Een paar keer per jaar heeft deze jongen het nodig alles en iedereen eens achter te laten om alleen aan zichzelf te denken, eventjes terug een egoïstisch kind te worden en op avontuur te gaan om een stukje van de wereld te ontdekken. Dit jaar valt de eerste gelegenheid al heel vroeg. Ik ga al enkele zomers op rij met mijn familie op wandelvakantie in Oostenrijk. Mijn vader wil die streek al een tijdje eens in de winter aanschouwen. Mijn zus besluit dus dit jaar de locatie van haar wintersportvakantie te wijzigen. Zodoende vertrekken we om 1u zaterdagochtend op weg naar Ehrwald.
Het rijden gaat vlotjes - hoewel ik er niet veel van merk; deze jongen houdt z'n ogen niet open en slaapt in een toch wat ongemakkelijke positie op de achterbank verder tot ongeveer half acht. Rond 9u 's morgens steken we dan de grens tussen Duitsland en Oostenrijk over en aan de andere kant van de berg, vlak na de tunnel, staan we stil. Met nog geen 30 kilometer te gaan zitten we vast achter stilstaande bussen die hun sneeuwkettingen opleggen.
Maar uiteindelijk - drie uur later, weliswaar - geraken we in Ehrwald en kan de winterpret beginnen. Lang geleden dat ik nog zoveel sneeuw gezien heb. Hier ligt ruw geschat meer sneeuw dan we in België in de voorbije vijf jaar samengeteld hebben gehad! We wandelen met behulp van "sneeuwkettingen" onder onze schoenen, en het is net of we al onze bekende wandelroutes opnieuw voor de eerste keer doen. Het gebeurt regelmatig dat we niet met zekerheid kunnen zeggen waar we precies zijn; zo anders ziet het er nu uit.
Ook vinden we een nieuwe plek om 's avonds te gaan eten, want restaurant Alpenherz is ondertussen bijna met de grond gelijk gemaakt. En wat blijkt: in Mair's Landgasthof koken ze nog lekkerder - de Zugspitzburger mit Käse alleen is het al waard om hier op vakantie te komen - alleen zijn ze soms wat kwistig met hun pepermolen. Tussendoor slaan we ook aan het puzzelen: mijn zus heeft in de Grabbelton in Morkhoven twee puzzels op de kop getikt, eentje van Petra in Jordanië, en de andere van de piramiden in Gizeh. Ook neem ik voldoende tijd voor mezelf en mijn boeken ("A Feast for Crows" van George R. R. Martin doorheen de week, "Everything I Never Told You" van Celeste Ng tijdens mijn vrijdagse rustdag, en "The Last Summer of Us" van Maggie Harcourt tijdens de autorit naar huis; maar meer over deze boeken in een volgend blogbericht ...)
Het is veel te snel zaterdagochtend. We vertrekken om 9u en kunnen vlotjes rijden. Deze keer blijf ik wakker - het is dan ook overdag nu - en voor de laatste 300 kilometer neem ik het stuur over. Om 16u30 rijden we België binnen, en iets voor vijf sta ik terug in mijn appartement. Waar het bijna even koud is als in Oostenrijk, want de verwarming heeft hier een week lang uit gestaan. Ik schakel meteen alles terug in en hoop het snel weer warm te krijgen, koukleum die ik ben ...
Terug thuis heb ik opeens door dat ik een week lang geen TV heb gekeken. Ik heb nog een rustige avond in het vooruitzicht, dus ik lees de laatste 50 bladzijden in mijn boek en kijk dan een aflevering van "Wayward Pines", "Sleepy Hollow" en "Grimm". Nog een laatste toegelaten uitspatting, tot ik de volgende dag terug in mijn rol van papa stap. Daan is bij mij van zondagochtend tot woensdagochtend. Het vrije leventje wordt terug ingeruild voor dat van een volwassene vol verantwoordelijkheidsgevoel. Ahem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten