Recensie "We regelen het zelf wel" - Bram Endedijk

* * *
Deze maand kreeg ik een boek te leen van een aspirant - ondertussen afgestudeerd - inspecteur van politie. Hij wist dat ik veel lees en dacht dat "We regelen het zelf wel" van Bram Endedijk mij misschien wel zou interesseren. Het is uiteraard non-fictie, niet mijn gebruikelijke sectie in de bibliotheek of boekhandel, maar ik heb me voorgenomen toch eens vaker van het pad der fictie af te dwalen en te ontdekken wat er in de echte wereld zoal aan de hand is.

Zoals de ondertitel zegt, neemt Endedijk een kijkje achter de schermen van "de drugsschuur van Europa", blijkbaar zijnde Nederlands Brabant. En dan ook nog de kleine (boeren)dorpjes ver verwijderd van de rest van de bewoonde wereld, met gebouwen, boerderijen, schuren, garages en heel veel polyvalente zolderkamers middenin uitgestrekte velden. Het betreft hier nu Nederland, maar wie zegt dat het bijvoorbeeld bij ons in Belgisch Limburg anders is?

Want het boek maakt je wel paranoïde. Je begint je echt af te vragen of er verderop in je straat misschien iemand wel wietplantjes op zolder, in de kelder of in een tuinhuis heeft staan; of een carwash of autoverhuurbedrijf in de buurt misschien een front is en witwaspraktijken uitvoert voor drugsgeld, of misschien gewoon een primaire dienstverlening voorziet voor de échte criminelen op zoek naar een anoniem voertuig om mee te smokkelen.

Hoe dan ook, Endedijk heeft met iedereen gepraat, aan beide kanten van de wet, en hij brengt ieders verhaal netjes tot leven. Wat mij vooral opviel, is hoe hij ervoor zorgt dat je je tijdens het lezen precies echt op de straten van die kleine Zuid-Brabantse dorpjes voelt staan. Hij beschrijft niet alleen die drugswereld tot in alle details, maar ook de echte wereld daarbuiten, de natuur, de gebouwen. Vaak start hij zijn hoofdstuk midden in de actie, en neemt dan enkele stappen terug om de achtergrond uit de doeken te doen, om te vertellen hoe het nu precies zover is gekomen. Aan het einde van het boek koppelt hij ook terug naar de verhalen waar hij mee begonnen is, om zo netjes af te ronden. En middenin in het boek zitten ook enkele pagina's fotomateriaal; ik weet dat die bij non-fictieboeken meestal in het midden zitten om logistieke en kostenbesparende redenen, maar ik vind het toch altijd fijner als de foto's effectief bij het stuk tekst zitten wat erover vertelt...

Er staan een paar straffe uitspraken in het boek. Namelijk dat in sommige delen van de bevolking het heel normaal is om over wietplantages te praten, alsof ze gewoon aan het praten zijn hoe goed hun moestuintje het doet. En dat er achter mensen met een bepaalde levensstijl altijd wel iets crimineels zal zitten. Een paar veralgemeningen waar ik misschien te naïef voor ben om in te geloven. Zijn er niet overal uitzonderingen? Moet je nu echt altijd over iedereen het slechtste denken? Maar wat ik wel goed begrijp, is de angst van de brave buurtbewoner die er tussenin woont en eigenlijk geen kant uit kan: angst om te verklikken en daarna door de personen die hij verklikt heeft gestraft te worden, maar ook angst dat er iets misloopt en zijn huis mee in brand vliegt.

In ieder geval hoop ik dat ik zelf nooit met deze wereld in contact kom, uitgezonderd om naar "Breaking Bad" op tv te kijken...

Recensie "The Secrets of Pencarrack Moor" - Terri Nixon

* * * * *
"The Secrets of Pencarrack Moor" van Terri Nixon is haar nieuwste literaire kind, in het genre waarin ze in mijn ogen het sterkste is. Ze bouwt verder op de setting van haar twee vorige historische trilogieën, de Penhaligon en Fox Bay saga's, om nieuwe personages te introduceren.

In dit verhaal volgen we Bertie Fox, van het Fox Bay Hotel, tijdens haar training op de pilotenschool. Daar deelt ze haar kamers met Gwenna en Tory, en nieuwkomer in de regio Irene krijgt het vierde bed toegewezen. Er zitten veel verwijzingen in naar de familie Penhaligon. En één personage is afkomstig van Lynher Mill, de setting van Nixons fantasyreeks.

De cover lijkt er misschien niet naar, maar het boek begint als een versie van "Top Gun" uit 1930. Nixon schrijft over Cornwall zodat je heel veel zin krijgt er op vakantie te gaan.

Nixon gebruikt een techniek uit haar thrillerreeks waarbij ze in de proloog een scène opvoert die zich enkele jaren voor het hoofdverhaal afspeelt, met andere personages. Je zit je dus automatisch de hele tijd af te vragen wanneer de twee verhaallijnen met elkaar gelinkt zullen worden. Wanneer die verhalen eindelijk samenvloeien, lijkt dat heel logisch, maar Nixon breidt er een beetje later nog een speciale onthulling aan vast, die wel extra verrassend is!

Naast dat thrillerachtig deel van de plot blijft de charme van het verhaal de dynamiek tussen de vrouwen, en hoe ze allemaal op hun eigen manier op zoek zijn naar hun plaats in hun wereld. Ze kampen allemaal met hun eigen problemen, zowel familiaal en relationeel als professioneel. Als Nixon dit soort verhalen blijft schrijven, zal ik ze blijven lezen!

