Boeken verslonden in februari

Hé, deze blog bestaat nog?
- Jazeker.

Waarom dan een maand lang geen nieuwe berichten? Is uw leven zo saai tegenwoordig?
- Nee hoor, er is vanalles gebeurd, maar ook wel dingen die mijn status als single "in het gedrang" dreigden te brengen.

Heel goed toch!
- Jazeker, op dat moment wel, maar uiteindelijk is het op niets uitgedraaid (verrassing!) dus daarom beperk ik mij even tot het vertellen over de boeken die ik afgelopen maand heb gelezen.

Het eerste boek van februari was "Brooklyn" van Colm Tóibín. Op 20 februari hadden we hiervoor immers een bijeenkomst van de leesclub in de bibliotheek van Genk. Ik denk altijd dat ik een paar weken over die boeken ga doen, maar meestal lees ik ze toch redelijk snel uit. "Brooklyn" was weer eens iets compleet anders dan wat ik normaal lees. Nu ja, "normaal"? Heb ik eigenlijk nog wel een normaal leespatroon? Hoe dan ook, mijn mening over "Brooklyn" blijft eigenlijk onverschillig. Het is geen slecht boek, maar ik vind het ook geen goed boek. Het leest als een "oud" boek, en het is dan ook een historisch verhaal - hoewel het duurde tot ze naar de première van "Singin' in the Rain" gaan voordat ik wist in welk jaar het zich eigenlijk afspeelt. Oké, ik geef het toe, ik vond het meestal een saai boek, en van de eerste helft vond ik alleen het stuk op het schip leuk om te lezen. Tot een tragedie me eindelijk in connectie bracht met het menselijke in het verhaal. Toen besefte ik opeens dat het best herkenbaar is: iemand die zijn oude leven verlaat om nieuwe kansen te ontdekken; heimwee krijgen naar huis; afscheid moeten nemen van iemand dierbaar; tussendoor nog verliefd worden ook ...  Maar bij dat laatste was ik toch niet overtuigd. Tony (moeilijk tegenwoordig om een boek te lezen met een personage dat zo heet, zonder er een miljardair met een ringbaardje bij voor te stellen) was in mijn ogen maar een zwakkeling. Ik herkende veel van mezelf in hem, en vond het dus raar dat iemand voor hem zou vallen. Maar valt Eilis eigenlijk wel voor hem? Ze zit constant te twijfelen over haar gevoelens, ze moet er steeds te fel bij nadenken, er gebeurt nooit iets spontaans. Ik zag hier dus van in het begin geen goede afloop in.

Eindelijk kon ik beginnen in het boek waar ik het meest naar uit keek. In een filmpje in de nieuwsbrief van Goodreads, maakte Alexandra Bracken vorige maand reclame voor haar nieuwe boek, "Passenger". Ik geraakte meteen betoverd en kon niet anders dan het boek bestellen. Om te beginnen heeft het de mooiste omslag die ik in lange tijd gezien heb. Maar ik ben zeker niemand om op het uiterlijk af te gaan - dat van de schrijfster mag er trouwens ook best zijn - dus begon ik gretig te lezen in wat ik dacht wat een tijdreizend avonturenverhaal ging zijn in de stijl van het oude computerspel "Lost in Time" van Coktel Vision (1993). Uiteindelijk bleek het iets compleet anders te zijn, meer in de sfeer van die oude TV-reeks "Sliders" maar dan met tijdreizen in plaats van parallelle dimensies. Hoe dan ook, het is een geweldig boek. Is het Fantasy? Science-fiction? Historisch? Een beetje van allemaal? Het is in ieder geval Avontuur, en ik kijk al uit naar het vervolg!

Tijd voor iets luchtigers in de vorm van Shakespeare's "The Empire Striketh Back", "The Jedi Doth Return" en "The Phantom of Menace", alledrie van de hand van Ian Doescher. Een tijdje geleden had ik "Star Wars" al gelezen en het was best wel grappig om het verhaal in die stijl te zien. "Empire" is eigenlijk meer van hetzelfde, maar met toch wel wat meer humor in extra scènes en dialogen. "Jedi" viel wat tegen, oftewel was het nieuwe eraf. "Phantom" wist me eerst ook niet te bekoren en ik begon er al tegenop te zien dat me hierna "Clones" en "Revenge" nog te wachten staan, tot enkele grappige stukken in de tweede helft het tij keerden.

