"Harry Potter and the Goblet of Fire" is een meesterlijk vervolg op de eerste drie boeken, vooral door het volume. Harry verschijnt pas op Hogwarts op een pagina waar "The Philosopher's Stone" al aan de eindetappe begint. Het onderwerp van elk hoofdstuk wordt eerst voorafgegaan door extra scènes die de hele wereld tot in alle details inkleden. Tegelijkertijd zorgt dit ook voor een extra spanningsopbouw, want door de hoofdstuktitels verwacht je al wat er gaat komen maar Rowling laat je even op je honger zitten. Eerst maken we het wereldkampioenschap Quidditch mee, en maken we kennis met de Death Eaters, de oude volgelingen van Vol-, ik bedoel Hij-Die-Niet-Genoemd-Mag-Worden. Daarna komt het tovenaarstoernooi, en alles wat ermee gepaard gaat. We krijgen deze keer een uitgebreide climax, en een uitgebreide epiloog. Het is de eerste keer dat het verhaal onaf voelt, met een duidelijke cliffhanger. we willen meteen weten hoe het verder gaat. Het is eigenlijk spijtig om dit boek te herlezen, en te weten wat er gaat gebeuren. Het zit namelijk vol verrassingen. Alle grote thema's komen aan bod. Jaloezie, vertrouwen en vriendschap: Harry die ongewild deel moet nemen aan het toernooi ziet zijn vriendschapsbanden bijna verbroken door jaloezie en de beschuldiging dat hij zijn vrienden niet in vertrouwen nam. Angst en moed: de drie opdrachten in het toernooi en de confrontatie met Voldemort die Harry allemaal het hoofd biedt en waarbij hij zelfs meer doet dan zelfbehoud verwacht. Onrechtvaardigheid: Hermione die opkomt voor de rechten van de huiselven, Rita Skeeter die onwaarheden schrijft in de krant. Liefde: het Kerstbal waar het onderscheid tussen de jongens en de meisjes wordt gemaakt en de eerste verliefdheidsgevoelens naar boven komen, maar ook de liefde en bezorgdheid voor Harry die ongewild zijn leven moet wagen.
Het is even wennen aan "Reservoir 13" van Jon McGregor. Dertien jaar lang volgen we de dagelijkse gang van zaken in een dorpje na de verdwijning van een 13-jarig meisje, een jaar per hoofdstuk. Het boek begint met die verdwijning, en daarna volgt heel snel en kort samenvattend alles wat er in het dorp gebeurd. En ik bedoel ook alles. Van het kleinste stomste ding tot de grootste verandering. Het is moeilijk om de belangrijke van de te verwaarlozen details te scheiden. Soms lijkt niets ertoe te doen. Maar in literatuur bestaat geen toeval, dus alles is belangrijk, is het niet voor het verhaal dan is het omwille van de symboliek. Maar "Reservoir 13" kun je niet samenvatten, want het leest al als een samenvatting, of als de outline van een veel groter boek. Opsommingen per maand van wie wat doet en zegt. Dieren, bloemen en planten, weerfenomenen passeren de revue. Zoveel namen, en het duurt heel lang tot je goed door hebt wie die personages precies zijn. Soms dacht ik dat elke diersoort en elke plant misschien een specifiek personage vertegenwoordigen. Soms wil je dat het boek vertraagt, dat McGregor eens de tijd neemt om een scène in detail uit te schrijven. Vooral de dialogen zijn soms moeilijk te volgen, omdat McGregor beschrijft wat de personages zeggen, in plaats van dat ze gewoon met elkaar praten door middel van dialoogpunctuatie. Maar hij blijft alles samenpersen en van hot naar her springen, meestal ook binnen dezelfde alinea. McGregor
schrijft alleen over de natuur, inclusief de menselijke natuur in al
haar vormen, en op elke mogelijke leeftijd: zorgzaamheid, wantrouwen,
liefde, affaires, vandalisme, diefstal, jaloezie, kinderen krijgen,
gemeenschapsgevoel, isolement, het lijstje blijft verdergaan met alle
onderdelen waaruit het leven bestaat. De
stijl van het boek viel eerst wat tegen, tot ik eraan gewend was en met
schema's alles probeerde bij te houden. Na verloop van tijd kwam er een
dipje, omdat McGregor wel veel dingen herhaalt. Dan de laatste spurt
naar de eindmeet ging weer vlotjes. Deze stijl maakt het moeilijk het boek goed te vinden, maar als je naar het grote plaatje kijkt, zie je het tapijt dat hij geweven heeft met alle draadjes op hun plaats, en het is knap werk dat hij geleverd heeft.
