Het tweede boek van Claire Kendal wou ik vooral lezen omdat haar eerste, "The Book of You", een oogopener was. Stalken was het grote thema, en vooral de focus op de dunne lijn tussen normale romantische interesse en stalkgedrag vond ik fascinerend. "The Second Sister" vertelt ook vanuit een eerstepersoonsperspectief maar er scheelt toch iets aan. Tussen de gebeurtenissen waar het boek rond draait en het tijdstip wanneer het verhaal verder gaat, zit een gat van tien jaar. De geloofwaardigheid komt hierdoor heel fel in het gedrang. Het hoofdpersonage gaat bijvoorbeeld iemand interviewen over diens buurman, en die persoon kan zich nog perfect herinneren wie tien jaar geleden bij hem op bezoek kwam. Voor lange tijd blijkt het hoofdthema van het boek mishandeling te zijn. De beste scène vond ik waar het hoofdpersonage een les zelfverdediging geeft aan een groep vrouwen. Maar met het thema wordt verder niet echt iets gedaan, het wordt niet uitgediept. Op een bepaald punt wordt de geestelijke gezondheid van het hoofdpersonage ook in vraag gesteld, omdat ze in gedachten nog steeds met haar verdwenen zus praat (het verhaal vertelt ze ook in dagboek- of briefstijl aan die zus) en ik begon zelfs scenario's te bedenken die voor een speciale plotwending konden zorgen, bijvoorbeeld dat het om een gespleten persoonlijkheid zou gaan zoals bij "Split", de laatste film van M. Night Shyamalan. De boosdoener blijkt dan gewoon iemand van de andere personages te zijn, en het uitgerekte einde is toch een anticlimax.
"Komt een paard de kroeg binnen" van David Grossman is slechts 250 pagina's en leest als een trein. Maar een losgeslagen trein die op het punt staat te crashen. Het hele boek is in feite het optreden van een stand-up comedian, zoals verteld door een toeschouwer, met af en toe wat flashbacks naar de jeugd van die toeschouwer. Echt grappig of zelfs sympathiek kun je dat hoofdpersonage niet noemen. Als lezer voelde ik me een beetje als het publiek in zijn zaal: af en toe commentaar geven dat het wel eens hoog tijd wordt dat hij met wat grappen voor de dag komt, maar toch zo fel in de ban van zijn verhaal dat ze niet weglopen. Maar is dat verhaal ook echt boeiend? Nee, het is meer een vorm van ramptoerisme. Die kerel begint te vertellen en zit al snel in een neerwaartse, destructieve spiraal en je zit eigenlijk gewoon te wachten tot hij instort of iets ergers doet, zoals op het podium zelfmoord plegen. Wees gerust, gelukkig gebeurt dat niet. Maar het einde brengt wel een compleet andere toon aan het verhaal, en eerlijk gezegd weet ik niet goed wat ik nu eigenlijk gelezen heb. Ik vind het zeker een goed boek, maar ik zit nu met zoveel vragen, waarvan ik hoop dat onze repertoirestudie bij Literaire Creatie toch wat antwoorden kan bieden.
De rest van de maand bracht ik door met de personages in de graphic novel reeks van "The Walking Dead". Ik heb de eerste tien boeken gelezen. Ik volg de TV-reeks al jaren en het was tof om te ontdekken hoe goed de verhaallijnen overeen komen. Het was ook verrassend om te zien hoeveel sommige acteurs op hun personages lijken, andere dan weer totaal niet, hoe een publieksfavoriet uit de TV-serie helemaal niet meedoet in de boeken, en hoe sommige personages in de originele verhalen toch nog heel andere dingen overkomen dan in de serie. De boeken lezen wel heel snel, en ik heb vaak het gevoel dat ik veel details in de tekeningen over het hoofd zie.