Daarna was ik toch opgelucht om terug te keren naar wat normaler leesvoer.  "A Song for Issy Bradley" van Carys Bray is een moeilijk boek om in te geraken, maar eens dat lukt, is het wel degelijke lectuur. Het verhaal is zo religieus, tegen het afstotelijke aan, maar je wordt het snel gewoon, zeker wanneer elk personage aan z'n geloof begint te twijfelen. We volgen een heel religieuze familie die de dood van een kind moet verwerken, en op een bepaald punt begin je je af te vragen of gelovige mensen soms een moeilijkere rouwperiode doormaken dan niet-gelovigen. Maar uiteindelijk gaan ze allemaal toch verder met hun leven wanneer ze geconfronteerd worden met andere problemen. Behalve de moeder, nieuw in het geloof en nu verloren en depressief. Het boek gaat over heel herkenbare thema's, en ik hou ervan hoe de hoofdstukken afwisselen tussen de verschillende familieleden, en soms elkaars pad kruisen. Alleen het einde was wat teleurstellend; wanneer je denkt dat de climax eraan gaat komen, is het plots gedaan.

Als laatste boek deze maand, wat het totaal op het grandioze geluksgetal 7 brengt, heb ik "The Shepherd" van Ethan Cross gelezen. Het was zeer lang geleden dat ik nog eens een rasechte thriller heb gelezen. Best wel vreemd, want er is een tijd geweest dat ik nauwelijks iets anders las. Dat was vroeger gewoon "mijn" genre. Maar in dit boek voelt alles nu zo onwerkelijk, tot aan het onnozele toe zelfs. Ongeloofwaardig, en duidelijk verzonnen. Als een goedkope actiefilm die niet eens de filmzalen haalt. De spanningsopbouw is eigenlijk langdradig, met saaie beschrijvingen, en de innerlijke dialoog te uitleggerig. Alsof ze elke beweging willen goedpraten zoals je als lezer niet constant zou denken, "Waarom doet die stommerik dát nu?" En alle personages zijn zo verdomd arrogant, alsof ze álles weten en alles perfect doen. Gelukkig kwam er na 100 bladzijden een onverwachte plotwending die het boek uiteindelijk toch boeiend maakte. Hoewel de schrijfstijl wel hetzelfde blijft, is het op die manier toch nog leesbaar geworden. Na een tijdje begon ik er zelfs terug plezier in te krijgen. Gelukkig, want anders was dit boek nogal een teleurstelling geweest. Dan kwam het einde, met een tweede plotwending, en de boel werd weer eventjes lachwekkend, een combinatie "Wayward Pines" met de film "Unbreakable". Maar dit geeft natuurlijk de mogelijkheid tot vervolgverhalen. Al bij al viel het boek best mee, en ik zal het vervolg waarschijnlijk ook wel lezen.

Volgende maand ga ik voor de eerste keer een boek lezen van een paar bekende auteurs: Henning Mankell, John Grisham en Isabel Allende. Ik ben benieuwd ...

Boeken verslonden in januari

Ik heb drie boeken meegenomen op mijn vakantie naar Oostenrijk, en ik zou ze uitlezen ook! Omdat wandelen op den duur ook wat eentonig wordt, heb ik daar twee rustdagen ingelast om me eens gezellig op m'n eentje in de zetel te leggen met een goed boek in de hand.

De meest tijd in januari heb ik gespendeerd aan de 770 pagina's van "A Feast for Crows" van George R. R. Martin, het vierde boek in de "Game of Thrones"-reeks. Eigenlijk 850 pagina's, maar de laatste 80 zijn namenlijsten; en eigenlijk het vijfde "boek", want de voorganger, "A Storm of Swords", is in twee delen uitgebracht. Hoe dan ook, het was weer een zeer boeiende leeservaring over een zeer gedetailleerde wereld, en het is verbazingwekkend hoe zo'n uitgebreid verhaal met zoveel personages geen moment verveelt. Het is wel makkelijker om te lezen nadat je de TV-reeks hebt gezien. Het helpt immers om alle namen te onthouden wanneer je er een duidelijk gezicht op kunt plakken. Maar op deze manier worden de verschillen tussen de twee media ook wel snel duidelijk. Het verbaasde me ook dat dit boek slechts de helft is van wat we in seizoen vijf van de TV-reeks konden zien. De andere helft wordt beschreven in "A Dance of Dragons". Die staat dus ook nog op mijn lijst!

