Een verrassingspakket in de post ...

Maandagavond, 13 juni. Ik kom thuis na een lange rit van het werk. Weer file zowel op de E313 als de E314. Dat zijn we al gewoon. Rustig CD'tje op in de auto met relaxerende muziek, en laat de rest maar gehaast en zigzaggend van rijstrook verwisselen.

Ik doe mijn brievenbus open en vind een briefje van mijn postbode. Ze is om 12u20 langsgekomen met een pakje. Of ik het vanaf morgen wil komen ophalen in het postkantoor van Hoevenzavel? Maar natuurlijk, postbode, met alle plezier. Op dinsdag zijn jullie toch tot 18u open, dat haal ik gemakkelijk. Vandaag was ik toch ook al om half zes thuis; een klein half uur langer dan normaal, maar zoals ik al zei, dit zijn we ondertussen gewoon geworden.

Dinsdagavond, 14 juni. Ik wandel te voet van thuis naar het postkantoor. Het regent eens niet voor de verandering. Ik kijk welke vlaggen er aan de gevels hangen. België, Italië, Turkije, dan aan het café op de hoek een hele resem.

Ik stap het postkantoor binnen en heb geluk, ik ben de enige klant. De vriendelijke dame aan het loket haalt mijn pakje terwijl ik afteken. Vanachter het glas probeer ik in te schatten wat voor pakje het is. Ik ben verbaasd als ik de afmetingen zie. Geen idee waar het vandaan zou kunnen komen. Ze overhandigt het pakje via de draaideur tussen de loketten. Ik neem het vast en draai het om zodat ik de informatie op de vrachtbrief kan lezen. Maar wacht eens even ... Opeens zie ik iets herkenbaar. De vorm van de handtekening op het document komt me wel heel bekend voor ...

Ja, hoor. Dit is een pakje van mijn favoriete schrijver, Dean Koontz! Een tijdje geleden, ik weet al niet meer hoe lang precies, heb ik hem een fanbrief geschreven. Niet zomaar een brief, maar verschillende pagina's lang met bespreking van zijn "Odd Thomas"-reeks die ik bij het verschijnen van het laatste boek in januari 2015 allemaal achter elkaar gelezen heb. Ik heb toen ook een reeks van foto's genomen, van mij in de zetel met elk boek in de hand. Die heb ik toen ook bij de brief gevoegd. Maar zo snel had ik geen antwoord verwacht, en al helemaal geen pakje! Ik dacht ooit wel eens een envelop te ontvangen met een standaardbrief als reactie, misschien met een paar handgeschreven lijnen met een persoonlijke noot. Zo eentje heb ik vele jaren geleden al eens ontvangen van hem. Maar nu heb ik totaal geen idee wat er in deze doos zou kunnen zitten.

Ik kom thuis en doe de doos open. Na wat graven in hopen noppenfolie vind ik een in plastic gewikkeld pakketje: zijn laatste boek "Ashley Bell", een antwoordbrief, en een exemplaar van zijn nieuwsbrief, "Useless News". Ik zie geen handgeschreven lijnen op de antwoordbrief, maar dat vind ik niet erg want ik besef dat het boek hoogstwaarschijnlijk gesigneerd zal zijn! Ik heb alle boeken van Koontz in mijn boekenkast staan. Sommige heb ik dubbel, zowel in een Nederlandse als een Engelse versie, daterend uit de tijd dat ik nog niet in het Engels las. Maar een gesigneerd exemplaar, dat ontbrak nog. Het enige waar ik op dit moment aan kan denken, is wie ik mijn ongesigneerd exemplaar cadeau zou kunnen doen.

Ik doe het boek open en inderdaad, daar staat zijn handtekening en een korte persoonlijke boodschap. Niet echt uitgebreid, denk ik eventjes, maar dan begin ik de antwoordbrief wat beter te bekijken. Het duurt niet lang eer ik het zie: dit is geen standaardbrief die iedereen krijgt. Er staan verwijzingen in naar mijn eigen brief, naar mijn lezing van "Odd Thomas", naar de foto's die ik er bij had gestoken. Daarnaast geeft hij ook wat informatie over zijn volgende boek, iets waarover ik al lang met vragen zat omdat er nergens iets concreets over te vinden is. Heel deze brief is een persoonlijke boodschap, en ik kan mijn geluk niet op. "Ashley Bell" heb ik in december al gelezen, en is trouwens mijn favoriete boek van 2015. Ik weet meteen hoe ik Koontz kan bedanken voor dit gebaar, en dat is hem ook vertellen wat ik van dit boek vond. Dat is het minste wat ik kan doen.

Draai een boek in het rond ...

