Liefste juffrouw Elisabeth,
Ik schrijf u na een diner in een magnifiek etablissement. U had zich hier in een sprookje gewaand. De diensters droegen kleurrijke sari’s, maar die verbleekten allemaal bij de schitterende jurk die we samen in Londen hebben gekocht, maar u spijtig genoeg slechts één keer kon dragen.
Mijn derde maand in Bengalen komt samen met mijn werk hier aan een einde. Wees gerust, ik ga u niet tormenteren met saaie verhalen over de Oost-Indische Compagnie. De onderhandelingen putten mij teveel uit om er nog over na te vertellen. Elke avond wens ik dat ik bij u mag thuiskomen. Helaas, er zit een hele wereld tussen ons. De afstand doet me nog meer verlangen naar mijn terugkeer, met de culminatie van onze verloving als climax. Maar die geografische afstand confronteert mij ook met een geestelijke afstand, door mijzelf gecreëerd, tussen onze twee zielen. Een afstand die ik eerst wens te overbruggen alvorens werkelijk opnieuw voor u te komen staan.
Elisabeth, mijn geweten werpt een barrière tegen ons engagement voor een toekomstig leven samen. Een geheim dat mij van het hart moet. Een bekentenis, de ontstentenis waarvan mij na verloop van tijd tot een miserabel creatuur zal herleiden.
Maar ach, de dualiteit van deze keuze, want door u de waarheid te vertellen, vervloek ik mij waarschijnlijk tot een leven absent van uw gezelschap. In uw ogen transformeer ik misschien in een monster. Of beter, haal ik het doek van de illusie die uw ouders overtuigde van deze waardige partij voor de knapste van hun dochters.
Lieve juffrouw Elisabeth, u herinnert zich vast nog de middag toen wij terugkeerden naar uw ouderlijk huis na een wandeling rond het meer. Hoe de afkeer bezit van ons nam bij het vinden van uw nieuwe jurk onder de nagels van Meneer Mungojerrie, uw favoriete huisgenoot. Hoe de gescheurde stof de tranen uit uw ogen liet vloeien, maar nog meer de teleurstelling in uw huisdier, de liefste kat ter wereld. Hoe u hem strafte, het arme dier, en hoe hij, door de schok, van het landgoed en uit uw leven wegliep. Wie weet wat er daarna van hem is geworden.
Wekenlang beet ik op mijn tong, zelfs nog de dag dat ik op deze reis vertrok. En nu mijn terugkeer imminent is, kan ik u niet onder ogen komen zonder de waarheid te vertellen.
Elisabeth, u prees mijn goede smaak bij het uitkiezen van die jurk. Het was een vals voorwendsel dat ik u graag op het volgende dansfeest in die jurk had willen zien. Opgelet, het was zeker mijn mening dat de jurk u beeldschoon stond. Maar de andere helft van het ware verhaal is dat ikzelf verliefd was geworden op de jurk.
Die ochtend, toen u nog aan de ontbijttafel zat en op mij wachtte om u voor de wandeling te komen halen, verschafte ik mezelf toegang tot uw kamer en trok ik de jurk aan. De zachte stof op mijn huid gaf me rillingen. Alsof ik een wolk had aangetrokken en op een droom werd meegevoerd. In pure extase maakte ik echter een fatale vergissing, en tijdens een pirouette gevolgd door een pas de chat scheurde de stof rond mijn net iets te brede derrière.
Desperaat zocht ik naar een oplossing, toen mijn oog viel op de mand van Mungojerrie. Ik trok de jurk uit, wikkelde haar in een bolletje en gooide hem bij uw beste vriend.
Liefste Elizabeth, ik smeek u dat u een man zijn beschamend pleziertje vergeeft. Het is een drang die ik probeer te weerstaan en daar meestal ook in slaag. Maar soms is het verlangen te sterk en hou ik mijn fatsoen niet langer in bedwang. Ik vraag u om vergiffenis, voor de jurk maar zeker ook voor het lot van Mungojerrie. Ik geef het toe, ik heb een grandioze vergissing gemaakt, en ik ga er alles aan doen om een herhaling te voorkomen. Met u aan mijn zijde om mij te behoeden van dergelijke stommiteiten, mag dit geen enkel probleem vormen. Ware liefde overstijgt immers alles, ook de slechtere eigenschappen van een persoon. Laat daarom deze idiotie van mijnentwege onze verloving alstublieft niet in gedrang brengen.
Ik verblijf momenteel nog de uwe,
Georges
