Boeken verslonden in maart

Wat een zielige foto eigenlijk in vergelijking met vorige maand ... Maar het is waar, ik heb slechts drie boeken gelezen in maart. Ik heb een paar externe activiteiten gehad (zaalvoetbal, kiennamiddag op school, Comic-Con in Brussel, Studio C-Mine met Anthe en De Held, een paar avonden naar de film, ...) en ook thuis heb ik meer tijd besteed aan het bekijken van TV-series en films (zoals een Marvel-marathon), en het spelen van "Gray Matter" op mijn computer, dan aan lezen. Een mens moet het leven ook wat gevarieerd houden, niet?

Het eerste boek van maart (eigenlijk al begonnen op 29 februari; ik zou het dus ook mijn schrikkelboek kunnen noemen ...) was "Daniel" van Henning Mankell. Ook een beetje raar, zal je misschien denken: als Vlaming een Engelse vertaling van een Zweeds boeken lezen ... Goed, misschien had ik dit beter in het Nederlands kunnen lezen. Maar ik heb dit exemplaar gekocht tijdens de boekenverkoop van de bibliotheek van Genk als een actie voor 11.11.11 en het is nu eenmaal mijn gewoonte om alleen naar Engelse titels te zoeken. En dit boek hadden ze toevallig in een Engelse vertaling. Meer hoef je er dus niet achter te zoeken. Henning Mankell is een nieuwe schrijver voor mij. Ik ken zijn werk eigenlijk alleen van de serie Wallander. Ik meen me te herinneren daar vroeger samen met mijn ex naar te kijken; de originele versie, niet die met Kenneth Branagh. En dat waren best wel intrigerende, goed in elkaar gestoken verhalen. "Daniel" is spijtig genoeg (in eerste opzicht tenminste) geen Wallander-boek. Ik vond het dus in alle opzichten wel een uitdaging. Gelukkig sta ik voor heel veel dingen open, en ben ik bereid ze ook een kans te geven (wat niet van iedereen gezegd kan worden). En wat blijkt: volharding loont ook deze keer. Na 100 bladzijden verschuift het perspectief naar "Daniel" zelf - die eigenlijk Molo heet - en zien we de "beschaafde" wereld door zijn "primitieve" ogen. Geweldig beschreven, en veel toegankelijker dan het eerste deel. En hoe verder ik vorderde in het boek, hoe beter het allemaal werd, en ik begon op een bepaald punt ook te denken dat dit meer het type verhaal is dat we altijd voor de leesclub lezen.

Het tweede boek heb ik ook op de boekenverkoop gevonden, en is tevens mijn eerste John Grisham: "The Chamber". En dan zelfs nog een First Edition hardcover uit 1994 in een nauwelijks gelezen conditie. Best verbazingwekkend dat ik zo'n bekende auteur nu pas voor het eerst lees, meer dan 25 jaar na zijn debuut. Dit is ook één van zijn eerste boeken, zoals zovele van hem ook verfilmd. Die film heb ik jaren geleden wel gezien, en die heeft me toen wel aangegrepen. De scène met Gene Hackman in de gaskamer was trouwens mijn inspiratie voor een gelijkaardige executie in mijn eigen verhaal "Het Halve Gezicht", geschreven in mijn late tienerjaren. Ik wist niet goed wat te verwachten van dit boek, vooral omdat de verwachtingen zo hoog lagen doordat ik al bijna drie decennia lang zoveel van deze auteur gehoord had. Het duurde gelukkig niet lang tot ik door had dat ik het goed zou vinden. Grisham heeft twee grote talenten. Hij schrijft alsof het verhaal non-fictie is, zet de feiten achter elkaar alsof ze waar gebeurd zijn, wat het allemaal heel geloofwaardig maakt. Daarnaast schrijft hij heel natuurlijke dialogen. Je moet eerst wat gewoon worden aan deze combinatie, want je verwacht geen mooi vertellende dialogen in wat op het eerste zicht een mooi geschreven zakelijke tekst is, maar het werkt wel en dat maakt de wereld die hij beschrijft heel intrigerend. Die essay-stijl valt wel weg zodra het verhaal actief op gang komt, maar je herkent het soms nog in bepaalde omschrijvingen. Tegen het einde aan wenste ik dat ik de film niet had gezien en dus nog niet had geweten wat het lot van Sam Cayhall zou zijn. Het boek bracht daardoor geen gevoelens bij me los. Het bevestigde daarentegen de atmosfeer bij het begin van het boek, dat ik me alleen maar door een lijst met feiten werkte. Dat maakt het heel moeilijk om objectief te oordelen over dit boek, en het is dus om puur persoonlijke redenen dat ik maar drie sterren geef.

