker om mee te spelen.

Spelbespreking "Broken Sword 4: The Angel of Death"

Een eeuwigheid geleden, op de zolderkamer bij mijn ouders met mijn Playstation 2, ontdekt ik de spellenreeks "Broken Sword" met het derde deel, "The Sleeping Dragon". Het was een tof avonturenspel, mysterieus, goed verhaal, een moderne Indiana Jones. Vele jaren later speelde ik de rest van de reeks op de PC, en daar ben ik nog steeds mee bezig. Zo heb ik net deel 4 uitgespeeld, "The Angel of Death", een spel waar ik in februari 2016 oorspronkelijk mee begonnen ben. In totaal heb ik 15 uur in deze fictieve wereld doorgebracht.

Hoofdpersonage George Stobbart, avontuurlijke advocaat met een passie voor geschiedenis, ontmoet Anna-Maria, die zijn hulp inroept om een oud manuscript te vertalen. Omdat ook de mafia achter haar aanzit, helpt hij haar en geraakt zo betrokken in een complot dat hem van New York naar Istanbul en Rome brengt, met nog een tussenstop in Phoenix, Arizona, voor zijn partner Nicole "Nico" Collard.

Het spel is een typische point-and-click. Je moet op het scherm zoeken naar voorwerpen die je kunt gebruiken, en daarna moet je een manier bedenken waarvoor je ze kunt gebruiken en hoe je obstakels in je weg kunt verschalken. Soms is het serieus nadenken wat de meest logische oplossing is. En meer dan eens is het ook goed onthouden waar alles te vinden is. Soms moet je ook terugkeren naar locaties, omdat door bepaalde gebeurtenissen omgevingen kunnen veranderen, en plot zijn er deuren open die eerst gesloten waren, of voorwerpen te vinden die er eerst niet waren, of waarvan het nut nog niet gekend was. Een groot onderdeel is ook praten met mensen over de dingen die je vindt.

Je kunt op de het scherm klikken naar waar je wil wandelen, of je kunt ook de pijltjestoetsen gebruiken, wat eigenlijk best handig is. Alleen veranderen de camerastandpunten regelmatig, en dan loop je plots in de tegenovergestelde richting dan dat je bedoelde en moet je even van pijltjes wisselen. In dit spel is er ook best veel klim- en klauterwerk nodig. De bediening daarvan is niet altijd even makkelijk en soms moet je echt op de juiste plaats klikken om de personages van grond te krijgen.

De vervelendste passages zijn die waarin je een bepaalde ruimte met bewakers moet doorkruisen, en je een manier moet vinden om die bewakers af te leiden. Je kunt dus vaak sterven in dit spel, maar gelukkig begin je dan gewoon terug aan het begin van die specifieke puzzel. Ik heb er toch een gewoonte van gemaakt regelmatig op te slaan; je weet maar nooit.

Als je in een catacombe een verguld beeld van een engel vindt, ontdek je al snel waar het verhaal om draait. Ook de finale van het spel gaat vooraf aan puzzels te vergelijken met de opdrachten aan het einde van "The Last Crusade". De tofste puzzels zijn die waarbij je aanwijzingen uit oude manuscripten moet "vertalen". Geen simpele puzzels, maar echt iets om je hoofd over te breken. En om nog meer variëteit in de gameplay te krijgen, moet je soms een hacker-spelletje op je PDA spelen om toegang te krijgen tot bepaalde computersystemen. En je moet zelfs een bom ontmantelen!

Al bij al is het wel een tof spel, soms wat frustrerend, en met puzzels die toch wel wat meer ervaring vereisen met graphic adventure games.

Review "The Midnight Library" - Matt Haig

* * * * *
Is het gras echt groener aan de overkant? Als we konden kiezen hoe ons leven eruit ziet, wat voor leven zouden we dan kiezen en zouden we er echt gelukkiger mee zijn?

Nora Seed krijgt de kans in "The Midnight Library" van Matt Haig. Diep ongelukkig door tal van gebeurtenissen neemt ze een overdosis pillen. Haar geest belandt in de Middernachtbibliotheek. Boekenkasten lopen door tot in het oneindige. Ze krijgt hulp van mevrouw Elm, de bibliothecaresse van haar oude schoolbibliotheek. Elk boek is een andere versie van haar leven. In elke versie nam ze ooit in haar leven een andere beslissing. Ze krijgt de kans haar perfecte leven te kiezen en daarmee verder te gaan. Maar wat is voor haar dat perfecte leven? Welke foute keuze wil ze ongedaan maken? En als ze dan dat perfecte leven vindt maar ziet dat mensen uit haar oude leven het veel slechter hebben, kan ze daar dan gelukkig mee zijn?

