Boeken verslonden in juli

In juni zijn twee afsluiters van trilogieën verschenen: "End of Watch" van Stephen King, en "The City of Mirrors" van Justin Cronin. Omdat het al een tijdje geleden was dat ik de vorige delen las, en omdat ik toch net door mijn leesstapel heen was, bood de gelegenheid zich aan om beide trilogieën in hun geheel te lezen. Zogezegd, zogedaan.

Ik ben begonnen met Stephen King. "Mr Mercedes" is het eerste deel. Toen ik al redelijk ver in het boek zat, begon ik te twijfelen of ik het meer dan twee sterren zou geven. Het leest immers als een standaard misdaadverhaaltje, niets dat op de naam Stephen King duidde. Gelukkig maakten de laatste 60 pagina's dit goed. Heel dicht tegen het einde aan, begon ik me af te vragen of het wel goed zou aflopen. Op dat moment begon ik opeens ook de letters in de naam van het hoofdpersonage te tellen. Ja, het zijn er 19, en dat bevestigde dat ik een verhaal aan het lezen over een bende gunslingers die een ka-tet vormden. Dit overtuigde me dat het zeker geen goed einde zou krijgen, en dat er nog meer slachtoffers zouden volgen. Gelukkig was dit niet het geval. Ik vond de zelfverwijzingen naar "Christine" en "IT" wel leuk, maar ik stijgerde toen hij de TV-reeks "Dexter" rommel uit Fantasieland noemde (of hoe ze die belediging ook in 't Nederlands vertaald hebben). Ook vond ik het ongeloofwaardig hoe de jonge sidekick (ook met een naam van 19 letters) bekend was met HAL-9000, maar onze held met een leeftijd beter geschikt om deze fictieve A.I. te kennen, van niets wist. Het boek krijgt dus nog drie sterren van me. Geen vier, omdat ik de typische handtekening van Stephen King miste, maar dat is dan ook de enige reden. Het is een goed verhaal, en echt letterlijk een page-turner.

Deel twee is "Finders Keepers". Een spannend verhaal, met een goede opbouw en voldoenend einde. Ik vind het leuk hoe het over boeken gaat, over auteurs, en over schrijven in het algemeen. Maar opnieuw was er niets dat echt naar buiten sprong in het verhaal. Het is alvast beter dan "Mr Mercedes", maar niet zo goed als Stephen King's vorige boek, "Revival". Ik zou het eigenlijk 3,5 sterren willen geven, want het maakte me in ieder geval nieuwsgierig naar het laatste deel van de trilogie. Eentje waarvan ik verwachtte dat het een klassieke Stephen King gaat worden. Maar uiteindelijk bleek dat ik in deze trilogie "Finders Keepers" toch het beste boek vond. Een detective en misdaadverhaal met toffe personages, een jongere als spilfiguur waarvoor je supportert en hoopt dat hij de juiste beslissingen neemt, of dat het op wonderbaarlijke wijze toch goed voor hem uitdraait. Het is een soort van zijsprongetje, weg van het grote verhaal dat "Mr Mercedes" en "End of Watch" met elkaar verbindt.

"End of Watch" is dus meer een direct vervolg op "Mr Mercedes" dan op "Finders Keepers". En ik ben eigenlijk een beetje ontgoocheld. Op het einde van "Finders Keepers" kreeg ik de verwachting dat "End of Watch" een typische Stephen King ging worden, van een hoger paranormaal niveau. En ja, er gebeuren wel onverklaarbare dingen, die inderdaad ook nooit worden verklaard en die er gewoon voor zorgen dat het verhaal komt te bestaan. De personages zijn gelukkig nog heel sympathiek en zorgen er voor dat je tenminste blijft lezen. Stephen King speelt wat met de chronologie van zijn verhaal, komt opeens met een flashback op de proppen die uitleggen hoe de dingen precies zo zijn gekomen, maar ze overtuigen me niet echt en zit nog steeds met heel veel hoe-vragen. Dit laatste deel van de trilogie krijgt van mij dus ook maar drie sterren, en geeft me eigenlijk een goede motivatie om "Finders Keepers" op te waarderen tot vier sterren, al is het maar om duidelijk te maken dat dit toch het betere boek is in de reeks.