Met nog maar vier dagen te gaan in maart, dacht ik niet nog een derde boek gelezen te krijgen. Maar op dat vlak had ik geluk met het laatste boek van de leesclub voor de bibliotheek van Genk dit jaar. "Komt een paard de kroeg binnen" van David Grossman is slechts 250 pagina's en leest als een trein. Maar een losgeslagen trein die op het punt staat te crashen. Het hele boek is in feite het optreden van een stand-up comedian, zoals verteld door een toeschouwer, met af en toe wat flashbacks naar de jeugd van die toeschouwer. Vanuit praktisch opzicht snap ik niet goed hoe die toeschouwer elk woord van die comedian opgeschreven zou krijgen, misschien had hij inderdaad stiekem een recordertje bij, maar dat even terzijde ... Eigenlijk is het wonderbaarlijk dat ik op één dag tijd al de helft van het boek gelezen had, want echt grappig of zelfs sympathiek kun je dat hoofdpersonage niet noemen. Als lezer voelde ik me een beetje als het publiek in zijn zaal: af en toe commentaar geven dat het wel eens hoog tijd wordt dat hij met wat grappen voor de dag komt, maar toch zo fel in de ban van zijn verhaal dat ze niet weglopen. Maar is dat verhaal ook echt boeiend? Nee, het is meer een vorm van ramptoerisme. Die kerel begint te vertellen en zit al snel in een neerwaartse, destructieve spiraal en je zit eigenlijk gewoon te wachten tot hij instort of iets ergers doet, zoals op het podium zelfmoord plegen. Wees gerust, gelukkig gebeurt dat niet. Maar het einde brengt wel een compleet andere toon aan het verhaal, en eerlijk gezegd weet ik niet goed wat ik nu eigenlijk gelezen heb. Ik vind het zeker een goed boek, maar ik zit nu met zoveel vragen, waarvan ik hoop dat de leesclub toch wat antwoorden op kan bieden. Het is lang geleden dat ik een boek heb gesloten en zo fel over de betekenis van het verhaal begon na te denken.

Over helden en piano's

Vanavond heb ik ontdekt dat muziek een natuurkracht is. Het stroomt overal doorheen als een ritmische wind. Het beweegt alles en iedereen. Sommige mensen voelen het goed, anderen wat minder. Het vloeit door de aarde als symfonisch magma. En soms breekt het door het aardoppervlak heen in een eruptie van geconcentreerde muzikale energie dat zich dan op een of andere manier omvormt tot een menselijk wezen.

© Anthe Huybrechts

Dat gevoel had ik toen Anthe het voorprogramma kwam verzorgen op de tweede Studio C-Mine in de Paardenstallen op de vernieuwde mijnsite van Winterslag (de eerste keer was begin december, met Luca en Marble Sounds). Op haar eentje, gewapend met haar prachtige stem en haar pianokunsten, gaf zij de muziek bijna een fysieke vorm die door de ruimte cirkelde alsof je de noten kon aanraken, en misschien zelf grijpen en in je binnenzak stoppen. Zij speelde slechts een paar nummertjes, zelfgeschreven dan nog wel, maar voor mij was de avond al compleet. Ik kan haar misschien een beetje vergelijken met Birdy, maar Anthe's stem heeft veel meer impact. Birdy is goed voor op de achtergrond; Anthe kun je gewoon niet op de achtergrond plaatsen. Zij zit front en center en omsingeld je met haar talent (ook al zaten wij, het publiek, letterlijk rond háár heen). Ik dacht bij mezelf dat dit misschien één van die magische momenten was dat het voorprogramma béter is dan de main act. De Held ging inderdaad heel sterk uit de hoek moeten komen om dit te overtreffen.

