Recensie "Verblind" - Dean Koontz

☆ ☆ ☆ ☆ ☆
Na een leven vol thrillers, (semi-)horrorverhalen, complottheorieën, enzovoorts kwam Koontz in het jaar 2000 eindelijk met een verhaal dat zo anders is dan alles wat hij daarvoor heeft geschreven, maar tegelijkertijd een hoogtepunt is van alle "goede versus kwade" thematiek die altijd verwerkt zit in zijn boeken. Ik heb Verblind / From the Corner of his Eye ongeveer een zestal keer gelezen en elke keer is het alsof ik er nieuwe dingen in zie.

Het is een enorme opgave om dit boek in één paragraaf samen te vatten. Ik heb het meerdere keren geprobeerd, maar het lukt me gewoon niet. Kort gezegd is de essentie dit: terwijl Agnes Lampion het leven schenkt aan Bartholomew, en Seraphim White het leven schenkt aan Angel, duwt de verkrachter van Seraphim (en dus de vader van Angel) zijn vrouw van een uitkijktoren. Rechercheur Thomas Vanadium is overtuigd van de schuld van Junior Cain en achtervolgt hem, zelfs nadat Cain de man zogenaamd heeft vermoord. Wanneer hij Cain in zijn slaap de naam Bartholomew hoort mompelen, zet dit een reeks gebeurtenissen in gang die de levens van velen zullen veranderen.

Ik weet dat het verwarrend klinkt, maar in het boek is het allemaal volkomen logisch – als je bereid bent de realiteit van deus ex machina hier en daar te accepteren. Het is een boek waarin we op veel verschillende plaatsen kennismaken met veel verschillende personages, en uiteindelijk komt het allemaal samen.

Koontz heeft in zijn Chris Snow-boeken gezinspeeld op zijn fascinatie voor de kwantumtheorie en de mogelijkheid van het bestaan van andere werelden in parallelle dimensies, en hier gaat hij nog een stap verder door personages te introduceren die een speciaal gevoel hebben voor "hoe de dingen zijn", en die deze dimensies ook kunnen manipuleren. Thomas Vanadium kan kwartjes in andere werelden gooien; de kleine Bartholomew kan die andere werelden aanvoelen en tijdens een regenbui toch droog blijven door het idee van een droge wereld binnen te lopen; Angel heeft een meer visueel perspectief op de hele kwestie.

Ik las deze roman voor het eerst na het lezen van Timeline van Michael Crichton en een non-fictiewerk van David Deutsch over The Fabric of Reality, genoemd in de bibliografie van Timeline. Dit gaf me onmiddellijk inzicht in wat er aan de hand was in Verblind en de ideeën van Koontz veranderden vrijwel mijn eigen kijk op de wereld en het mogelijke hiernamaals. Het boek spreekt mij echt aan, wat waarschijnlijk de reden is waarom ik het vaak op de eerste plek van favoriete Koontz-boeken plaats.

Het meest intrigerende personage in de roman is de slechterik, Junior Cain. Zelfbenoemd als Gods geschenk aan vrouwen, we krijgen nooit echt grip op hem. Hij is op meer dan één manier zwaar gestoord, op zijn best vol zelfbedrog, acuut obsessief, soms griezelig sluw, maar ook erg onhandig in zijn uitvoering. Ook al komt hij meer dan eens over als een stuntelige idioot, persoonlijk geloof ik dat hij de gevaarlijkste schurk van Koontz is, ergens in dezelfde categorie als Edgler Vess in Intensity / De Sadist. Hoewel Cains capriolen verantwoordelijk zijn voor een groot deel van de humor van de roman, is hij ook een heel meelijwekkend personage. Schurkachtig, zeker, maar ook een zielig slachtoffer van een "self-fulfilling prophecy". Als er één Koontz-schurk is die ik zeker niet in het echt zou willen ontmoeten, dan is hij het wel.