Voor ik me aan de trilogie van Justin Cronin waag, moet ik eerst enkele boeken voor de leesclub van de Genkse bibliotheek lezen. De eerste is voor een "informele" leesclub, gewoon enkele geïnteresseerden die eind augustus naar de Zin in Zomer activiteit met de Brits-Indiase schrijver Neel Mukherjee gaan in het Emile Van Dorenmuseum. De eerste échte leesclub is dan half september, met het boek "Een Klein Leven" van Hanya Yanagihara. Met deze boeken ga ik me dus in augustus bezig houden - en eigenlijk ben ik momenteel net halfweg de eerste, maar ik vrees dat ik zeker alle tijd nodig ga hebben om hem uit te krijgen ...

Zo vader, zo zoon

Met Daan naar de bibliotheek gaan, is een tweevoudig proces. Eerst gaan we naar de DVD’s in de kinderafdeling, op zoek naar goede animatiefilms. Dat is een tijdverdrijf waar we allebei plezier aan beleven. Ik ben namelijk ook verzot op animatiefilms, eens te meer sinds ze die met Vlaamse stemmen dubben. Het spijt me, maar van die karikaturale Hollandse piepstemmetjes kreeg ik echt kippenvel, en niet de fijne soort. Ik denk dat ik daarom als kind zo vroeg originele versies van films ben gaan kijken, en waardoor mijn kennis van de Engelse taal een voorsprong heeft gekregen.

De avond voor ons bibliotheekbezoek, zocht ik online wat films op waarvan ik dacht dat ze misschien wel geschikt waren voor Daan. YouTube is daarbij handig, want dan kan ik hem meteen de trailers laten zien en kan hij zelf beslissen of we ze gaan bekijken of niet. Een trailer zegt natuurlijk niet veel, en nog minder als je maar 5 jaar oud bent, dus Daan vond al mijn suggesties goed. In de bib was het even zoeken, maar we hebben er drie gevonden: “WALL-E”, “De Vijf Legendes” en “Wreck-it Ralph”. De anderen waren al uitgeleend, en "Sinbad" en “Home” vonden we niet eens in de bibliotheekcatalogus terug. Maar volgens Daan heeft hij die laatste bij zijn mama al eens gezien. Wel spijtig, want ik zou daar de originele versie, met de stem van Jim Parsons (Sheldon uit “The Big Bang Theory”) wel eens van willen zien. Daan koos zelf nog een DVD van Spongebob; niet meteen wat ik hoogstaande animatie zou noemen, maar goed, als hij die per se wil … Ook wou hij "Monsters University" nog een keer meenemen. Hij heeft die nog maar 35 keer gezien, en hij wil naar de volle 50 gaan denk ik ...

Na de DVD’s trokken we naar de boeken. Daar is het soms nog moeilijker om te voorspellen wat Daan leuk zou vinden of niet. Zijn favoriet bleek “Waar is de ridder?” te zijn, een boek dat hij ook al van bij zijn mama kende, en waar op elke pagina een hoop ridders verstopt zitten (135 doorheen het hele boek!) en die je dan moet zoeken en tellen (we kwamen zelf maar tot 133). Dit boek hebben we de voorbije week al een aantal avonden gelezen. Een ander boek is er eentje uit de reeks van Elmer de kleurtjesolifanten. Deze heet “Elmer en de walvissen”. Dit vind ik leuke boeken om voor te lezen met verschillende stemmetjes voor de personages, maar Daan heeft er nogal kritiek op. "Elmer zijn stem klinkt zo niet!" zegt hij. "Hoe klinkt Elmer dan wel?" vraag ik. "Als ik lees klinkt Elmer zijn stem zoals mijn stem," antwoordt hij. Ik geef mijn Elmer een lagere stem, hij praat traag en wat zingend, en rekt de eindletters van woorden wat uit. Eigenlijk een beetje zoals Dory uit “Finding Nemo” die als een walvis probeert te praten. Opa Otto heeft dan weer een meer vermoeide, hese stem, en neef Wilbur praat een beetje nasaal en alsof er de hele tijd iemand op zijn tenen trapt. Het moeilijkste vind ik consequent blijven, zeker als er verschillende personages door elkaar praten, en ik me moet proberen te herinneren met wat voor stem iedereen ook alweer praat …

