Tussen mensen

Is dit wel een goed plan?
 

De oude vrouw lijkt uit een sprookjesboek gestapt. Rond gezicht met bolle wangen, glitterende ogen boven een stralende lach. De goede fee die het leven van arme stakkers een magische draai geeft.

“Kijk eens aan,” zegt ze. “Hij past perfect bij jullie.”

Mogen we dit wel doen?

Het kind zit bij Ella op de knie. Goed ingepakt tegen de koude herfstlucht. Bijna tijd om ook de handschoenen weer boven te halen. Maar zelfs al zat Eric nu binnen voor een knisperend haardvuur, een warme chocomelk in zijn handen, dat zou de kilte uit zijn lichaam niet verdrijven.

“Hoe heet hij?” vraagt Ella.

De oude vrouw grijnst nog feller. De sprookjesfee begint meer op een heks te lijken. “Kies maar,” zegt ze. “Doe maar alsof je zelf zwanger bent geweest, een baby hebt gebaard, en hem nu een naam mag geven. Beter dat zijn oude naam verdwijnt.”

Wiens kind is dit eigenlijk?

Haar ogen priemen naar Eric, alsof ze zijn gedachten kon horen. “Beter dat jullie niet weten wie hij was, waar hij vandaan komt.”

Ella slaat haar armen rond het kind en knuffelt hem. “Maakt niet uit, ik ben blij dat hij nu bij ons is.”

Hoe kun je dit zeggen, Ella?

Eric rilt van de koude die uit zijn beenmerg lijkt te komen. Hij blaast warmte in zijn handen.

De vrouw wijst naar het kind. “Zorg goed voor hem. Geef hem een goed leven. Het was niet simpel om hem hier te krijgen. Ik zet veel op het spel.”

Het kind trekt speels aan haar vinger. Ella lacht. Eric probeert te glimlachen maar zijn gezichtspieren verkrampen. De oude vrouw heeft hem in de gaten. Ze zucht.

“Zijn mama,” schudt ze haar hoofd, “zou niet goed voor hem zorgen. Een slecht mens. Vertrouw me, hij is beter af bij jullie.

Eric slikt overtollig speeksel weg. “U kent haar?”

Ze knikt. “Het ziekenhuis waar ik werk… Ze is geen onbekende daar. We zien haar vaker. Voor andere problemen.”

Eric kijkt naar het kind op de schoot van zijn vrouw. Hun kind nu. Aan de jaren van obsessief proberen en mislukken, nachten van al huilend en radeloos wakker liggen komt nu een einde. Ella is gelukkig, en hun nieuwe gezin zal ook gelukkig worden. Daar zal hij voor zorgen.

Hij knikt naar de vrouw. “Ja, het is goed zo. Dankuwel.”

Hoe zouden we hem noemen?


(Deze tekst is het resultaat van schrijfopdracht "Tussen Mensen" voor de richting Literaire Creatie aan de Genkse Academie voor Muziek, Woord & Dans, gegeven door Kaat Vrancken. De opdracht was een verhaal schrijven geïnspireerd door het schilderij dat gebruikt is voor de cover van het boek "Tussen Mensen" van Annie Nuyts en Lieve Sels.)