Review "The Starless Sea" - Erin Morgenstern

* * * * *
Vorig jaar heb ik "The Night Circus" van Erin Morgenstern gelezen, op aanraden van een collega. Het boek blies me van mijn sokken. Ik kon er weinig over vertellen, want het is een verhaal dat je moet ervaren. Het eindigde als nummer twee in mijn top tien. Ik was dan ook heel enthousiast bij het nieuws dat Morgenstern dit jaar een nieuw boek zou uitbrengen, acht jaar na het vorige. En nu is "The Starless Sea" dus te koop.

En ik kan het alleen maar aanraden. Het doet me denken aan "Het Oneindige Verhaal" en "Cloud Atlas". Een verhaal in een verhaal in een verhaal, het hoofdpersonage dat ontdekt dat hij zelf een personage is in een boek dat hij toevallig vindt. Wat ik ook geweldig vind, is de studiebijeenkomst in het begin van het boek over verhaalgedreven computerspellen, een onderwerp waar ik twee jaar geleden zelf een presentatie over heb gegeven tijdens de les Literaire Creatie. Toen wist ik dat dit personages naar mijn hart waren. Nog meer toen ik ontdekte dat het hoofdpersonage ook nog ingedeeld is bij Ravenclaw.

Wat ik ook tof vind, zijn de verwijzingen naar andere boeken zonder hen volledig bij naam en auteur te noemen. Zo herkende ik zonder moeite een beschrijving van "Jonathan Strange & Mr Norrell" van Suzanne Clarke, en dat maakt me trots op mezelf.

Wat me wel stoort zijn de vele deuren in het verhaal. Heel romantisch en magisch in het begin, maar halverwege wordt het wel vermoeiend, en ook opvallend hoe makkelijk het hoofdpersonage de vele gesloten deuren en verborgen ruimtes weet open te krijgen. De deuren doen me wel denken aan "The Drawing of the Three" van Stephen King, het tweede boek in zijn Donkere Toren saga.

Het magische begint echt teveel te worden, het boek te lang, het wordt lastig om alles nog te volgen. Maar net op tijd komt er gelukkig een ommezwaai: de personages zeggen zelf dat ze het einde van het verhaal naderen, en dat einde, hoewel het me allemaal nog steeds niet echt duidelijk is, heeft dezelfde kracht als het begin van het verhaal. Op een bepaald moment dacht ik dat Morgenstern zichzelf als de verteller van het verhaal in het verhaal ging zetten - iets wat Stephen King wél heeft gedaan - maar ze doet het niet. Ik stel me nog steeds veel vragen over de oorsprong van de Starless Sea, dus dit boek zal ik zeker nog een tweede keer lezen.

Review "Nameless" - Dean Koontz

* * * *

In november heeft Dean Koontz zes korte ebooks uitgebracht bij Amazon, over het personage Nameless. Hoewel ze misschien afzonderlijk kunnen gelezen worden, volgen ze wel op elkaar. Maar in elk deel komt wel steeds dezelfde achtergrondinformatie terug.

"In the Heart of the Fire" is het eerste deel. Het las als de proloog van een groter boek. Het is een combinatie van zijn oude verhalen vol bovennatuurlijke elementen, en zijn high concept thrillers. Een melange van Odd Thomas en Jane Hawk. Deze eerste episode intrigeerde me immens. Het is het klassieke verhaal van het gevecht van Goed tegen Kwaad, gestreden door een man speciaal uitgerust om de situatie aan te pakken. Misschien is het slechts een marketingstunt: krijg meer mensen geïnteresseerd in ebooks door een exclusieve reeks uit te brengen door een gegaarde auteur. Koontz heeft het immers al eerder gedaan, digitale kortverhalen uitbrengen vlak voor de release van zijn nieuwe hardcovers. Maar als het verhaal goed is, kan me dat niet veel schelen.

