Boeken verslonden in oktober

Ik kende John Henry van de Disney-film "Tall Tale", waar hij samen met Paul Bunyan en Pecos Bill een fantasierijk jongetje helpt de boerderij van zijn vader te redden. John Henry is een mythologische figuur uit de Amerikaanse geschiedenis. Een sterke spoorwegarbeider die ooit een wedstrijd tegen een stoomdrilboor won. Toen ik tijdens de boekenverkoop van de bibliotheek in Genk een exemplaar van "De John Henry Dagen" zag liggen, geschreven door Colson Whitehead - tegenwoordig bekend van zijn laatste boek "De Ondergrondse Spoorweg" - moest ik het wel meenemen zodat ik over de details van deze legende kon lezen. Details bevat het boek in ieder geval, maar spijtig genoeg niet alleen over John Henry. Een gedetailleerd verslag van een concert van de Rolling Stones, een complete uitleg over de procedure om een vuurwapen te kopen, een uiteenzetting over gloeilampen ... Het verhaal speelt zich af in de moderne tijd en volgt verschillende personages die eigenlijk op zoek gaan naar de waarheid achter John Henry, en ondertussen ook van zichzelf een legende proberen te maken, iemand die de mensen zich nog jaren blijven herinneren en waarvan de verhalen misschien ook een eigen leven gaan leiden. Whitehead vertelt heel veel in zijn boek, hij geeft veel informatie, maar hij laat weinig zien, wat het boek heel saai maakt, maar John Henry zelf komt eigenlijk heel weinig aan bod. Pas op pagina 222 ontdekte ik het eerste hoofdstuk dat me aansprak: een dialoog tussen twee personages, gestructureerd als een filmscript, maar met telkens tussen haakjes een metaforische omschrijving van wat er of op welke manier het gezegd wordt. Maar dat was snel voorbij. Doorheen het boek zijn er verwijzingen dat er iets staat te gebeuren, en het duurt echt tot het einde voor het effectief gebeurt. Nu ja, de gebeurtenis zelf wordt overgeslagen. Je krijgt wel een andere dialoog waar twee mensen over het voorval praten. Daarna volgen weer een aantal scènes die zich voor het incident afspelen. Maar je hebt wel goed door hoe het verhaal voor de personages eindigt. Ook het verhaal van John Henry zelf stopt voor hij de wedstrijd aangaat. Whitehead geeft dus geen enkel antwoord, alsof ook zijn personages mythische figuren zijn wiens verhaal door de overlevering een eigen leven gaat leiden. "De John Henry Dagen" is helemaal mijn ding niet, en ik verwacht niet ooit nog een boek van Whitehead te lezen.

Voor Literaire Creatie las ik eerst in het Engels "The Handmaid's Tale", en daarna in het Nederlands "Het Verhaal van de Dienstmaagd", van Margaret Atwood. Mijn bespreking blijft eigenlijk hetzelfde. Het was wel vreemd om nu de vernederlandste namen te lezen, en hier en daar staan ook woorden en termen die ik in mijn hoofd anders had vertaald. Het verhaal blijft wel intrigeren, en de tweede keer waren sommige gebeurtenissen die tot de beschreven maatschappij leidden wel duidelijker. Hoewel er toch nog veel vraagtekens overblijven. Toch heb ik na deze herlezing besloten dit boek op de eerste plaats te zetten in mijn top tien van 2017. Het is een verhaal dat je doet nadenken over je rol in de wereld, over de betekenis en waarde van liefde, over familiebanden, over de verschillen, gelijkenissen en ongelijkheden tussen mannen en vrouwen, en over hoe je op één manier kan denken maar je wel op een andere manier gedraagt.