Wanneer romanschrijver Cubby Greenwich een verwoestende recensie leest van de meest gevreesde criticus van het land, kan hij het niet met rust laten en regelt een ontmoeting met de man - wat tot angstaanjagende gebeurtenissen leidt.
Een heel eenvoudig uitgangspunt, maar wel een die werkt. Geen verhaallijn met de typische helden en schurken uit de thrillers van Koontz, maar een scène uit het dagelijks leven die ook de gekte van de moderne wereld en haar inwoners vertegenwoordigt. Neem "Mr Murder", voeg dan de stijl en sfeer van "Tijd van Leven" toe met een vleugje "Spiegel van de Ziel" en je hebt "Het Oordeel".
De eerste pagina's van de eerste hoofdstukken voelen een beetje gehaast aan, maar dit is nodig om de setting te bieden. Het verhaal wordt verteld vanuit het oogpunt van de eerste persoon met Cubby als verteller, dus hij moet zijn omgeving op een snelle manier tonen. Maar als hij klaar is en het verhaal begint met een geweldige dialoog aan de ontbijttafel, wordt de sfeer van het boek meteen geïntroduceerd en weten we dat we in een frisse, spannende en grappige rit op een achtbaan zitten.
Het perspectief van de eerste persoon is mijn favoriet, maar het is moeilijk om het goed te doen. Naast de boeken van Chris Snow en Odd Thomas heeft Koontz het gebruik van dat perspectief tot hij met "Het Oordeel" kwam beperkt tot "Tijd van Leven" en "Schemerogen". Het werkt geweldig in "Schemerogen", maar in "Tijd van Leven" kunnen de analogieën met patisserie na een tijdje een beetje te veel worden. Gelukkig zijn dergelijke problemen niet aanwezig in "Het Oordeel".
De personages zijn zo fris en echt, dat het na het lezen van slechts dertig pagina's voelt alsof je in hun gezelschap bent geweest voor enorme volumes. Cubby en Penny zijn een dynamisch man en vrouw duo. Milo's raadselachtige gedrag is te diepgaand om te negeren en je weet gewoon dat wat hij doet de grote finale zal beïnvloeden.
Het boek is perfect in balans door een lichte toon en angstaanjagende gebeurtenissen. Koontz doet uitstekend werk met de eindes van de cliffhanger-hoofdstukken. Dit heeft ook invloed op de hoofdstuklengtes; sommige zijn vrij kort, wat het tempo versnelt als je van korte hoofdstukken houdt, of je ergert als je van lange hoofdstukken houdt.
Dan komt het flashback-hoofdstuk. Ironisch genoeg moet het een van de mooiste geschreven verhalen ooit zijn. Het is een presentatie van de waarheid, maar er is ook zoveel waarheid tussen de regels. Ook vanuit het oogpunt van de eerste persoon wordt er overgeschakeld van verleden naar tegenwoordige tijd, een bekende auteurstruc die Koontz vaak toepast. Er is geen dwaasheid meer over, maar in plaats daarvan een hard besef dat hier de aanwijzingen liggen om te voorspellen wat er nog moet gebeuren, wat de rest van de roman een trieste, melancholische smaak geeft, maar de hoop dat het uiteindelijk goed komt is er nog steeds.
