Recensie "The Nobleman's Guide to Scandal and Shipwrecks" - Mackenzi Lee

☆ ☆ ☆ ☆
Mackenzi Lee schreef al twee eerdere boeken over de 18e eeuwse Montague familie. In The Gentleman's Guide to Vice and Virtue vertrekt onstuimige Monty op wereldreis om zichzelf te ontdekken en wat volwassener te worden. In The Lady's Guide to Petticoats and Piracy neemt zijn zus Felicity het roer over. En nu is het de beurt aan The Nobleman's Guide to Scandal and Shipwrecks, waarin Adrian Montague meer te weten komt over wie zijn ouders precies waren.

 

Adrian heeft last van stoornissen. Lijdt hij aan autisme? Het zou best kunnen. Leeft hij voortdurend in angst en onzekerheid? Wees maar zeker! Hij weet nooit wat te zeggen, hoe te reageren, hij blijft alles wat hij doet en meemaakt in zijn hoofd vermalen en bedenkt met gemak allerlei mogelijke doemscenario's voordat hij nog maar een vinger uitsteekt.

Je vraagt je af hoe hij zijn verloofde Louisa ooit gevonden heeft...

 

Hoe dan ook, Adrian stuit op een mysterie en de drang om de waarheid te ontdekken is sterker dan zijn schrik voor alles en nog wat. Samen met zijn broer Monty vertrekt hij naar Marokko om hun zus op te zoeken. Zij beschikt immers over meer informatie die Adrian kan helpen het mysterie op te helderen. Maar de reis loopt uiteraard niet zoals gepland, en onze helden komen via de Azoren in Porto terecht, om uiteindelijk via Amsterdam naar IJsland te trekken - een route die met een mooie kaart vooraan in het boek staat aangeduid.

Het verhaal wordt verteld in tegenwoordige tijd door Adrian zelf. Zo krijgen we een heel duidelijk beeld van hoe zijn angststoornissen precies aanvoelen. Samen met hem ontdekken we de wijde wereld. Het is daardoor een heel persoonlijk verhaal over een man die in het verleden probeert te ontdekken waarom hij is zoals hij is.

Recensie "After Death" - Dean Koontz

☆ ☆ ☆ ☆
Onderzoekslaboratoria passeren wel vaker de revue in het oeuvre van Dean Koontz. Wetenschappelijke experimenten die niet lopen zoals ze zouden moeten, zorgen regelmatig voor de grote slechterik in zijn verhalen. After Death is echter een origin story van onze held die door een ongeluk bepaalde krachten krijgt. Een beetje zoals de personages in By the Light of the Moon. Zij krijgen hun speciale krachten nadat een rogue wetenschapper hen injecteert met een serum vol nanobots.

Michael Mace krijgt zijn krachten op een iets andere wijze. Hij ontwaakt in het mortuarium nadat een ontploffing in het labo waar hij werkte al zijn collega's doodde. Dan merkt hij opeens dat hij in zijn hoofd online kan gaan. En zelfs meer: hij heeft toegang tot smartphones, GPS-transponders van voertuigen en beveiligingssystemen van huizen. Kortweg, alles wat digitaal is, houdt opendeurdag voor Michael.

In de boeken van Koontz zijn overheidssamenzweringen nooit ver weg. Ook hier is er een bepaalde groepering die de wereld wil overnemen. Zij zitten ook achter de geheime experimenten in dat laboratorium. Zij zijn nu Michaels grootste doelwit, omdat hij nu de waarheid achter de plannen te weten is gekomen, en die zijn niet zo netjes. Maar eerst helpt hij een vrouw waar zijn gestorven collega een oogje op had. Zij wordt belaagd door een op zijn teentjes getrapte bendeleider die pas ontdekt dat hij de vader van haar kind is. Maar ondertussen komt de sociopathische brute kracht van Michaels vijanden achter hem aan, en de mazen van het net worden kleiner en kleiner...

Koontz schrijft een knappe thriller waar je gemakkelijk een verfilming bij kunt fantaseren. Zijn gebruikelijke stijl deed me denken aan Dark Rivers of the Heart, hoewel zijn personages niet zo diep zijn uitgewerkt - een tekortkoming die al een aantal jaren in zijn boeken aanwezig is. Hij steekt enkele elementen in zijn verhaal die hij volgens mij rechtstreeks uit de TV-serie War of the Worlds heeft gehaald. Het is een toffe vertelling, maar spijtig genoeg ontbreekt het wat aan spanning. Er is zeker actie en sensatie genoeg, maar ik had nooit het gevoel dat het wel eens kon mislopen voor onze held. Toch is het eeb aangenaam verhaal dat tot de verbeelding spreekt. Koontz heeft even een dipje gehad maar is sinds enkele jaren toch (bijna) volledig terug wat mij betreft.