Recensie "Het Meisje in de Trein" - Paula Hawkins

☆ ☆ ☆
Tien jaar na de hype, waar kom ik nog mee af?

Wel, soms voelt het ook alsof je zo lang op een trein moet wachten... 

Maar goed, ik heb het nu over Het Meisje in de Trein van Paula Hawkins. Het is geschreven in dagboekvorm. Rachel vertelt iedere ochtend en avond wat ze tijdens haar treinrit ziet. Zo passeert ze dagelijks haar voormalig huis, dat ze is kwijtgespeeld aan haar ex Tom en zijn minnares Anna.

Rachel is ook een beetje geobsedeerd door een koppel dat een paar huizen verder is ingetrokken nadat zij en Tom en uit elkaar zijn gegaan. Ze noemt hen "Jess en Jason". Ze fantaseert dat ze vrienden zijn, dat ze bij hen op bezoek gaat. Het lijkt een tof koppel, met een relatie die ze zelf opnieuw zou willen.

"Jess en Jason" heten echter Megan en Scott. Wanneer Megan op een dag verdwijnt nadat Rachel haar vanuit de trein met een vreemde man op hun terras heeft gezien, start Rachel haar eigen onderzoek. Maar dat wordt niet meteen in dank afgenomen, want Rachel heeft een drankprobleem en wordt ook constant beschuldigd door Tom en Anna dat ze hen stalkt.

Rachel is trouwens niet de enige van wie we de "dagboeken" lezen. Megan zelf komt ook aan het woord, maar haar hoofdstukken spelen zich chronologisch af vóór de stukken van Rachel, en leiden zo langzaam naar de dag van haar verdwijning. Zo komen we beetje en beetje meer over haar echte leven te weten.

Naast Rachel en Megan krijgt ook Anna haar hoofdstukken. Deze vallen wel samen met die van Rachel, en zo leren we ook de andere kant van hun verhaal kennen.

Het duurde eventjes voor ik in het boek geraakte. Ik vond de start eerder aan de saaie kant, te uitgebreid, te weinig zaken die er toe leken te doen. Pas als Rachel aan haar onderzoek start, gaat het tempo omhoog en vond ik het eigenlijk best leuk. Hoewel ik alle personages best onuitstaanbaar begon te vinden; het deed me wat denken aan het koppel in Gone Girl die elkaar in mijn ogen ook echt verdienden. Het einde vond ik dan weer heel langdradig en uitleggerig, hoewel de uiteindelijke climax toch weer voldoening gaf.

Recensie "De Kinderverzamelaar" - Sabine Thiesler

☆ ☆ ☆ ☆
Dit boek slaat je te pletter.

Ik had het kunnen weten. De Kinderverzamelaar van Sabine Thiesler. Dat gaat over kinderen. En iemand die hen "verzamelt". Allemaal goed en wel, maar ik had niet verwacht dat we er zo kort op zouden zitten. Dit boek vult je met walging en woede. Het bevat vertelperspectieven en verhaalwendingen waardoor je het liever uit het raam keilt. Maar nét daarom is het zo geweldig, zo goed geschreven. Het klinkt zo dubbel, zo fout om dit te zeggen over een boek over een pedofiele seriemoordenaar, maar het is wel zo. Dit is een aanrader, maar let op als je zelf kinderen hebt.

Het verhaal begint in Duitsland in 1986. Alfred Fischer heeft een verslaving: tien à twaalfjarige magere en blonde jongetjes. Hij is heel joviaal als hij ze toevallig tegenkomt op straat. Hij verandert in een monster zodra hij ze afgezonderd en vastgebonden heeft. Peter en Marianne verliezen zo hun zoontje Benjamin. Waar een andere schrijver dingen aan de verbeelding zou overlaten, deinst Thiesler niet terug om de lezer bij het nekvel te grijpen en de neus over de feiten te wrijven. Dit is bloedstollender dan eender welke bombastische thriller of bloederig horrorverhaal.

We springen voorwaarts in de tijd naar 2004. Anne Golombek wil een huis kopen in Italië, in de regio waar ze tien jaar geleden óók een zoontje is verloren. Benjamin hebben ze meteen teruggevonden, in een akelig soort diorama; Felix is "gewoon" verdwenen.

We springen heen en weer in de tijd tussen 2004 en 1994 en we volgen de verdere ontwikkelingen. Als lezer weten we zelf goed genoeg wat er aan de hand is, maar door al die voorkennis vinden we het vaak frustrerend dat de personages zelf niet tot de nodige inzichten komen. Er volgt dus best nog wat drama voor we uiteindelijk tot een naar mijn smaak iets te snelle conclusie komen; snel, omdat er in de rest van het boek best veel oog is voor detail en er niet eerder overhaast te werk wordt gegaan.

Ik lees niet veel thrillers meer tegenwoordig, maar dit boek is niet echt een thriller. De spanning maakt plaats voor het menselijke aspect; de wanhoop van zowel de kinderen als de ouders, en de zieke geest van de dader. Hoewel er politiemensen in meedoen, verwacht geen politieverhaal. Anne speelt de hoofdrol, en haar krampachtige zoektocht naar de waarheid.