"Photographing the Dead" sprak me minder aan, omdat het personage Nameless hier een partner heeft. De slechterik in het verhaal was niet zo afschuwelijk als die in het eerste deel, meer aan volwassen Roy Borden uit "The Voice of the Night". Ik vond het wel goed hoe Nameless zijn ontstaan in vraag stelt, net zoals wij als lezers. Ik zag hem een beetje als de dubbelganger in "Mr Murder".

"The Praying Mantis Bride" was dan weer beter dan de tweede episode, maar kon nog steeds niet aan het eerste tippen. Wat het goed maakt, is de toevoeging van een bovennatuurlijk element met een deus-ex-machine effect. Deze keer heeft Nameless niet slechts één partner, maar een heel team om de slechterik tegen te houden. Ik vond het beter toen hij nog alleen op pad ging, met alleen Ace om hem van de nodige intel te voorzien.

"Red Rain" is gemiddeld. Ongeveer even goed of slecht als de tweede episode, maar het krijgt van mij een extra ster door het terugkerende visioen dat Nameless heeft. Deze keer staat er zelfs een verantwoording waarom hij een heel team achter zich heeft. Ik begon me af te vragen of Koontz werkelijk gelooft dat er zoveel slechts in de wereld bestaat.

 "The Mercy of Snakes" was moeilijk te beoordelen. Het was goed, maar met zoveel tell in plaats van show. Het hele stuk over de zwendel bracht me bijna in slaap. Het terugkerende bovennatuurlijk element vond ik wel goed, vooral hoe het nog een stapje verder ging. Ik hoopte echt op een goede finale.

"Memories of Tomorrow" was inderdaad een geweldige finale. De missie deze keer beneemt maar de helft van het verhaal. De tweede helft gaat over de terugkerende herinneringen van Nameless waar hij iets aan wil doen. Ik vond het spijtig dat het gedaan was, het eindigde zo snel. En ik vraag me af of deze verhalen verbonden gaan zijn aan het nieuwe boek van Koontz, "Devoted", dat in maart 2020 gaat uitkomen.

Review "Bridge of Clay" - Markus Zusak

* * * * *

Soms lees ik een boek waarvan ik meteen denk, "Waarom lezen we dit niet voor de leesclub of de les Creatief Schrijven?" Pareltjes van verhalen waarbij de pagina's voorbij vliegen, personages die je in vlees en bloed voor je ziet, aangrijpende gebeurtenissen die je laten lachen of huilen.

Ik had hoge verwachtingen voor "Bridge of Clay" van Markus Zusak. Zijn debuut "The Book Thief", ook al verfilmd, kent iedereen wel. Zijn volgende boek, "I Am The Messenger", compleet anders maar een einde dat me omver blies. En nu dus het verhaal van de bruggenbouwer. Het verhaal van de familie Dunbar. Vijf zonen, hun moeder gestorven, hun vervreemde vader weduwnaar nadat zijn eerste huwelijk in een scheiding eindigde. Hun dynamiek, hun eigenaardigheden, hun passies en liefdes.

Vanuit technisch perspectief is het even wennen. Het verhaal wordt verteld door de oudste broer, Matthew Dunbar. Een personage in het verhaal, maar tegelijkertijd een alwetend verteller die alle details over alle andere personages kent. Ik vind het altijd indrukwekkend als een succesvol auteur de regels van het schrijven aan z'n laars lapt. Zoals verwacht is er op het einde een verklaring voor, maar ik vind het wat goedkoop. Het hele einde is wat zweverig; een stijl die wel doorheen het hele boek zichtbaar is maar daar toch wat te ver gaat. Gelukkig krijgt de clou van het verhaal, lang voorspelbaar, toch nog een laatste twist.

Ik vond het geweldig om over de broers te lezen, over de geschiedenis van hun ouders, over de paardenraces. Er zit heel veel in dit boek, terugkerende symbolen, uitgebreide thematiek. Dit boek is een tweede lezing waard, en een bespreking met andere liefhebbers ook.