Een weekje vrij na Paasmaandag in april. Het
weer is niet echt optimaal: wat aan de frisse kant, dreigende wolken, maar het
blijft wel droog. Dus tijd voor een uitstapje naar Kinrooi! Daar ontdekten we
een recente reeks van geocaches, verstopt door "The Bat". Teveel om allemaal
te doen op deze donderdagnamiddag, ze liggen ook redelijk ver uit elkaar, maar
toch goed voor een zestal vondsten (zie de twee trio's van lachende gezichtjes). We ontdekten de aardbeienplantage van
Royakkers, waar we een bakje kochten uit de automaat. Op een picknicktafel aan
de tegenoverliggende straathoek aten we onze belegde broodjes op. De zoektocht
naar de geocaches bracht ons over velden en door bossen, langs beken en akkers.
Zoveel natuur en rust, en toch niet zo ver van de bewoonde wereld die steeds
aan de horizon zichtbaar bleef. We vonden de caches achter een rotsblok naast
een kapelletje, in een verkeersbord van het fietsknooppuntennetwerk, tussen de
wortels van een dikke boom, onder een stapel betonnen platen en stenen … de
gebruikelijke verstopplaatsen. Eentje vonden we niet: een kwartier lang zitten
zoeken tussen doornen en netels, rond elke boom, onder het tapijt van bladeren,
tot we het uiteindelijk opgaven. We hadden weer een hoop kilometers afgelegd, dus tijd om huiswaarts te keren. Het bakje aardbeien was ondertussen bijna leeg.
Daar sloeg het noodlot toe. In Stokkem, een
paar honderd meter van Nele’s appartement en net voorbij haar ouderlijk huis,
kwam een BMW zonder kijken, stoppen of vertragen uit een linkse zijstraat. Geen
eerlijke strijd voor mijn Nissan Micra, die de klap op het linkerachterwiel
opving. We sloegen opzij en kwamen wat verder tot stilstand. De bestuurster en
passagier van de BMW kwamen langszij gereden, lieten hun raampje zakken en
vroegen of alles oké was, nog niet eens aanstalten om uit te stappen. Ik stapte
wel onmiddellijk uit, nam de schade op en zei iets als “Helemaal niet oké, mijn
band is kapot!” De meisjes stapten ook uit, we vulden de aanrijdingsformulieren in, en ik startte het eerste van een hele reeks telefoongesprekken naar
verzekeringsmaatschappij, expertisebureau, en garages.
De verzekering liet mijn wagen naar Di Nitto in
Dilsen slepen, de dichtstbijzijnde Nissan-garage. De expert zou pas volgende
week woensdag kunnen komen, maar ik kon regelen dat hij al op maandag ging
kijken. Heel de dag maandag bleef ik in spanning zitten wachten op een telefoontje of e-mail. Dinsdagochtend belde ik uiteindelijk maar zelf voor het resultaat. De expert was effectief geweest,
zoals beloofd. Op het moment dat ik belde zelfs letterlijk 24 uur eerder, eerste werk maandagochtend 9 uur, terwijl ik daarna dus nog volledig in het ongewisse werd gelaten. Maar hij wachtte nu nog op het bestek van de garage. Waarom ze dat niet gewoon
samen ter plekke hebben bekeken, snap ik niet. Ik belde naar de garage, daar moesten ze het bestek inderdaad nog opmaken en doorsturen. Dat zou vandaag gebeuren. Beloofd.
Het zag er niet goed uit voor mijn wagen:
achterwiel aan flarden, en waarschijnlijk ook schade aan de as. Een wagen van
bijna 11 jaar oud, met meer dan 315.000 km op de teller, had een kleine kans om
dan nog hersteld te worden. Na de telefoongesprekken met de verzekeringen en de
garage bleek dat ik ook geen vervangwagen kreeg. Pas tijdens de herstelling of
na verklaring van perte totale. Gelukkig kon ik ondertussen de auto van Nele
haar ouders lenen voor het wegbrengen en ophalen van Daan, maar ook om naar
mijn werk te rijden. Deze lieve mensen zijn echt een godsgeschenk, en zeker niet alleen wat dit geval betreft. Daarom zat ik zo fel in de knoei met deze situatie, ik wou hun
auto niet onnodig gebruiken, en annuleerde dus een aantal avondafspraken in
mijn agenda. Niet alleen daarom, mijn hoofd stond er ook gewoon niet naar.
Die dinsdagvoormiddag was ik het wachten zo beu, dat ik naar
mijn eigen garage in Geel stapte. Kijken of zij misschien iets konden
aanbieden. En ja hoor, na de nieuwe modellen te hebben bekeken die ofwel geen
dieselmotor hadden ofwel in een veel te hoge prijsklasse zaten, stelden ze me
voor aan een tweedehandse Hyundai i20 van 2,5 jaar oud met 25.000 km op de
teller en een heel schappelijke prijs. Ik kon van hen ook een vervangwagen
krijgen in afwachting van de aankoop. Een aankoop die ik nu zelfs al kon reserveren in
afwachting van het verslag van de expert.
Maar het wachten duurde nog lang, het verdict
van de expert kwam maar niet. Ik wou mijn nieuwe aankoop zo snel mogelijk
bevestigen. Dan kon ik donderdag met de vervangwagen rondrijden en hoefde ik de
ouders van Nele niet verder te belasten. Volgende week start Nele immers met haar
nieuwe job, waarvoor ze zelf die auto nodig heeft.
Woensdagochtend belde ik
terug naar het expertisebureau. Het bestek was inderdaad aangekomen, maar de
expert in kwestie was pas namiddag op bureau. Nog een paar uurtjes geduld dus. Uiteindelijk kwam dan het verlossende bericht: de
Micra was perte totale. Ik bevestigde meteen mijn aankoop bij mijn eigen garage
en verwittigde de verzekeringen hiervan, ging bij Di Nitto mijn persoonlijke spulletjes uit
mijn oude auto halen, en na een zeer stresserende week en nog wat administratieve regelingen rij ik volgende week met mijn
nieuwe Hyundai. Hopelijk gaat deze even lang mee als de vorige auto, en liefst nog
wat langer ook.