Review "Vernon God Little" - DBC Pierre

* * * *

"Vernon God Little" van DBC Pierre is het eerste Engelstalige boek dat in de boekenruilkast van Literaliefde werd achtergelaten. Ik moest hem dus wel lezen!

Al bij de eerste pagina's had ik het gevoel dat dit qua taalgebruik en stijl wel heel erg op "The Catcher in the Rye" lijkt. Hoofdpersonage is de vijftienjarige Vernon Little die zijn verhaal vol vloekwoorden in eerstepersoon rechtstreeks aan de lezer vertelt, in tegenwoordige tijd ook nog, dus op het moment zelf wanneer alles gebeurt. Hij loopt niet weg van een internaat in New York, maar zit in het politiekantoor van Martirio, een klein dorp in de Amerikaanse staat Texas, omwille van een gebeurtenis op zijn school waarvan je de details pas veel later in het verhaal verneemt.

DBC Pierre (de echte naam van deze Australiër is trouwens Peter Finlay) heeft met dit boek in 2003 de Man Booker Prize gewonnen, en het verhaal werd ook bewerkt als een toneelstuk, met Colin Morgan - bekend van de TV-serie "Merlin" - in de hoofdrol.

Maar hoe zit het met het boek? Vernon wordt opgepakt als medeplichtige aan de feiten die zijn kameraad Jesus Navarro niet heeft overleefd. Als Dimitri Verhulst een Amerikaans boek zou schrijven, zou het hier fel op lijken, vol pessimisme en cynisme, met een vleug Jack Kerouac erbij.

Het boek is heel Amerikaans, tegen het karikaturale aan. Het verschil met "The Catcher in the Rye" is dat er veel meer personages zijn. Aan het einde van het boek wist ik nog steeds niet hoeveel vriendinnen Vernons moeder precies heeft; ze praten allemaal door elkaar. Er zitten ook wat gaten in de manier waarop de politie te werk gaat in het onderzoek. En de relatie tussen Vernons moeder en een journalist die naam wil maken, is op z'n minst ook heel bizar te noemen.

Maar hou zeker vol bij het lezen, want de tweede helft grijp je bij je nekvel en sleurt je mee naar het einde. Hier pas zie je de structuur van het verhaal, en komt de vertelstem van Vernon pas echt goed naar boven, hoewel je nog steeds met een paar vragen zal blijven zitten.

Wil je dit boek lezen? Kom dan snel een kijkje nemen in onze boekenruilkast, misschien staat hij er nog!

Review "Het Puttertje" - Donna Tartt

* * * * *
"Het Puttertje" van Donna Tartt zijn 925 zijdezachtige bladzijden die je onbewust langzaam zit te strelen terwijl je leest. Het verhaal begint met een volwassen Theodore Decker in Amsterdam. Er is iets met hem aan de hand, je weet nog niet wat, maar hij vertelt vanuit een eerstepersoonsperspectief dat alles misschien anders was gelopen als zijn moeder niet was gestorven.

Flashback naar zijn dertienjarige versie in Manhattan. Betrapt bij het roken op school - niet echt, Theo stond gewoon naast zijn kameraad die wél rookte - wordt hij geschorst. Samen met zijn moeder - zijn vader is al een tijdje buiten beeld - moeten ze op gesprek komen. Zijn moeder besluit nog eventjes een omweg te maken naar het museum. En daar slaat het noodlot toe.

Het boek beschrijft op een fenomenale manier universele thema's als familie- en vriendschapsbanden, de dood en verlies. Bijna twintig jaar geleden las ik "De Verborgen Geschiedenis" van Tartt. Dat was toen een teleurstelling, omdat ik dacht dat het ging over een alternatief verhaal dan wat er in de geschiedenisboeken staat. Geschiedenis, zoals het geschiedkundige verleden. Ik dacht niet ooit nog iets van Tartt te lezen. Maar ik ben blij dat ik dat toch gedaan heb. Tartt neemt je van bij de start bij je hand en sleurt je mee in haar wereld. Alles is écht, waarlijk, authentiek, er zijn geen andere woorden voor. Ik ben jaloers op de manier waarop Tartt schijnbaar moeiteloos haar vele pagina's vult met details over kunst, over houtbewerking, over elk onderwerp dat in dit boek opduikt. Als amateurschrijver is het een hele opgave om zelf aan pakweg 50.000 woorden te geraken, en in de opleiding Creatief Schrijven moesten we dan ook nog alles schrappen wat niet essentieel was voor het verhaal.