Het hoofdverhaal speelt zich af in de loop van drie jaar, halverwege de jaren zestig. Ik vraag me vaak af waarom, aangezien alle andere Koontz-boeken zich afspelen in de tijd waarin ze zijn geschreven. Is het omdat we aan het einde van de roman verschillende flash forwards hebben en uiteindelijk in de moderne tijd belanden, en als het verhaal daar was begonnen, het dertig jaar in de toekomst zou eindigen? Of is het omdat Junior Cain tegenwoordig waarschijnlijk niet meer weg zou kunnen komen met alles wat hij doet vanwege betere technieken bij onderzoek naar een plaats delict? Koontz had ongetwijfeld een diepere reden.

Verblind is een immense roman, ruim 600 pagina’s, met een overvloed aan karakters, wat een enorme schrijfklus moet zijn geweest. Ik weet zeker dat het boek qua inhoud vrijwel zichzelf heeft geschreven, maar alles in de juiste volgorde zetten lijkt een hele klus te zijn geweest.

Recensie "De onzichtbare vijand" - Steven Gelders

☆ ☆ ☆ ☆
Één van mijn favoriete voorstellingen van Bruno Vanden Broecke is "Para", waar hij het verhaal vertelt van een militair in het Somalië van begin jaren '90. Een geweldige monoloog die insloeg als een bom.

Toen ik in de ruilbibliotheek op m'n werk "Mijn onzichtbare vijand" van Steven Gelders zag liggen, nam ik hem meteen mee. Even later kwam er trouwens nog een Canvas-reportage over hem op TV. Wat ik ook niet wist, is dat hij van Winterslag afkomstig is.

Steven vertelt over zijn training en missies als para en bij de Special Forces in Somalië, Rwanda, Burundi en Zaïre. Na elk hoofdstuk keren we even terug naar het heden, en anekdotes over hoe hij soms overdreven reageert op situaties in het dagelijkse leven omwille van zijn ervaringen in Afrika. Wat ook heel handig is, zijn de kaarten van de Afrikaanse landen zodat je het allemaal wat in het grote geheel kan plaatsen.

Het boek maakt je zeker bewust van alle trauma's die hij daar opgelopen heeft, maar het maakt je ook dankbaar dat je hier in België leeft en niet dagelijks geconfronteerd wordt met dat soort geweld. Stevens getuigenissen zijn vlot neergeschreven door Inge Delva, die er een heel toegankelijk, netjes gestructureerd en menselijk verhaal van maakt.

Recensie "The Mists of Pencarrack Moor" - Terri Nixon

☆ ☆ ☆ ☆
In dit tweede deel van deze nieuwe reeks van Terri Nixon, The Mists of Pencarrack Moor, onderzoeken de vrouwen het vliegtuigongeluk van Xander Nicholls uit The Secrets of Pencarrack Moor. Ze zijn er namelijk van overtuigd dat zijn vliegtuig niet per ongeluk is neergestort in de baai, maar dat hij het slachtoffer was van een samenzwering. Een theorie is dat zijn instructeur de crash overleefde en naar het buitenland is ontsnapt.

Ondertussen willen enkele werkers uit de kleigroeve in de regio een vakbond oprichten, met als doel hun nieuwe baas buiten te werken. Die verkiest namelijk goedkope materialen boven de veiligheid van zijn personeel, en ze willen geen herhaling van wat er een aantal jaren geleden in een mijn op een andere locatie is gebeurd; daar zijn toen vijf doden gevallen.

Het boek springt wat heen en weer tussen deze twee verhaallijnen. Er is ook wat overlap van een aantal personages. Het is best een uitgebreide cast, en ik moest er echt wel mijn aandacht bij houden om ze niet met elkaar te verwarren. Vooraan in het boek staat wel een - beperkte - namenlijst van een aantal personages die we al uit vorige boeken kenden, maar dit verhaal draait vooral rond nieuwe personages die niet in die lijst voorkomen.

Ik miste wel een beetje de meer thrillerachtige sfeer van het vorige boek. Ik vond het minder speels, minder avontuurlijk. Het boek volgt wel dezelfde formule: een proloog die zich enige tijd voor het hoofdverhaal afspeelt, en twee verhaallijnen die uiteindelijk samenkomen. Maar geen speciale onthullingen deze keer.