zondag 6 november 2016

Boeken verslonden in oktober


In september heb ik het eerste deel van de Passage-trilogie van Justin Cronin gelezen. In oktober was het dus tijd om de twee volgende delen onder handen te nemen. "The Twelve" heb ik vier jaar geleden al gelezen, toen het boek verschenen is. "The City of Mirrors" is echter in juni van dit jaar uitgekomen, dus ik kon een opfrissing van de vorige delen wel gebruiken.

"The Twelve" van Justin Cronin is het vervolg op "The Passage", maar dat moet je niet echt letterlijk nemen. Het verhaal gaat niet alleen verder vanaf het punt waar we Peter, Alicia, Amy en de anderen het laatst hebben gezien; in de eerste plaats keert het verhaal terug naar het beginpunt van de uitbraak. Een beetje verwarrend hoe we geïntroduceerd worden aan een hele reeks nieuwe personages. De eerste hoofdstukken lijken eerder een verhaal te zijn dat zich afspeelt tussen de twee grote delen van "The Passage". Op pagina 170 krijgen we een flash forward binnen de flashback; een tijdstip ca. 14 jaar voordat we Peter Jaxon en zijn vrienden in de Colony leerden kennen, met weer een reeks nieuwe personages. Weg zijn opeens de mensen van wie we zijn gaan houden. Dit tweede deel duurt slechts tot pagina 200, waar we eindelijk verder gaan waar "The Passage" gestopt is. Nu ja, het is wel vijf jaar later. En dat merken we: de personages zijn niet meer dezelfde. Ze zijn veranderd, hebben vanalles meegemaakt, zijn geëvolueerd. Het zijn oude vrienden die we na lange tijd terugzien en waarvan we denken dat we de draad gewoon weer kunnen oppikken, maar dat lukt niet echt. We weten niet wat ze hebben meegemaakt. We leven in twee verschillende werelden. Het hypnotiserende effect waardoor ik "The Passage" moeilijk kon neerleggen, ontbreekt in "The Twelve". Er is een onvermijdelijke afstand gecreëerd. En het duurt even voordat we dat achter ons kunnen laten en terug volledig met het verhaal meeleven. Ongeveer 85 pagina's voor mij persoonlijk, wat me halfweg het boek bracht. Verwacht ook niet dat onze helden de twaalf originele virusdragers één voor één gaan aanpakken. Het verhaal gaat een heel andere kant uit dan wat je op het einde van "The Passage" zou verwachten. Maar de climax van "The Twelve" is wel fantastisch, en beter dan dat van zijn voorganger. Net als bij "The Passage" zijn er trouwens verschillende mogelijke verklaringen voor de titel "The Twelve".

En dan was het tijd voor "The City of Mirrors", het laatste deel van de trilogie. De cover is een skyline van New York, met het Empire State Building in het midden. De stad van spiegels, de reflecterende ramen van de grote wolkenkrabbers? Spiegels spelen een kleine maar belangrijke rol in de eerste twee delen. Maar wat is hun belang nog na het einde van "The Twelve"? Het interessantste stuk in dit boek is de ontstaansgeschiedenis van Zero, Timothy Fanning. Het is vreemd dat in deze postapocalyptische trilogie de beste scènes gebeuren vóór het einde van de wereld, of net tijdens. Het verhaal van Peter, Amy, Alicia, Michael en de anderen springt ineens 20 jaar verder, en onze helden hebben nu zelf kinderen. De leeservaring is zoals kijken naar de vervolgfilm "Independence Day: Resurgence"; geen spoor te vinden van de charme van het origineel. "The City of Mirrors" gaat van de ene actiescène naar de volgende, de personages rennen rond en vechten en schieten en het is zo'n pure chaos dat je niet meer weet wat er precies aan de hand is. Het aantal personages is verdubbeld, en het ontbreekt aan onderscheid. Het verhaal springt constant van het ene naar het andere personage, soms zelfs een paar keer op dezelfde bladzijde, wat het moeilijk maakt een emotionele band met iemand te krijgen. Ik hoopte op een geweldige finale die het allemaal de moeite waard maakte, maar ook daar stelt het wat teleur. Het einde voelt eerder langgerekt, zoals het laatste kwartier van "Return of the King", het laatste deel in de "Lord of the Rings" trilogie, wanneer je alledrie de films meteen achter elkaar hebt gezien.

De trilogie is zeker het lezen waard voor wie van dit genre houdt, maar het had nog beter gekund. Het project is te grootschalig opgepakt en sommige stukken lijken geschreven te zijn met een verfilming in het achterhoofd.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten