Recensie "Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow" - Gabrielle Zevin

☆ ☆ ☆ ☆ ☆
Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow van Gabrielle Zevin stond al een tijdje op mijn leeslijst. Op aandringen van mijn vrouw halverwege de Nederlandse vertaling, ben ik dan toch aan het ebook begonnen. Ze was ervan overtuigd dat het volledig op mijn belevingswereld zou aansluiten. En ik moet zeggen, ze heeft gelijk. Want hoewel de personages vijf jaar ouder zijn dan ik, zit er immens veel herkenbaar materiaal in het boek, met name alles wat met de wereld van de computerspellen te maken heeft.

Laat dat je echter niet afschrikken. Zelfs ik kwam af en toe een verwijzing tegen die ik niet kon plaatsen, en ik speel al meer dan 30 jaar computerspellen.

Het verhaal draait om het duo Sam en Sadie. Ze leren elkaar kennen in het kinderziekenhuis en hebben allebei een voorliefde voor computerspellen. Nadat hun vriendschap een tijdje verwatert, komen ze elkaar opnieuw tegen en slaan ze de handen in elkaar om zelf spellen te ontwikkelen. Sams beste vriend Marx ondersteunt hen hierin, en Sadie's docent, zelf ook ontwikkelaar, leent hen zijn zelfgeschreven stuurprogramma. We volgen de verdere ontwikkelingen in hun leven; als setting van het verhaal hun eigen bedrijf, maar in de eerste plaats hun onderlinge relaties.

Eigenlijk is het het soort verhaal met universele thema's als liefde en de dood, de strijd om erkenning, familie en vriendschap, dat je misschien al vaker gelezen of gezien maar dan in een andere setting: een schrijversduo dat een bestseller wil uitgeven; muzikanten die een band oprichten en naar een gouden plaat azen; filmstudenten die hun project in de cinemazalen willen krijgen; of twee entrepreneurs die een succesvol reclamebedrijf willen opstarten. Het was deze keer zeer aangenaam om een boek te lezen waarvan de personages een achtergrond hebben die ik als lezer zelf ook ken.

Het is een boek waarbij je zult lachen en huilen, met een paar heel interessante vertelperspectieven, zoals wanneer de avatars van twee personages elkaar in een online virtuele spelwereld ontmoeten. Maar zoals gezegd, dat technische aspect valt reuze mee, en ik hoop dat veel mensen dit boek lezen en misschien hun misvattingen over computerspellen zullen bijschaven.

Recensie "En toen ging hij" - Jannah Loontjens

☆ ☆
Het boek start in 1986, met de moord op Olof Palme, en de moeder van Ebba die de gevangenis in vliegt.

Als je niet over de "algemene kennis" bezit dat Olof Palme de premier van Zweden was, en dat Ebba's moeder dus helemaal niets met zijn moord te maken heeft, dan zijn de eerste hoofdstukken van En toen ging hij van Jannah Loontjens heel verwarrend.

Ik heb effectief de eerste hoofdstukken opnieuw gelezen nadat ik het bovenstaande doorhad.

Daarna volgt een grote flashback, het grootste deel van de roman, die zich in 1979-1980 afspeelt. Ebba is tien jaar en het vreemde is dat ze sommige hoofdstukken vertelt vanuit haar ik-persoon, maar andere hoofdstukken staan dan weer in het derdepersoonsperspectief; ergens halverwege komt er wel een kort hoofdstukje waarin Ebba uitlegt dat zij daar eigenlijk ook de verteller is. Ik vind het allemaal wat gefabriceerd overkomen.

Ik had ook totaal geen connectie met het verhaal, noch met eender welk personage. Zij maken zelf de liefdesrelaties die aan bod komen onnodig ingewikkeld, en voor de rest draait het allemaal om politiek. Racisme is een groot thema, met name de apartheid in Zuid-Afrika.

Voor het laatste stuk keren we terug naar 1986, maar het euvel is al geschied en niets kan dit boek nog voor mij redden. Hoe vaak ik tijdens het lezen niet heb gedacht, "En toen ging hij... door het raam, ja!" De schrijfster is slechts vijf jaar ouder dan ik, maar toch heb ik het gevoel dat ik te jong ben om dit verhaal te snappen... Ik zal het maar op mijn dyspolitiek steken...

Recensie "Smolder" - Laurell K. Hamilton

☆ ☆
Guilty Pleasures, het eerste deel in de urban fantasy-reeks over necromancer en vampierenjager Anita Blake kwam uit in 1993. Dertig jaar later is hier deel 29: Smolder. In de fictieve wereld van deze boeken is er echter maar iets van een 7 jaar verstreken. Het grappige is dat inhoudelijk de boeken wel de in de echte wereld ontwikkelde technologieën volgen. Maar in deze alternatieve fantasiewereld zijn zo'n dingen uiteraard perfect mogelijk.

In Smolder is Anita nog steeds bezig met de voorbereiding van haar huwelijk met meestervampier Jean-Claude, wanneer haar oude baas van RPIT haar oproept om te helpen bij een reeks moorden op vampieren, waarbij ze in hun schuilplaats overdag aan zonlicht worden blootgesteld en verbranden. Zo is er net een heel hotel in vlammen opgegaan, en bij een tweede geval kon een getuige net op tijd met een brandblusser de vuurhaard beperken.

Maar is die getuige wel zo onschuldig als ze zich voordoet? Anita heeft in ieder geval een vreemd gevoel bij haar. En met haar in al die jaren ontwikkelde psychische en metafysische krachten, kon dat wel eens kloppen...

Het boek valt echter stil nadat Anita en Jean-Claude psychisch aangevallen worden door de grote slechterik in dit verhaal, een meestervampier die de plaats van Jean-Claude als leider van alle vampiers in de Verenigde Staten wil overnemen. Gelukkig daagt Richard plots op; de leider van de weerwolven die in het begin van de reeks eventjes de verloofde van Anita was, tot haar polyamoreuze levensstijl hem wegjaagde. Zij moeten hun krachten bundelen om een kans te maken de dreiging tegen te houden.

Wat volgt zijn ellenlange discussies over hoe de praktisch in z'n werk zou gaan. Om de haverklap is er wel iemand die zich beledigt voelt door iets wat een ander zegt, vooral wanneer het over het onbegrip over die polyamorie aankomt. Plots horen we niets meer over de vampiermoorden in het begin van het verhaal, en boek eindigt zelfs voordat ze enige actie ondernemen tegen die meestervampier, die trouwens ook nog van gedaante kan veranderen en een vuurspuwende draak wordt.

Ik sloeg het boek dicht zonder enige voldoening; dit is echt niet meer de reeks die ik vroeger zo tof vond. Het gaat nu zoveel over semantiek, iedereen moet de hele tijd op z'n woorden letten, het is gewoon vermoeiend om te lezen en het verhaal gaat echt niet vooruit.