"Ruby Sparks" blies me omver

Ik wist dat deze film goed bij me zou passen, als een op maat gemaakt kostuum. Dat het een weerspiegeling zou zijn van mijn eigen leven, hoop, dromen, gewoonten, ideeën, persoonlijkheid, enz. Een schrijver als hoofdpersonage? Die problemen heeft met het vinden van de liefde? Met een veel te actieve verbeelding die hem telkens in de problemen brengt? Komaan, het kan er niet "vingerdikker" op liggen (en dat moet toch dringend een bestaand comparatief worden, vind ik ...)

En ik was niet teleurgesteld. Maar ik moet toegeven, doordat het me persoonlijk op zoveel niveaus raakt, is het een zeer moeilijke film om naar te kijken, zo moeilijk dat het eigenlijk op meer dan één punt pijnlijk werd.

Het begint als een romantisch sprookje, maar wordt langzaam depressief wanneer - zoals ik al van hem verwachtte - het hoofdpersonage verandert in zijn eigen antagonist en letterlijk dat waar hij van droomde, vernietigt. Hij maakt fout na fout en je weet dat hij gedoemd is als hij eenmaal begint die fouten te "corrigeren". Door de manier waarop Calvin handelt, verdient hij eigenlijk geen gelukkig einde. Na het depressieve deel, verandert de film plotseling ook in een volwaardige horror en je weet dat er geen kans is op verlossing, geen mogelijkheid dat alles nog goed komt. Daarna is het ook moeilijk om te zien hoe Calvin alle ellende die hij zelf veroorzaakt heeft, transformeert tot een volgend succes in zijn schrijversoeuvre. Heeft hij dit wel echt verdiend? Zijn persoonlijk lijden na de feiten hadden explicieter in beeld moeten worden gebracht. Zijn verdriet en spijt overtuigden me niet.

Maar: moeten ons heden en onze hele toekomst altijd bezoedeld blijven door fouten uit ons verleden? Is er geen ruimte voor een tweede kans, geen mogelijkheid dat het universum onze idiotie vergeeft? Ik neem dus maar aan dat Calvin zichzelf genoeg gemarteld heeft, zijn schuldbesef groot genoeg is, en dat hij die tweede kans gerust mag krijgen. Uiteraard veronderstelt de hopeloze romanticus in mij dat deze keer, na het einde van de film, alles perfect uitdraait. Hoewel dat natuurlijk helemaal geen weerspiegeling van het echte leven is. Integendeel.

Dus, wat is nu eigenlijk mijn definitieve oordeel?  Hou ik van deze film? Ja, dat doe ik echt. Maar maakt het me blij, vult het mij met hoop en vreugde op de manier waarop ik had verwacht voordat ik begon te kijken, zoals bij die andere film met Zoe Kazan, "What If"? Nee, helemaal niet. Als het om die dingen gaat, voel ik me nu eigenlijk nog erger. Omdat ik denk dat ik zo veel op Calvin lijk, dat ik het gewoon niet verdien een Ruby Sparks in mijn leven te krijgen.