Op vrijdag las ik dus "Everything I Never Told You" van Celeste Ng. Letterlijk 's morgens in begonnen en 's avonds de laatste bladzijde omgedraaid. Maar de 300 pagina's lazen ook als een trein. Het eerste hoofdstuk doet me denken aan "The Lovely Bones" van Alice Sebold; de personages, locatie, tijdsgeest, ... Maar dit is een gezin met geheimen, waarbij niemand elkaar echt helemaal kent. Ik kreeg ook een verontrustend gevoel tijdens het lezen, een besef dat ik niet echt wou weten wat er ging komen, omdat het misschien een diepere waarheid over mijn eigen leven zou bevatten. Op het einde was ik tegelijkertijd blij dat ik single ben, maar ook droevig omdat ik geen eigen "perfect" twee-ouders-met-kinderen gezinnetje heb. Dit boek toont de keerzijde van de medaille van onvoorwaardelijke liefde, de verwachtingen die we hebben in het leven, en onze wens om de dromen van onze dierbaren te vervullen. De keuzes die we maken in de manier waarop we willen leven, en hoe we onze prioriteiten stellen in onze wensen en behoeften. De fouten die we maken doordat we denken te weten wat goed is voor de andere, en verkeerde veronderstellingen die we maken uit liefde en ons ironisch genoeg distantiëren van elkaar. Het is een tragisch boek zonder een echt happy end, want wat er in het begin gebeurt, kan niet meer worden verholpen. Het einde gaat gewoon over mensen die de eerste stap zetten naar de voortzetting van hun leven op de beste manier dat ze kunnen.

Tijdens de rit naar huis las ik 250 pagina's van "The Last Summer of Us" van Maggie Harcourt, en 's avonds thuis de laatste 50. Het tweede boek dat ik deze week las over hoe het leven verandert wanneer iemand sterft (geloof me, dit heb ik niet bewust gepland, anders zou je nog denken dat dit soort zaken tegenwoordig mijn ding zijn; nu is het gewoon een andere vorm van griezeligheid). De boeken lijken inderdaad zo op elkaar dat het griezelig wordt, maar gelukkig verschillen ze ook genoeg om er een zeer boeiend verhaal van te maken. Het is zowel een leuke en emotionele reis, maar ik miste wat meer diepgang, een extra laag. De humor werkte en was het belangrijkste verschil bij de vergelijking met "Everything I Never Told You". Het is eigenlijk een verhaal over drie kinderen die de onnozelaar uithangen bij elkaar tijdens een road trip, wat het erg leuk maakt om te lezen, maar ik ben bang dat de balans te veel naar de humoristische kant doorweegt. De emotionele helft had een beetje meer uitgewerkt kunnen worden. De scènes die vooral rond verdriet en het rouwproces draaien, staan er weliswaar tussen, maar de personages keren daarna veel te snel terug naar hun onnozele zelf. Het was zeer aangenaam te lezen, en de personages zijn zeer sympathiek, maar het leest meer als een filmscript dan een roman: ik wilde meer weten over deze mensen. Ik wilde hen beter leren kennen dan tot wat deze pagina's zich beperken. Waarschijnlijk omdat ze zulke goede kameraden zijn, en ik deel van hun vriendenkring wou uitmaken. (Of driehoek. Waardoor het eigenlijk een vierkant wordt. Whatever.)

En onder het motto "het kunnen niet allemaal pareltjes zijn" komt als laatste dan het eerder teleurstellende "Soul Tourists" van Bernardine Evaristo. Toevallig weer een boek dat begint met een overlijden (ik weet ze er echt uit te kiezen deze maand ...) maar deze keer beschreven in een sombere realiteit in plaats van een donsachtige "young adult"-stijl (één hoofdstuk is zelfs letterlijk het autopsierapport). Bijna niet te ontcijferen dialogen dragen bij tot een donkere en trage leeservaring. Maar kort daarna maakt de realiteit plaats voor puur surrealisme. Proza wordt afgewisseld met oftewel poëzie, oftewel muziekteksten. Ik heb nog steeds geen idee wat ze nu precies moeten voorstellen; volgens mij zijn het de innerlijke dialogen van de twee hoofdpersonages. Een man en een vrouw die ik trouwens zonder problemen als beste vrienden zie, maar die ik me gewoon niet als geliefden kan voorstellen. En dat zijn ze in dit boek spijtig genoeg wel; totaal onverklaarbaar, trouwens. Het zijn in ieder geval twee mensen waar ik zelf totaal niets om geef. Als één van hen na een orgasme plots een visioen krijgt waarin hij zich opeens in het lichaam van William Shakespeare bevindt, krijg ik spontaan kortsluiting in mijn verstand (en geloof me, ik verzin dit écht niet ...). Het verhaal moest ook over een road trip gaan, een reis van Engeland naar Australië, een verhaal waarvan ik dacht dat het mooi zou aansluiten bij "The Last Summer of Us". Maar dit is geen reisverhaal, dit is zo'n modern gefabriceerd kunstwerk waarvan elk normaal mens denkt, "Is dit nu kunst?!" Ik was blij toen het uit was, en dat de personages zelf ook tot de ontdekking waren gekomen dat ze totaal niet bij elkaar pasten.