Recensie "Christine" - Stephen King

* * * *
Ik heb vroeger de verfilming van "Christine" van Stephen King gezien, maar ik herinner er me niet veel van. Ik zou zeggen dat Christine een soort Transformer was die mensen opat maar nooit echt in een robot veranderde.

Het boek is echter heel anders. Het eerste en het derde deel van het verhaal worden verteld door Dennis, beste vriend van Arnie Cunningham, de jongen die voor 250 dollar het wrak van een Plymouth Fury uit 1958 overkoopt. Hij zag die op een dag ergens staan en werd er meteen verliefd op. Hij moest en zou de wagen hebben, en hij verdedigt het voertuig ook ten allen koste tegen iedereen die er nog maar vies naar kijkt.

Het tweede deel van het verhaal verandert de ik-verteller in een alwetende, derdepersoonsverteller. Dennis heeft immers beperkte kennis en in dit deel komen we een pak meer te weten via alle andere personages.

Nu ik het boek heb gelezen, besef ik dat het over obsessies gaat, en hoe die (letterlijk) een eigen leven kunnen gaan leiden. In de eerste plaats heb je de obsessie voor een bepaald materieel voorwerp, in dit geval een auto, waardoor een hobby of voorliefde voor iets echt wel extreme kantjes krijgt. Dan is er ook nog de obsessie voor bepaalde personen, wanneer bijvoorbeeld een verliefdheid degradeert tot meer dan lust, en hervalt in gewoon iemand willen hebben om te hebben. Sommige bezorgdheden van ouders met betrekking tot hun kinderen kunnen na verloop van tijd ook de vorm van obsessies krijgen, zeker als zij het doen en laten van hun kroost volledig willen controleren zodat ze de gewenste resultaten oogsten, bijvoorbeeld op het gebied van studiekeuzes. Ja, "Christine" zit vol met obsessies, manipulaties, vormen van controle over anderen. En Stephen King maakt het allemaal nog erger met zijn typische bovennatuurlijke toevoegingen; die uiteindelijk niet eens die verfilming hebben gehaald!

Het is lang geleden dat ik nog een Nederlandse vertaling van Stephen King las. Dit exemplaar kreeg ik in handen via onze Boekenruilkast Literaliefde. Ik begreep al snel waarom ik King liever in het Engels lees. Het is een heel Amerikaans verhaal, vol Engelse benamingen, en elk hoofdstuk wordt voorafgegaan door enkele Engelstalige regels uit oude rock 'n roll liedjesteksten. Om dat allemaal in combinatie met de voor de rest Nederlandse tekst te lezen, doet toch heel gek aan. De leesstem in mijn hoofd klinkt dan vol vreemde accentcombinaties...

Maar goed, het draait om het verhaal, en dat heeft me toch verrast wat betreft het "monster". Het zit toch een beetje anders in elkaar dan ik altijd heb gedacht en dat levert enkele spannende visuele scènes en dialogen op. Ik heb het even opgezocht, en blijkt dat de filmmakers inderdaad alles over de ontstaansgeschiedenis van de "demonische" auto eruit gegooid hebben, terwijl net die elementen het boek zo eng maken.

"Christine" is een goed horrorverhaal, mede doordat King tijd maakt om de personages eerst goed uit te werken voordat de eerste slachtoffers vallen. Het is de psychologische "devolutie" van Arnie die het net creepy maakt.

Boeken verslonden in maart

 

Het derde deel in de Clifford-Mackenzie misdaadreeks van R.D. Nixon, "Bad Blood" start met een passionele moord op het golfterrein. Twintig jaar later blijkt dat er een pak meer aan de hand is. Nixon leidt ons van de ene intrige in de andere. Ze verrast ons met een aantal spannende plotwendingen die het boek echt het etiket van thriller geven. Dat zorgt voor welkome spanningsmomenten waarbij je goed kunt meeleven met de personages.

"Duisterhuys" van Tom Thys en Leslie Saurus is een jeugdboek dat ik normaal gezien niet had gelezen, was het niet dat mijn zoon lid is van De Leesjury en hij hier op een avond in overvloed over vertelde. Moussa is een jonge tiener die best al veel meegemaakt heeft. Wanneer hij een geheimzinnige videoboodschap ontvangt, besluit hij de afzender te helpen. Moussa moet zijn angsten opnieuw onder ogen komen en die hoofdstukken in zijn leven letterlijk - maar ook zeker symbolisch - afsluiten.

 

"Wij houden van Tsjernobyl" van Svetlana Alexievich ligt aan de basis van de televisieserie "Chernobyl". Het is een verzameling getuigenissen van overlevenden die er in 1986 en de jaren daarop bij waren. Het gaat om burgers, militair personeel, overheidspersoneel, familie van rampenbestrijders, wetenschappers, kinderen, ... Het is het verhaal van Wit-Russen die ondanks alles houden van hun land, maar niet kunnen begrijpen hoe het allemaal zover is kunnen komen.

 

"The King of Shadows" van Robert McCammon is het achtste deel in de reeks over probleemoplosser Matthew Corbett. Het genre heet historische suspense. Matthew neemt afscheid van zijn geliefde Berry, die hij in het vorige boek heeft gered en nu terug naar New York vaart, en zelf gaat hij aan boord van een schip samen met professor Fell, die tot nu toe een beetje de Moriarty was in tegenstelling tot Matthews Holmes. Fell heeft een persoonlijke missie, maar al snel blijkt hij niet de grootste vijand te zijn.