© Kurt Liefsoons

En of ze Anthe overtroffen, dat zou ik zelfs niet meteen durven zeggen. Uiteraard speelt De Held een heel andere soort muziek. Gitaren in plaats van piano; Nederlands in plaats van Engels. Maar ook hier merk je dat Jo Jacobs een passie voor muziek heeft en er al heel zijn leven mee bezig is. Zijn nieuwe album "Alcatraz" is zalige roadtrip-muziek, perfect voor in de auto. Je merkt dezelfde stijl in al zijn nummers, maar toch zijn ze op subtiele wijze heel verschillend. Bij mij bracht elk nummer me naar een andere plek op de wereld. Ik heb zijn album ter plaatse gekocht en zou alles nog eens moeten beluisteren om je de juiste titels te kunnen vertellen, maar er is een nummer dat ideaal zou zijn als soundtrack voor een Vlaamse western. Klinkt misschien vreemd, maar het is wel zo. Een ander nummer brengt je naar het strand en je voelt zo die zoute zeelucht je poriën bedekken. Bij het volgende nummer waan je je in een ligstoel op het dek van een cruiseschip in het midden van de Caraïbische Zee. Weer een nummer verder en je zit in de Provence. Even daarna ben je in Italië. En alsof het voorbestemd was, heeft hij zelfs een nummer met mijn naam (maar dat heb ik tijdens het optreden zelf wijselijk verzwegen ...) Enkele regels uit zijn nummer "Jij zit aan zee" waren voor mij ook heel herkenbaar:

"En de nacht is vol verlangen
Verlangen naar iets wederzijds"

Na de twee optredens was ik blij eventjes kort met Jo Jacobs te kunnen praten toen ik zijn CD kocht. Ik heb hem een aantal dingen gezegd die ik hier ook heb neergeschreven, en hij kon het best appreciëren. Zo zie je maar dat je in het leven soms niet ver hoeft te gaan om te kunnen genieten van de pareltjes die de natuur ons toebedeelt.

En nu ga ik ongeduldig wachten op de debuut-CD van Anthe!

Films en strips in 't echt

Zondagochtend, 8 uur. Daan wordt wakker met een perfecte timing. Vandaag breng ik hem immers vroeger naar zijn mama. Want samen met mijn schoonbroer moet ik de trein van iets na 9 halen richting Brussel. Daar gaat vandaag namelijk de allereerste editie van ComicCon door, een strip- en filmbeurs over fantasy en science-fiction, en nog zoveel meer eigenlijk. Onze verwachtingen zijn echter niet zo hoog; we hebben al vernomen dat er de vorige dag wel wat dingen misliepen met de organisatie: lange rijen aan de bonnetjesverkoop, het beschikbare eten dat na een paar uur al volledig op was, ... De verzameling "special guests" is ook niet zo indrukwekkend. De bekendste namen zijn Natalia Tena (Tonks uit "Harry Potter"), Robert Knepper (de slechterik in zoveel dingen) en Finn Jones (Loras Tyrell uit "Game of Thrones" en blijkbaar nu ook "Iron Fist" uit de gelijknamige nieuwe Marvel Netflix-reeks). En op de aangekondigde podia valt er eigenlijk ook heel weinig te beleven.

