In oktober heb ik maar één boek gelezen, en dat is "Fairy Tale" van Stephen King. 600 pagina's verdeeld in 32 hoofdstukken en een epiloog, elk hoofdstuk met een prachtige gedetailleerde tekening afwisselend van Gabriel Rodríguez en Nicolas Delort, en elk hoofdstuktitel is een opsomming van enkele zaken die je erin tegenkomt.
Dit is Stephen King op z'n best. "Fairy Tale" start als een alledaags verhaal, een moderne roman. Een tienerjongen helpt een oude man die van een ladder is gevallen. Hij zorgt voor diens hond, doet wat klusjes in het huis, helpt met de revalidatie... Maar het zou geen typisch Stephen King verhaal zijn, als er dan niets buitengewoons gebeurde. Daarom vond ik zijn vorig boek, "Billy Summers", niet zo geweldig. Het buitengewone bleef daar uit.
Charlie Reade, de tienerjongen, is degene die het verhaal vertelt op latere leeftijd. We zien dus alles vanuit zijn perspectief. Hij neemt ons mee op een reis door een sprookjeswereld gevuld met voor ons bekende dingen maar net een beetje anders. Deze wereld deed me de hele tijd denken aan Mid-Wereld uit de "Donkere Toren" boeken; er zijn wel wat gelijkenissen, maar King maakt het zelf regelmatig duidelijk dat het toch een andere wereld betreft.
Soms legt King wel iets te veel uit. Hij laat ons niet zelf de verbanden leggen met de sprookjes uit onze jeugd maar wil de vergelijkingen steeds zelf duidelijk maken, alsof hij bang is dat we zijn bedoeling niet gaan snappen. Een ander trekje van King is dat hij in zijn boeken vaak bepaalde woorden herhaalt om duidelijk te maken hoe de plaatselijke bevolking ze uitspreekt, hoe hun dialect van andere klanken gebruik maakt zodat het woord anders klinkt; dat doet hij hier opnieuw, maar een variatie daarvan.
Maar deze minpunten nemen niet weg wat voor een fantastisch avonturenverhaal dit is, met redelijk wat fantasy erin gemixt, en een klein beetje horror. Ik heb er echt van genoten en het heeft me zin gegeven om enkele van Kings boeken te herlezen; alsof mijn leesstapel nog niet groot genoeg is...