We hebben nog een paar andere boeken meegenomen, maar die zijn uiteindelijk toch minder populair: “Konijn’s Winterwandeling” en “Pinkie en Kleintje”. De eerste is wel leuk met reliëf in de tekeningen, maar ze zijn allebei net iets te braaf geworden voor Daan z'n interesses, vrees ik.

Het volgende bibliotheekbezoek zal ergens in augustus zijn!

Boeken verslonden in juni

Niet veel boeken gelezen deze maand. Ik heb mijn vrijetijdsbesteding wat anders ingedeeld. Het komt altijd neer op keuzes maken, want er is zo'n overaanbod om een mens bezig te houden. Je zou bijna vergeten om echt van de dingen te genieten en het meer zien als hulpmiddelen om de tijd te doden. Daarom is het soms wel goed om je focus te verleggen. En het weinige lezen maak ik in de volgende vakantiemaand wel goed ;)

Over het eerste boek dat ik in juni gelezen heb, bestaat al een eerder blogbericht. Daarin beschrijf ik "Only Revolutions" van Mark Z. Danielewski zo goed mogelijk, om een idee te geven wat een atypisch boek het is. Maar wat vond ik er nu eigenlijk van? Na "House of Leaves" is dit het tweede boek dat ik van Danielewski lees. Ik heb deze keer gemengde gevoelens, misschien omdat het tegenwoordig vooruit moet gaan bij mij. "Only Revolutions" heeft een zeer gelijkaardige opmaak als "House of Leaves", maar dat boek ging tenminste nog over iets. Het had een mysterie. Het trok je mee ondanks de zware dobber. "Only Revolutions" is moeilijker te volgen. Je moet de dingen echt interpreteren. De vele woordspelingen zijn wel tof en grappig voor iemand die verzot is op taal, maar geen idee hoe ze daar een Nederlandse versie van gemaakt hebben. Het einde is best wel goed, de stijl werd bijna Shakespeareaans, en ik heb er verschillende citaten uit gehaald.

Een interessante leeservaring was het wel, maar gelukkig kon ik halverwege de maand terug aan een normaal, eenvoudig boek beginnen. En wat voor eentje: "Freedom of the Mask", deel zes in de reeks over probleemoplosser Matthew Corbett, geschreven door Robert McCammon. Ik heb lang gedacht dat alle boeken gewoon op zichzelf staande verhalen waren met hetzelfde personage in de hoofdrol. Maar bij het lezen van "The Providence Rider", boek vier in de reeks, begon ik een rode draad te herkennen. Boek vijf was heel kort in vergelijking met de andere, een klein tussendoor verhaaltje, tot het einde voor serieus wat opschudding zorgt en in feite de katalysator is voor boek zes, "Freedom of the Mask". Het wordt al snel duidelijk dat dit boek de culminatie is van alle voorgaande verhalen, die hier allemaal met elkaar verweven worden. En het beste is: het verhaal is nog niet gedaan!

In de zomermaanden zijn de "Bill Hodges"-trilogie van Stephen King en "The Passage"-trilogie van Justin Cronin aan de beurt. Van allebei heb ik de eerste twee boeken al gelezen, maar zelfs op mijn jeugdige leeftijd kunnen de hersenen soms een opfrissing gebruiken ;)