Alvorens "Veertien" uit kwam, was het lang geleden dat Dean Koontz een bovennatuurlijk verhaal schreef. Met dit boek uit 2013 keerde hij terug naar zijn oude gewoonten en bezorgde hij ons het spookverhaal waar we al jaren op wachtten.
Twintig jaar geleden schoot John Calvino een seriemoordenaar neer die zijn familie al had afgeslacht. John is nu politieagent en wordt geconfronteerd met een reeks moorden die erg lijken op die uit zijn verleden. De moordenaar is echter een jongen die bezeten is door de aanhoudende geest van de man die John neerschoot; de geest is uit op wraak en zet zich in om zijn oorspronkelijke moorddadige tocht te voltooien.
Er gebeurt veel in deze roman, met veel interessante personages, maar hier en daar ontbreekt het aan een beetje uitleg. De hoofdrolspeler is wederom een rechercheur moordzaken, maar dan wel een met een familie die lijkt op die in "Tijd van Leven" en "Het Oordeel". Johns vrouw Nicky is echter niet zo kleurrijk als andere vooraanstaande dames. Een beetje gebrek aan pittige persoonlijkheid, soms lijkt het alsof ze er alleen is omdat het verhaal een vrouw nodig heeft. Hun twee dochters deden me denken aan de meisjes in "Mr Murder". Het zijn je typische pre-tiener Koontz-kinderen met een griezelig begrip van de wereld en een zeer uitgebreide woordenschat. De zoon, hoewel in elk opzicht een heel ander karakter, deed me nog steeds denken aan Fric in "Spiegel van de Ziel". Sterker nog, er zijn veel meer overeenkomsten met die roman, niet in het minst de man in de spiegel.
Wat me een beetje opviel in dit verhaal was de setting, het huis waar de meeste actie plaatsvindt. Hier hebben we een gezin van vijf, en twee paar helpende handen in de vorm van huishoudelijk personeel, maar het pand is zo groot dat ze elkaar zelden zien of horen. Voor mij beschreef Koontz het huis niet zo uitgebreid als het herenhuis in "Spiegel van de Ziel"; daar krijgen we echt een beeld van het landhuis, een idee van de grootte, terwijl het in "Veertien" gewoon wordt aangenomen en als vanzelfsprekend wordt beschouwd.
Alton Blackwood is een zeer interessante schurk en ik vond het erg leuk hoe we een glimp van zijn leven en standpunt kregen via zijn dagboekaantekeningen. Dit is een zeer interessante techniek, waarbij het achtergrondverhaal wordt verweven met de actuele gebeurtenissen. De hoofdstukken verteld vanuit het oogpunt van Blackwood staan in de tegenwoordige tijd, wat Koontz al meerdere keren heeft gedaan.
Het hele boek heeft een donkere, beklemmende sfeer; er zit nauwelijks een geestige dialoog of andere pogingen tot humor in, wat normaal gezien toch een groot kenmerk van de schrijfstijl van Koontz is. Maar zelfs met een paar tekortkomingen is "Veertien" een zeer boeiend spookverhaal. Ik vloog met een zeer passende adembenemende snelheid door de roman.