Ik heb pas ontdekt dat Mark Z. Danielewski een boek getiteld “Only Revolutions” heeft samengesteld. Ik las van hem al eerder “House of Leaves”, en ben ook geïnteresseerd in zijn reeks “The Familiar”. Die zou uit 27 delen komen te bestaan, van elk 880 pagina’s. Omdat ik wel zin had in een experimenteel boek, heb ik “Only Revolutions” meteen besteld en ik moet zeggen, het is in ieder geval een interessante leeservaring. 

Er zijn twee personages: Hailey en Sam. En ze vertellen elk hun standpunt van het verhaal, op dezelfde pagina alleen staat één van hen dan ondersteboven en moet je het boek omdraaien wil je het lezen. Elk hoofdstuk is 8 pagina’s, dus eerst lees je die van Hailey, dan die van Sam, en zo ga je heen en weer. Je hebt dus effectief twee boekwijzers nodig.



Hailey en Sam schrijven over hun ontmoeting en hun reis samen, maar het is allemaal nogal psychedelisch. Het is geen klassiek verhaal. Het zijn woorden, gedachten, gevoelens, vergelijkingen, en het is allemaal heel verwarrend. Alles is voor interpretatie vatbaar. Het lijkt ook alsof Hailey en Sam in een apart, alternatief universum leven, want er zitten heel wat verschillen in hun verhaal. Enkele voorbeelden: tijdens hun reis vinden ze een auto, bij Hailey is het een Ford maar bij Sam is het Cadillac (en het automerk verandert dan nog eens regelmatig terwijl ze er mee rondrijden); een spelletje biljart bij Hailey beschrijft Sam als een bowlingmatch; Hailey’s verhaal zit boordevol verwijzingen naar planten, bloemen, bomen, struiken, kruiden, etc. maar bij Sam komen we op die plaatsen allemaal dieren tegen. 

Wat het verhaal op zich betreft, heb ik eigenlijk geen idee waar het over gaat. Op een bepaald moment hebben Hailey en Sam seks, en dat was best wel entertainend om te lezen in deze stijl. Ik beschouw het niet als een doorlopende tekst maar als poëzie. Het is een heel lang gedicht en dat maakt verschillende interpretaties mogelijk. Ik denk dat elke lezer een andere draai aan het verhaal geeft. Het zijn de eigen ervaringen en gedachten uit het onderbewuste die een beeld op de woorden plakken en er een context aan geven.

De tekst zelf staat ook vol speciallekes. De letter “o” is overal gekleurd; “alone” schrijft hij als “allone”, volgens mij om er meer “all one” van te maken, maar hij doet dit ook bij andere woorden zoals “allways” i.p.v. “always”; “fear” schrijft hij altijd als “feer”; de referenties naar planten en dieren staan altijd vetgedrukt; de persoonlijke voornaamwoorden staan in hoofdletters … De lijst blijft verder gaan …

Naast het verhaal is elke pagina gedateerd. Hailey’s verhaal begint met de aanslag op JFK; Sam’s verhaal begint niet met die op Lincoln (wat toch ook wel interessant geweest was) maar gewoon 100 jaar eerder. Elke pagina gaat vooruit in de tijd en geeft een lijst van historische feiten in de marge. Ik ben niet zeker waar elk feit precies over gaat. Degene die ik herken zijn bijvoorbeeld: sportuitslagen zoals wie de Superbowl won, de Tour de France, bokswedstrijden, baseballseizoenen etc; natuurrampen en hun dodental, maar ook ongelukken zoals vliegtuigcrashes, fabrieksontploffingen, mijnrampen, rellen etc; de geboorte en het overlijden van belangrijke figuren; verkiezingsuitslagen zoals wie de president en vice-president van Amerika worden; economie komt ook aan bod, zoals het aantal auto’s dat General Motors heeft gemaakt, en veel geldbedragen waarvan ik de betekenis totaal niet ken.

Dit boek leest wel traag: na 10 dagen zit ik nog maar aan pagina 180 van de 360; maar ik moet toegeven dat ik de laatste tijd meer "Final Fantasy XIII" speel op mijn Playstation ... Halverwege het boek begin ik het spijtig genoeg beu te worden, ondanks dat de tijdlijnen eindelijk wat herkenbare elementen bevatten: die van Sam heeft de Tweede Wereldoorlog bereikt, die van Hailey de jaren '80. Ik verwacht deze maand nog twee nieuwe boeken: "End of Watch" van Stephen King en "Freedom of the Mask" van Robert McCammon, en ik hoop stiekem dat ze snel komen zodat ik eventjes een pauze kan nemen van "Only Revolutions".