Het verhaal heeft een paar wendingen die je niet ziet aankomen, die Theo meenemen naar onverwachte plaatsen. Vooral de andere personages reageren uiteindelijk op andere manier dan je zelf zou denken. Alleen het personage Boris komt soms wat te heftig over. Hij praat en praat en praat, hij houdt nooit op, en je hoort het hem ook in zijn Russisch accent doen. Dit is gewoon het personage, en hoewel hij heel belangrijk is in Theo's leven, vond ik hem eerder irritant dan sympathiek.

Het enige moeilijke aan dit boek - en wat voor de vertalers heel dubbel geweest moet zijn - zijn de scènes waar Theo de Nederlandse kranten doorneemt en probeert wijs te geraken uit de woorden. Hij vraagt zich af wat ze betekenen, wat hun Engelse equivalent is. Maar omdat heel het boek natuurlijk Nederlandstalig is, mist dit zijn effect. In het originele Engels staan waarschijnlijk de zinnen in kwestie effectief in het Nederlands. Nu komt dit niet goed over bij de lezer, vind ik.

Uiteindelijk komt het verhaal terug in Amsterdam, waar het boek begon. Het juiste moment is echter niet zo duidelijk. En het einde van het boek is ook best prekerig. Het leest bijna als non-fictie, Theo die een speech geeft aan de lezer over het leven, en over kunst. Dat voelde ook wat erover.

Spelbespreking "Kelvin and the Infamous Machine"

"Kelvin and the Infamous Machine" is  onderverdeeld in hoofdstukken. Er is eerst een lange intro, waarvan ik liever had gezien dat het een speelbaar deel van het verhaal zelf was: Dr. Lupos vindt een tijdmachine uit, iedereen lacht hem uit omdat het eruit ziet als een douchecabine, dus hij gaat terug in de tijd om de geschiedenis te kapen. In het eerste hoofdstuk is hij verantwoordelijk voor het doof maken van Beethoven, dus ik moet hem achterna reizen en de componist het idee geven voor zijn 5e symfonie. Daarna is Isaac Newton het volgende slachtoffer, en uiteindelijk Leonardo da Vinci.

Het is een gek, leuk maar ook klein spel dat me vier uur bezig hield om Beethoven te inspireren, een appel op Newtons hoofd te laten vallen en Mona te laten lachen. Perfect voor tussendoor gamen als je je geest een pauze wilt geven van het zware puzzels oplossen. Dit zijn eigenlijk allemaal inventarispuzzels, maar je moet ook wel met een paar mensen praten. Ik hou van de humor van dit spel, en hoe het zichzelf belachelijk maakt (bijvoorbeeld wanneer Kelvin een brandende kaars in zijn rugzak stopt). De dialoog en stemmen zijn goed, maar ik heb liever dat de dialoogkeuzes verdwijnen als je ze eenmaal hebt gekozen; hier kun je steeds hetzelfde blijven vragen.

Dit tijdspringende avontuur deed me meer dan eens aan "Day of the Tentacle" denken. De finale lijkt een beetje op die van "Curse of Monkey Island". Ik hield ook van de cameo van "Doctor Who". Een paar keer waarbij ik heel hard moest nadenken, en dan natuurlijk per ongeluk op het antwoord struikelde. In feite Kelvin-stijl. Het enige wat ik niet leuk vond, was dat Kelvin zo langzaam liep. Gelukkig kun je dubbelklikken op de uitgangen voor een beetje sneller reizen. En gelukkig zijn er ook niet zoveel schermen om doorheen te zoeken, hoewel hun aantal zich met elk hoofdstuk uitbreidt.