Anderhalf uur op de trein is toch al wat, maar nog altijd beter dan zelf naar hartje Brussel te rijden. We stappen uit in Brussel-Noord. Ik heb vanmorgen snel nog de te volgen straatnamen naar Tour & Taxis opgeschreven; iets te laat aan gedacht, anders had ik op voorhand een routekaartje kunnen afdrukken. Het is eventjes zoeken en we missen de Groendreef, maar we houden de westelijke richting aan en uiteindelijk bereiken we het kanaal. Daar maken we een kleine omweg om via een brug over te kunnen steken, en we zijn er! De rij aan de ingang is kort en we zijn snel binnen. Het is eventjes wennen aan een grote hoop volk samengetroept in dezelfde ruimte, maar om eerlijk te zijn had ik erger en dus drukker verwacht. Dit is nog net doenbaar.

Binnen worden we meteen verwelkomd door een levensgrote Hulk. Om ons er even aan te herinneren dat we in Brussel zijn, omarmt hij bijna de rood-witte raket van Kuifje. We moesten het maar eens vergeten dat we niet in één of andere Amerikaanse stad zijn waar ComicCon al jarenlang een ijzersterke traditie is ...Achter Hulk staan K.I.T.T. uit de oude TV-reeks "Knight Rider" en een DeLorean uit de "Back To The Future" films. Daar kan ik moeilijk voorbij lopen zonder een foto te nemen. Ik ben niet iemand die graag poseert voor de camera, en trouwens, ze vroegen vijf euro als je effectief IN de auto wou gaan zitten ... Het is voor de rest trouwens moeilijk om niet de hele tijd met de camera rond te draaien. Niet alleen om alle coole merchandise vast te leggen, want de meeste dingen zijn toch superduur ook al zou je ze als grote filmliefhebber dolgraag in je bezit willen hebben, maar overal waar je kijkt, zie je ook mensen verkleed als de Stormtroopers uit "Star Wars", Ghostbusters, Deadpool, Lara Croft, Predator, Loki, en vooral Harley Quinn is heel goed vertegenwoordigd onder de aanwezige cosplayers. Het schattigst zijn wel de cosplay-koppeltjes, en dan stel je u nog meer dan anders de vraag: hoe vinden die mensen elkaar toch?

Mijn schoonbroer heeft de programmatie opgezocht en zo weten we dat er om half twaalf op één van de podia een live podcast plaastvindt met onder andere Lieven Scheire en Alex Agnew. Dit grappige gebabbel over films en superhelden duurt een entertainend uur en blijkt eigenlijk het hoogtepunt van de hele dag te zijn. Daarna zijn we uitgehongerd, maar wij niet alleen. We hadden beter al drank- en eetbonnetjes gekocht voordat we naar het podium gingen, want nu staat er een lange rij die door slechts twee verkoopsters langzaam weggewerkt moet worden. Ook aan de toog is het aanschuiven en waren een paar extra helpende handen geen overbodige luxe geweest. Ik speel op veilig en neem een broodje, wat meteen ook een jeton goedkoper is dan de tweede mogelijkheid: een very basic hotdog waar mijn schoonbroer al snel genoeg van heeft. Één broodje en een bekertje Ice Tea voor 7 euro 50 ... volgens mij krijg je ze op een festivalweide nog goedkoper ...

Na het eten lopen we door de gangen en bewonderen de ook uitzonderlijk dure actiefiguren, beeldjes, miniaturen, replica's, etc. etc. Er ligt een fortuin in deze hal. Niet moeilijk, met prijzen die in sommige gevallen zelfs tot 500 euro reiken. En goed, elke hobby kost geld, zo ook het verzamelen van strip- en filmmemorabilia, maar dit gaat er bij mij toch echt wel over. Ik zou heel graag iets willen kopen, al was het maar als herinnering aan deze uitstap, maar ik krijg het geld niet over mijn hart. Als we alles gezien hebben, gaan we nog even naar het tweede podia voor een soort van introductieles over Marvel: de geschiedenis, de personages, de fictieve werelden ... Op zich best wel interessant om het eens allemaal op een rijtje te horen, want zelf ben ik eigenlijk pas bij de eerste "Avengers"-film een fan geworden en daardoor ken ik er nog niet zoveel van, maar de uitleg was zo amateuristisch, mijn schoonbroer wist het perfect te verwoorden: nog slechter dan een spreekbeurt op school. Dit had veel beter gekund, en de presentatrices hadden inderdaad beter hun originele presentatie gehouden in plaats van hem in te korten van anderhalf naar een half uur.