In deze tijd hebben we al genoeg voorbeelden gezien in fictie, zowel boeken als films en televisieseries, van parallelle werelden, alternatieve tijdlijnen, tweede kansen, etc. Matt Haig combineert dit met de grote vraag wat er met ons gebeurt als we sterven: bestaat er een hiernamaals en zo ja, hoe ziet dat er uit? Hij schrijft een elegant verhaal waarin we Nora volgen in al haar keuzes, alles wat er in haar leven wel of niet gebeurd is en waar ze spijt van heeft. Haig haalt er de kwantum golffunctie en Schrödinger bij om het allemaal wat wetenschappelijk te verklaren. Voor mij brak dat een beetje het ritme van het verhaal, vooral omdat dit uitgelegd wordt door een extra personage dat Nora tegenkomt tijdens haar reizen en die net hetzelfde als zij meemaakt. Het maakte Nora's verhaal minder magisch.

Toch is er geen woord teveel in dit boek. Het zijn korte hoofdstukken, met eigen titels, waardoor het de vorm heeft van een jeugdboek. Het heeft 288 bladzijden, waar ik op twee dagen tijd doorheen geraasd ben. Maar ik haal meer uit dit boek dan uit een klepper van 600 pagina's waar ik meer dan twee weken over doe. En dit boek lees ik met plezier opnieuw. Het einde is misschien te zoetsappig voor al te nuchtere mensen, maar ik raad het iedereen aan die zich afvraagt of ze wel goed bezig zijn in hun leven, iedereen die graag klaagt over hoe slecht ze het hebben. Het is een feelgood boek met dat vleugje fantasy waar je even alles rondom je vergeet.

Review "Sucker Punch" - Laurell K. Hamilton

* * * *

"Sucker Punch" van Laurell K. Hamilton is het 27e boek over Anita Blake, US Marshall bij de Bovennatuurlijke Afdeling. We leven hier in een wereld waar vampieren en weerwolven bestaan, maar ook andere varianten van mensen die in dieren veranderen. Deze wezens zijn echter gewone mensen die toevallig een speciale aandoening hebben, en daarom hebben ze ook mensenrechten gekregen en worden ze niet meer automatisch bestempeld als monsters. Deze reeks is dus eigenlijk een politieserie maar dan met bovennatuurlijke personages, met elk boek een nieuwe zaak, een moord die opgelost moet worden.

De reeks slabakte af en toe omdat Hamilton de focus legde op de seksuele relaties van het hoofdpersonage. Daar is ze gelukkig vanaf gestapt. In dit boek heeft ze echter een nieuw stokpaardje, namelijk het eindeloos uitleggen van legale ramificaties. Ze valt hier zelfs in herhaling, door de halstarrige conflicten omtrent onbegrip tussen de personages. Het ene personage moet herhaaldelijk iets aanleggen aan een ander personage, zonder dat die het ooit begrijpt. Aan het einde van het boek steekt ze er opnieuw een hoofdstuk tussen met een discussie over haar seksuele relaties, wat in mijn ogen onbegrijpelijk is en dus overbodig lijkt.

Gelukkig is het verhaal deze keer de moeite. Een weerluipaard wordt gearresteerd voor de moord op zijn adoptievader. Hij herinnert zich echter niets van het gebeuren. Verder onderzoek wijst uit dat het bewijsmateriaal niet klopt, en dat hij het niet gedaan kan hebben. Maar wie dan wel? Het wordt bijna een klassieke whodunit. Ondertussen lezen we ook over de spanningen tussen Anita en haar collega Olaf, die een amoureuze interesse voor haar ontwikkelt.

Het boek telt 608 pagina's, waar ik twee weken over gedaan heb. Ik denk dat het verhaal in de helft van de pagina's verteld kan worden. Ik ben er op 20 augustus in begonnen, dus het merendeel heb ik wel in die maand gelezen, maar er was nog genoeg over om in september te lezen dat ik het bij het overzicht van deze maand tel. Het einde was snel, met nog veel open vragen, hoewel de personages theorieën hebben wat betreft de antwoorden. Het leest alsof het verhaal dringend afgerond moest worden en dat er daarom enkele nieuwe elementen werden aangehaald om alles te verklaren. Maar buiten dit einde en het hele gedoe met Olaf was het best een aangenaam boek, en gelukkig niet met teveel personages die tegelijkertijd met elkaar discussiëren zoals in haar laatste boeken wel vaker het geval was.