"Een algemene theorie van het vergeten" van José Eduardo Agualusa heeft een mooie, klassieke
formule waar een verscheidenheid aan personages plots samenkomt op één
punt. Korte en makkelijke hoofdstukken met een interessante onderlinge
structuur. Een verhalenpuzzel met het patroon van een spinnenweb dat de
personages aan elkaar linkt. Dit was de tweede keer dat ik het verhaal las, en hoewel ik het al beter vond blijf ik er inhoudelijk weinig connectie mee hebben. Concentratie vereist om de chronologie van
de hoofdstukken te volgen. Wel lastig om de personages te plaatsen in
een voor mij onbekende wereld/cultuur/geschiedenis. Enige voorkennis is
toch handig.
Een boek om twee keer te lezen. Het is niet makkelijk te volgen. In "Het licht achter de ogen" van Tommi Kinnunen leren we twee hoofdpersonages kennen op verschillende tijdstippen in hun leven. Blinde Helena en haar homoseksuele neef Tuomas. Ze worstelen allebei met problemen die hun plaats in de maatschappij bemoeilijken. Het is altijd goed opletten wanneer een hoofdstuk zich precies afspeelt. Dan is Helena zes jaar, dan is ze volwassen, dan is Tuomas zes, dan is hij ook groot, en zo verspringt het de hele tijd zonder duidelijke aanwijzingen welk jaar het is. Het
vertelperspectief verandert afhankelijk van welk personage we volgen.
Over Tuomas lezen we in de derde persoon, terwijl Helena alles zelf
vertelt in eerste persoon. Het boek is heel zintuiglijk en droevig geschreven, over familie en je eigen plaats daarin en in de wereld daarbuiten.
Het is een tijdje geleden dat ik de eerste vier boeken van "The Familiar" las, dus ik was bang dat ik moeite zou hebben om de draad weer op te pikken. Deel vijf, "Redwood", zit echter meteen goed. Deze seizoensfinale evenaart zelfs het allereerste boek. Ik ben weer volledig mee met de familie Ibrahim, die nu geconfronteerd worden met Jingjing en Tian Li die speciaal van Singapore naar Los Angeles zijn gereisd, en door taxichauffeur Shnork tot bij Anwar, Astair en Xanther gebracht. Prachtig om te zien hoe deze drie groepen personages bij elkaar werden gebracht. Daartegenover staat dan Luther, die ondertussen meer Spaans dan ooit praat. Danielewski kun je bijna de David Lynch van de literatuur noemen. Deze reeks doet me ook wel een beetje aan de webcomic "Homestuck" denken.
In een weekendeditie van de krant zag ik de Nederlandse vertaling van "I'm Thinking of Ending Things" staan en ik wist meteen dat ik het wou lezen. Ik heb altijd zin in een goede thriller, ooit mijn favoriete genre, maar het is moeilijk om tegenwoordig nog iets geloofwaardigs te vinden. Dit boek was echter teleurstellend. Ik verwachtte meteen in de actie te worden ondergedompeld. Maar in plaats daarvan werd ik bedolven onder de weeklagen van een jonge vrouw met twijfels over haar nieuwe relatie, en het filosofisch geduelleer met haar vriend terwijl ze in de auto zitten op weg naar zijn ouders. De jonge vrouw vertelt ook over een stalker die haar opbelt, maar alleen aan de lezer, niet aan haar vriend. Tussendoor lezen we uitspraken van getuigen over een geweldadig voorval; aan de lezer om proberen uit te maken over wie het precies gaat. Dat waren de beste stukken van het boek, met genoeg mysterie. Het geheel is ook nog eens slecht geschreven, en gaat tegen alles in wat we bij Literaire Creatie leren: ik zie, ik hoor, ik voel, ik denk, ik vind... Het einde is wel goed gevonden en verraste me. Misschien dat het de kinderlijke, repetitieve vertelstem verklaart, maar het blijft slordig schrijfwerk. Misschien had Reid beter wat aan zijn stijl gesleuteld in plaats van alleen op een Shyamalan-achtig einde te vertrouwen. Dit had makkelijk een veel beter boek kunnen zijn.