Met niets meer te doen gaan we om iets voor vier naar buiten. De wandeling naar het station gaat nu wat vlotter, en we prijzen ons gelukkig dat we met de trein gekomen waren, want het verkeer in de straten is pure chaos. We glippen er als voetgangers gemakkelijk tussendoor en komen tien minuten voor de trein naar huis vertrekt in het station. Een betere timing kun je niet hebben. Anderhalf uur laten komen we weer aan in Genk. Ik zet mijn schoonbroer thuis af en kijk uit naar een rustige zondagavond. Woensdagavond ga ik naar "De Held" in Studio C-Mine (een optreden zoals dat van Marble Sounds in november) en misschien dat ik maandag of dinsdag er ook nog een cinemake bij neem. "10 Cloverfield Lane" is namelijk uitgekomen vorige week, en die wil ik toch wel gezien hebben ...

Hersencellen aan het werk

Als tiener was ik verzot op computerspellen. Niet zozeer op bubbels of juwelen schieten. Geen soldaatje spelen en schieten op al wat beweegt. Nee, mijn favorieten zijn de avonturenspellen. In feite is het een fictief verhaal dat je evengoed in een boek kunt lezen of op TV of in de cinema kunt zien. Alleen ben je deze keer zélf het hoofdpersonage. Je loopt vrij rond (of in beperkte mate) in een fictieve wereld. Je moet alles zelf doen om het verhaal verder te laten gaan. Met mensen praten, vragen stellen, dingen uitzoeken. Voorwerpen zoeken, gebruiken of met elkaar combineren. Deuren proberen open te krijgen is bijvoorbeeld een vaak terugkomend obstakel.

Het leuke eraan is: er zit een verhaal achter. Er is een duidelijke motivatie waarom je al die dingen doet. En hoewel het bij veel puzzels wel even zoeken is, is het bij de echt goede spellen altijd heel duidelijk en logisch wat je moet verwezenlijken. Voeg daar nog goed geanimeerde personages, getalenteerde stemacteurs, prachtige achtergronden, en een symfonische soundtrack aan toe, en alles naast het scherm vervaagt.

Af en toe speel ik ze nu nog, maar in mindere mate. Het genre is ook veranderd, en moderne titels weten me niet zo fel te bekoren als de oude klassiekers. Ik grijp meestal dus naar die oude titels terug als ik even van het echte leven wil wegvluchten en mezelf volledig wil verliezen in een andere wereld.

Zo ben ik de afgelopen week aan een nieuwe spelsessie van “Gray Matter” begonnen. Uitgebracht in 2010 is dit het laatste spel waarvoor ik nog speciaal naar een winkel ben gereden om het in hardcopy te kopen. Tegenwoordig komen die dingen digitaal uit, en kun je ze gewoon downloaden. Maar het is ook het laatste spel van zulke kwaliteit dat alle aspecten van de klassieke avonturenspellen nog met zich mee draagt. Het is een pareltje.

In dit spel ben ik Samantha Everett, een jonge illusioniste, onderweg naar Londen om lid te worden van een exclusieve club van andere illusionisten. Door motorpech strand ik echter in een landhuis in Oxford. Om te kunnen overnachten, doe ik me voor als de nieuwe assistente van de eigenaar. Hij is een neurobioloog wiens leven enkele jaren geleden is veranderd toen zijn vrouw overleed in een auto-ongeluk. Zelf liep hij heel erge brandwonden op. 

In zijn onderzoek geraakt hij geobsedeerd door de verborgen krachten van het menselijk brein. Hij is ervan overtuigd dat onze verbeeldingskracht sterk genoeg is om effect te hebben op de fysieke wereld. Hij start dus een nieuw experiment waarbij hij wil proberen de herinneringen aan zijn vrouw effectief tot leven te wekken, als een soort Dokter Frankenstein maar dan zonder elektriciteit en IKEA-dode lichamen. Daar moet ik hem dus bij helpen.

