Boeken verslonden in september

Slechts twee boeken gelezen deze maand ... Anderhalf eigenlijk, want het eerste was ik al in augustus gestart. Maar het zijn wel hele dikke, respectievelijk 750 en 960 bladzijden lang. Maar wat kan ik zeggen? I like big books and I cannot lie ...

Halverwege de maand augustus kon ik eindelijk beginnen aan het eerste officiële boek voor de leesclub van de bibliotheek in Genk: "Een Klein Leven" van Hanya Yanagihara. Ondertussen al veel over gehoord, wist ik dat het een zware dobber ging worden maar dan vooral omwille van de thematiek. Ik verwachtte ook dat de gebeurtenissen in het boek me kwaad zouden maken. Maar eigenlijk draait het boek hoofdzakelijk rond vriendschap, hoe mensen elkaar toevallig vinden en dan ook door één of andere natuurkracht steeds bij elkaar blijven en naar elkaar terugkeren, wat er ook gebeurt. Het gaat ook over verlies, in al z'n vormen; je kunt op z'n minst zeggen dat de personages nogal wat meemaken. Het boek doet me denken aan "In One Person" van John Irving, zowel inhoudelijk als qua stijl. Het verbaasde me regelmatig hoe snel de jaren verstrijken. We leren de personages kennen in hun studententijd, er zijn wat flashbacks naar de jeugd van het hoofdpersonage, en plots is iedereen rond de 50! Omdat de chronologie nogal door elkaar wordt gegooid, komt het soms heel raar over als ze weer maar eens iemands verjaardag vieren. Een paar dingen vielen me op: als het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van het hoofdpersonage, dan wordt zijn naam niet gebruikt behalve in dialogen door de andere personages. Voor de rest staat er alleen "hij" of "zijn" of "hem". Hierdoor is het soms wat verwarrend bij de start van een nieuw hoofdstuk wie we nu precies aan het volgen zijn. Regelmatig staat er ook een opsomming van namen, alsof de schrijfster duidelijk wil maken hoeveel vrienden het hoofdpersonage eigenlijk heeft, en dat hij dus helemaal niet alleen op de wereld staat zoals hij meestal denkt. Wat me een beetje stoorde, was het gemeenschappelijke profiel van de personages: getalenteerd, knap, succesvol, rijk. Dit valt vooral op bij de opsommingen van landen waar iedereen elk jaar naar op reis gaat. Dit zorgde er voor dat er redelijk wat afstand werd gecreëerd tussen mezelf als lezer en deze personages: het zijn geen "simpele" mensen maar eerder "high society", en dit gaat voor mij persoonlijk een beetje ten koste van de geloofwaardigheid: zo'n grote vriendenkring, zo makkelijk op reis kunnen gaan, zoveel "speciale" avonden; niemand die een gewoon huishouden te runnen heeft, of een gewoon baantje van 8 tot 4 om de rekeningen te kunnen betalen. Dat doet natuurlijk niets af aan de miserie waarmee ze geconfronteerd worden; wat dat betreft is iedereen gelijk, niemand ontsnapt aan misbruik, ziektes of ongelukken, ongeacht hoe rijk, knap en getalenteerd je bent.

Na deze zware dobber was het terug tijd voor ontspanning! In juni bracht Justin Cronin "The City of Mirrors" uit, het derde deel in zijn Passage-trilogie. De vorige boeken heb ik 5 en 4 jaar geleden gelezen, dus mijn geheugen kon een opfrissing gebruiken. De beste oplossing: gewoon de hele trilogie achter elkaar lezen! Dat zou me wel een tijdje bezig houden. Ik begon dus op een vrije dag begin september aan "The Passage" en ik merkte 's avonds dat ik al 120 pagina's gelezen had. Klinkt veel, maar dit is slechts een fractie van het boek. Maar het leest als een trein, en omdat ik boek twee al eens gelezen heb, zijn veel dingen in boek één een pak duidelijker. De eerste hoofdstukken blijven wel mijn favoriet: het mysterieuze, een FBI-agent in een grote rol, een klein meisje met een vreemde achtergrond ... Dan verandert het verhaal plots in een postapocalyptische science-fiction waarvan we er in deze tijd al veel gezien hebben. Blake Crouch doet het in mijn ogen nét iets beter met zijn Wayward Pines-trilogie. Maar Cronin heeft ook zijn sterktes. Hij creëert een gedetailleerde wereld (moet ook wel, om bijna 1000 pagina's te kunnen vullen) maar niets lijkt overbodig. Je wordt volledig in die wereld meegezogen. De omgeving, de samenleving, de structuur van alles, het staat er allemaal en is puur geloofwaardig. De hoofdrolspelers zijn wel allemaal jongeren, wat me het gevoel geeft dat het iets te fel lijkt op al die verfilmde boekenseries tegenwoordig: "The Hunger Games", "Divergent", "The Maze Runner", ... Maar "The Passage" werkt bijna hypnotiserend, het is zo'n boek dat je aan één stuk door kunt blijven lezen. Na de grote flash-forward, duurt het lang voordat we weer wat actie zien, maar dit is nodig om de nieuwe resem aan personages voor te stellen. Daarna is het een typische "Walking Dead" aflevering: de thuishaven verlaten, een rivaliserende gemeenschap tegenkomen, het uiteenvallen van de groep, wat militairen erbij, ... Dan kom je aan de laatste hoofdstukken en je gelooft nooit dat alles nog goed komt, maar dan is er uiteindelijk toch dat sprankje hoop waardoor je niet kunt wachten om verder te lezen, tot die hoop verbrijzeld wordt en je geen idee meer hebt hoe het verder moet, tot je beseft: het gaat gewoon verder. Dit is een voorbeeld van de veerkracht van de mensheid. Mensen vallen, en ze staan weer op, en ze vechten verder, want dat is overleven, en overleven doe je als je iets hébt om voor te vechten, en wat kun je beter hebben om voor te vechten dan de andere mensen in je leven?

In oktober zijn de twee andere boeken aan de beurt: "The Twelve" en "The City of Mirrors".