Mijn eerste opdracht is dus een paar testpersonen voor hem zoeken onder de studentenbevolking van de universiteit. Met mijn goocheltalenten kan ik iedereen om de tuin leiden. Al snel ontdek ik dat iemand de goedgelovigheid van de professor misbruikt en hem om een of andere reden gek maakt in zijn obsessie. Wie en waarom, dat moet ik dus ook uitzoeken. En daarnaast probeer ik alsnog in die exclusieve club van illusionisten te geraken door op een soort schattenjacht te gaan. Genoeg te doen dus.
 
En hoe pak je zoiets aan in zo’n spel? Door goed te kijken en goed te luisteren, connecties te leggen, dingen uitproberen, en stom grijnzen als één van je ideeën de sleutel blijkt te zijn.

Dus ja, ik lees veel. Ik kijk graag films en TV-series. Maar ik zet me ook graag een paar uurtjes achter mijn computer om op een minder passieve manier een goed verhaal te ervaren. Na al die jaren heeft het op z'n minst mijn probleemoplossend denken gestimuleerd ;)

Van voetbal tot kienen

Het weekend begint met bijna anderhalf uur van m'n werk naar de naschoolse opvang te rijden. Het dubbele van de normale reistijd, maar ik moet toegeven dat ik op het laatste wel eerst nog langs huis ben gepasseerd omdat ik ondertussen zo dringend naar toilet moest. Na de opluchting terug de auto in en dan Daan gaan halen. We rijden naar zijn oma, want daar mag hij vanavond blijven slapen. Want samen met mijn schoonbroers rij ik naar de Fitlink in Diepenbeek voor onze maandelijkse zaalvoetbalmatch. De ploegen worden verdeeld, wij drie spelen samen en onze ploeg heeft zelfs een man meer. Maar we komen traag op gang en beginnen met een achterstand. Onze keeper/kapitein zorgt wel voor goede aanwijzingen, en we halen de tegenstanders in. De score blijft eventjes gelijk, tot we van speelhelft wisselen en we weer een paar tegengoals krijgen, die we niet meer kunnen retaliëren. Zelf speel ik slechter dan vorige keer, maar toch nog beter dan de keer daarvoor. Ik mis wel twee simpele voorzetten, telkens op dezelfde domme wijze. Mijn voet raakt de bal gewoon verkeerd en de bal schiet recht vooruit in plaats in een hoek naar rechts en richting doel te gaan. Maar iedereen weet ondertussen wel dat ik geen topschutter zal worden.

Na de match pikken we de vriendin van mijn schoonbroer op aan hun nieuwe appartement, om samen een frietje te gaan eten in Frituur Luc in Hasselt. Best lekker, en de portie is meer mijn formaat dan waar we normaal gaan. Daarna keren we terug naar hun appartement voor enkele cocktails. Ik drink eerst eentje met rum, de klassieke Braziliaanse caipirinha, daarna whisky in een Old Fashioned. Ik kijk rond en ben jaloers niet alleen op de inrichting van het appartement, maar ook op de manier waarop alles gebouwd is; alles veel strakker en correcter dan in mijn eigen gebouw - en de stilte, natuurlijk. De cocktails van mijn schoonbroer smaken naar nog, maar we moeten nog rijden en ik moet morgenvroeg Daan weer halen. Toch wordt het nog half twee eer ik in bed lig. Dit gaat pijn doen de volgende dag ...

De wekker loopt af, veel te vroeg, maar Daan heeft zwemles en ik moet hem nog bij zijn oma gaan ophalen. Na zijn zwemles rijden we naar mijn ouders voor het gebruikelijke weekendbezoek. Daan valt in de auto in slaap en nadat we zijn aangekomen, duurt het even voor hij terug volledig bij zijn positieven is. We spelen met actiefiguren en de Duplo-boerderij. Mijn zus komt ook op bezoek, een leuke verrassing. Na het avondeten is het weer huiswaarts. Tijdens deze rit blijft Daan wakker. Ik neem mezelf voor niet veel later dan hem ook in bed te kruipen, want morgen belooft een lange dag te worden.

Het is een pijnlijke zondagochtend, want Daan is weer vroeg wakker. 's Morgens gaat hij eerst in bad, daarna breng ik hem naar zijn mama. Hij mag vandaag weer naar een verjaardagsfeestje. Zelf ga ik, als lid van de oudervereniging, helpen op de kiennamiddag op zijn school. Ik voel me alsof ik veel liever terug in bed wil kruipen, want ik ben niet alleen fysiek maar ook nog een beetje emotioneel moe. Maar het engagement is aangegaan, en ik heb gisteren niet met de voorbereidingen kunnen meehelpen omdat Daan bij mij was, dus om klokslag 12u sta ik klaar. Dankzij de hulp van enkele sympathieke en toffe nieuwe leden van de oudervereniging, en de leerkrachten natuurlijk, verloopt alles heel vlotjes. Om zes uur 's avonds is de boel alweer opgekuist en gaat iedereen voldaan naar huis. Zelf ben ik blij weer van dienst te zijn geweest, en ondertussen ook nog wat onder de mensen te zijn gekomen. Nu staat er een rustig TV-avondje voor de boeg. Eerst nog een heel simpel potje koken  (overschot van de patatjes van gisteren in schijfjes snijden en bakken, overschot erwtjes en worteltjes terug opwarmen ...) om weer wat aan te sterken, en dan de zetel in.

Volgend jaar opnieuw een carnavalfeestje, oudervereniging?

Eens iets compleet anders ...

Het leven is soms hectisch. Een constante wedstrijd. Racen naar de prijs. Gejaagd, verjaagd, opgejaagd. Ik luister graag naar muziek in de auto, maar ik luister niet graag naar de radio: de lijst met files die ze aan sneltempo aframmelen, nieuwsflashes die voorbij zijn voordat ze tot je doordringen, irriterende reclameboodschappen, ... Met een beetje geluk eens een nummer dat je écht goed vind.

Daarom stel ik zelf CD's samen. Deze keer had ik nood aan iets ontspannends, een passende soundtrack die je het verkeer om je heen doet vergeten en terug de focus legt op de natuur waar je doorheen beweegt. Plots kun je elk boomblad van de andere onderscheiden. Vogels worden sierlijk. Wolken veranderen in gebeeldhouwde kunstwerken. Zonnestralen veranderen alles in goud, of regendruppels spoelen al het kwaad uit de wereld. Je beseft dat alles wat je tot nu toe belangrijk vond, dat opeens niet meer is. In het grote geheel vergaat je leven immers net zo snel als de ondergaande zon. Maar 's morgens komt die weer tevoorschijn, en zo zie je voor jezelf ook opeens een nieuw doel, iets wat écht belangrijk is, maar er naartoe racen heeft geen zin want ironisch genoeg vlucht het dan even snel weer van je weg. Nee, je moet je laten meevoeren met de getijden van het leven en hopen op dat ene glorieuze moment waarop geluk en liefde elkaar kruisen en daar op je wachten.

Dus daarom geef ik je nu:

Mijn relaxerende mixtape! (video's onderaan ...)
"Adiós Ayer" - José Padilla
"Any Other Name" - Thomas Newman
"Blumenthal" - Ulrich Schnauss
"Coastal Brake" - Tycho
"Crave You" - Flight Facilities
"Morse" - Nightmares on Wax
"Natural High" - Jonathan Maron
"Noctuary" - Bonobo
"Rokka" - Chris Coco
"Slip Into Something More Comfortable" - Kinobe
"Space Oddity" - David Bowie
"The Ballad of Wallace and Chantry" - A.C. Newman
"We Bought A Zoo" - Jónsi
"What's In A Name" - Late Night Alumni